37:480  remia  quod  Deus  manu  extenta  tetigit  os  eius,  nempe  ut  palam  ostenderet  os  illud  dicatum  sibi  esse.  Sufficit  igitur  quantum  ad  verbi  ministros  spectat,  linguas  ipsorum  consecratas  esse  Deo,  ne  sua  figmenta  admisceant  purae  eius  doctrinae.  Sed  Deus  in  persona  Ieremiae  voluit  etiam  addere  visibile  signum  huius  rei,  nempe  quum  manum  suam  extendit  ut  os  eius  tangeret.  Postquam  vero  testatus  est  Deus  linguam  Ieremiae  sibi  esse  sacram,  et  separatam  a  vulgari  et  profano  usu,  nunc  instituit  ipsum  potestate:  Et  vide,  inquit,  praefeci  te  hodie  super  gentes  et  regna.  Deus  his  verbis  ostendit,  quam  reverenter  velit  excipi  suum  sermonem,  etiam  ubi  per  homines  mortales  defertur.  Nemo  est  qui  non  iactet  se  Deo  velle  obsequi:  sed  interea  vix  centesimus  quisque  amplectitur  eius  sermonem.  Nam  simul  atque  loquutus  est,  omnes  fere  obstrepunt,  vel  si  non  audent  furiose  et  hostiliter  se  opponere,  tamen  videmus  ut  alii  tergiversando,  alii  autem  tacendo  resistant.  Notanda  igitur  haec  est  nobis  autoritas  quam  Deus  verbo  suo  adscribit:  Ecce,  inquit,  constitui  te  super  gentes  et  regna.  Porro  quum  dicit,  Vide,  constitui  te,  hortatur  prophetam  ad  magnitudinem  animi,  ut  scilicet  meminerit  suae  vocationis,  neque  timide,  aut  serviliter  aduletur  hominibus,  vel  morem  ipsorum  cupiditatibus  gerat:  Vide,  inquit.  Hac  voce  intelligamus,  non  posse  doctores  strenue  exsequi  munus  suum,  nisi  ante  oculos  illis  versetur  Dei  maiestas,  ut  scilicet  prae  eius  comparatione  despiciant  quidquid  est  splendoris,  et  potentiae,  et  pomparum  in  hominibus.  Nam  experientia  hoc  docet,  conspectum  hominum,  simul  atque  vel  minimum  aliquem  honorem  afferunt,  valere  ad  terrorem.  Quorsum  mittuntur  prophetae  et  doctores?  nempe  ut  cogant  totum  mundum  in  ordinem,  non  parcant  suis  auditoribus,  sed  libere  ipsos  castigent,  quoties  opus  est:  minentur  etiam,  ubi  vident  esse  obduratos.  Si  qua  sit  species  dignitatis  in  ipsis  hominibus,  doctor  ipse  non  audebit  offendere  quos  videt  instructos  esse  vel  potentia,  vel  divitiis,  vel  existimatione  aliqua  prudentiae,  vel  praeditos  esse  honoribus.  Nullum  igitur  aliud  est  remedium,  nisi  ut  doctores  statuant  Deum  sibi  ante  oculos,  et  statuant  etiam  illum  sibi  esse  autorem  loquendi:  ita  fiet,  ut  magno  et  excelso  animo  contemnant  quidquid  est  altitudinis  vel  excellentiae  in  cunctis  mortalibus.  Huc  igitur  spectat  verbum  quo  utitur  Deus,  Vide,  inquit,  ecce  constitui  te  super  gentes  et  regna.  Hic  testatur  Deus  tantum  esse  autoritatis  in  verbo  suo,  ut  sibi  subiiciat  quidquid  altum  est  ac  sublime  in  terra,  ne  regibus  quidem  exceptis.  Sed  quae  Deus  coniunxit,  homo  ne  separet.  Extollit  quidem  hic  Deus  prophetas  suos  supra  totum  mundum,  atque  adeo  supra  ipsos  reges  :  at  simul  paulo  ante  dixerat,  Ecce  posui  sermones  meos  in  ore  tuo.  Ut  ergo  quispiam  sibi  tantam