[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


49:48  necessario  conveniunt,  ut  Deus  sit  verax,  homo  mendax:  sequitur  non  impediri  Dei  veritatem  hominum  mendacio.  Nisi  enim  duo  haec  principia  inter  se  nunc  opponeret,  temere  paulo  post  ac  de  nihilo  in  refutando  absurdo  sudaret,  quomodo  iustus  sit  Deus,  si  iustitiam  suam  ex  nostra  iniustitia  commendat.  Quare  sensus  minime  ambiguus  est,  adeo  non  everti  Dei  fidem  perfidia  hominum  ac  defectione,  ut  illustrior  appareat.  Deum  veracem  dicit,  non  modo  quia  bona  fide  stare  promissis  paratus  sit,  sed  quoniam  opere  implet  quidquid  loquitur.  Siquidem  dicit,  ut  imperium  mox  quoque  fiat  opus.  Contra  homo  mendax,  non  tantum  quia  saepe  fallit  datam  fidem,  sed  quia  natura  mendacium  appetit  ac  refugit  veritatem.  Prius  membrum  est  primarium  axioma  totius  christianae  philosophiae.  Posterius  sumptum  est  ex  Psalmo  116,  l  l  ,  ubi  David  nihil  esse  certi  neque  ab  homine,  neque  in  homine  confitetur.  Insignis  autem  est  hic  locus,  ac  valde  necessariam  consolationem  continet.  Nam,  quae  est  hominum  perversitas  in  verbo  Dei  respuendo  vel  contemnendo,  saepe  in  dubium  veniret  eius  certitudo,  nisi  succurreret  ab  humana  veritate  non  pendere  divinam  veritatem.  Sed  quomodo  hoc  convenit  cum  eo,  quod  proxime  dictum  est,  ad  efficaciam  divinae  promissionis  requiri  fidem  hominum,  quae  illam  suscipiat?  Fides  enim  mendacio  est  contraria.  Videtur  quidem  difficilis  quaestio,  sed  non  magna  difficultate  solvitur:  nempe  quod  Dominus  per  hominum  mendacia!,  quae  alioqui  sunt  obstacula  suae  veritatis,  inveniet  tamen  illi  viam  per  invia,  ut  superior  evadat,  ingenitam  naturae  nostrae  incredulitatem  corrigendo  in  suis  electis,  et  subiugando  in  suum  obsequium  qui  videbantur  indomiti.  Porro  nunc  de  naturae  vitio  disputatur,  non  de  gratia  Deiy  quae  vitiis  remedium  est.  Ut  iustificeris.  Sensus  est,  tantum  abesse  ut  Dei  veritas  nostro  mendacio  et  perfidia  destruatur,  ut  inde  magis  eluceat  et  emergat.  Quemadmodum  David  testatur,  ideo  quia  ipse  peccator  sit,  Deum  semper  iustum  et  rectum  fore  iudicem1),  quidquid  in  se  statuat:  omnesque  impiorum  calumnias,  qui  iustitiae  eius  obmurmurare  velint,  superaturum.  .Sermones  Dei  intelligit  David,  quae  in  nos  profert  iudicia.  Nam  quod  de  promissionibus  vulgo  exponunt,  nimis  est  coactum.  Itaque  particula  ut  non  tantum  est  finalis,  nec  consequentiam  longe  petitam  notat,  sed  illationem  valet,  hoc  sensu:  Tibi  peccavi,  proinde  iure  de  me  poenas  sumere  tibi  licebit.  Quod  autem  in  proprio  et  genuino  sensu  locum  Davidis  citaverit  Paulus,  obiectio  mox  addita  confirmat:  Quomodo  integra  manebit  Dei  iustitia,  si  eam  nostra  iniquitas  illustrat?  Frustra  enim  {ut  nuper  attigi)  et  intempestive  hoc  scrupulo  moratus  esset  Paulus  lectores^  *)  iri  iustificatum  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci