49:48
necessario
conveniunt,
ut
Deus
sit
verax,
homo
mendax:
sequitur
non
impediri
Dei
veritatem
hominum
mendacio.
Nisi
enim
duo
haec
principia
inter
se
nunc
opponeret,
temere
paulo
post
ac
de
nihilo
in
refutando
absurdo
sudaret,
quomodo
iustus
sit
Deus,
si
iustitiam
suam
ex
nostra
iniustitia
commendat.
Quare
sensus
minime
ambiguus
est,
adeo
non
everti
Dei
fidem
perfidia
hominum
ac
defectione,
ut
illustrior
appareat.
Deum
veracem
dicit,
non
modo
quia
bona
fide
stare
promissis
paratus
sit,
sed
quoniam
opere
implet
quidquid
loquitur.
Siquidem
dicit,
ut
imperium
mox
quoque
fiat
opus.
Contra
homo
mendax,
non
tantum
quia
saepe
fallit
datam
fidem,
sed
quia
natura
mendacium
appetit
ac
refugit
veritatem.
Prius
membrum
est
primarium
axioma
totius
christianae
philosophiae.
Posterius
sumptum
est
ex
Psalmo
116,
l
l
,
ubi
David
nihil
esse
certi
neque
ab
homine,
neque
in
homine
confitetur.
Insignis
autem
est
hic
locus,
ac
valde
necessariam
consolationem
continet.
Nam,
quae
est
hominum
perversitas
in
verbo
Dei
respuendo
vel
contemnendo,
saepe
in
dubium
veniret
eius
certitudo,
nisi
succurreret
ab
humana
veritate
non
pendere
divinam
veritatem.
Sed
quomodo
hoc
convenit
cum
eo,
quod
proxime
dictum
est,
ad
efficaciam
divinae
promissionis
requiri
fidem
hominum,
quae
illam
suscipiat?
Fides
enim
mendacio
est
contraria.
Videtur
quidem
difficilis
quaestio,
sed
non
magna
difficultate
solvitur:
nempe
quod
Dominus
per
hominum
mendacia!,
quae
alioqui
sunt
obstacula
suae
veritatis,
inveniet
tamen
illi
viam
per
invia,
ut
superior
evadat,
ingenitam
naturae
nostrae
incredulitatem
corrigendo
in
suis
electis,
et
subiugando
in
suum
obsequium
qui
videbantur
indomiti.
Porro
nunc
de
naturae
vitio
disputatur,
non
de
gratia
Deiy
quae
vitiis
remedium
est.
Ut
iustificeris.
Sensus
est,
tantum
abesse
ut
Dei
veritas
nostro
mendacio
et
perfidia
destruatur,
ut
inde
magis
eluceat
et
emergat.
Quemadmodum
David
testatur,
ideo
quia
ipse
peccator
sit,
Deum
semper
iustum
et
rectum
fore
iudicem1),
quidquid
in
se
statuat:
omnesque
impiorum
calumnias,
qui
iustitiae
eius
obmurmurare
velint,
superaturum.
.Sermones
Dei
intelligit
David,
quae
in
nos
profert
iudicia.
Nam
quod
de
promissionibus
vulgo
exponunt,
nimis
est
coactum.
Itaque
particula
ut
non
tantum
est
finalis,
nec
consequentiam
longe
petitam
notat,
sed
illationem
valet,
hoc
sensu:
Tibi
peccavi,
proinde
iure
de
me
poenas
sumere
tibi
licebit.
Quod
autem
in
proprio
et
genuino
sensu
locum
Davidis
citaverit
Paulus,
obiectio
mox
addita
confirmat:
Quomodo
integra
manebit
Dei
iustitia,
si
eam
nostra
iniquitas
illustrat?
Frustra
enim
{ut
nuper
attigi)
et
intempestive
hoc
scrupulo
moratus
esset
Paulus
lectores^
*)
iri
iustificatum
|