41:48
ad
thesauros,
ad
pretiosam
supellectilem,
et
alia
omnia:
quantum
etiam
attinet
ad
maximos
proventus,
ut
erant
vectigalia
quae
conficerent
ingentem
vim
pecuniae,
vorabant
et
terebant
dentibus
suis.
Sed
si
qua
erat
mediterranea
regio,
quam
non
possent
tueri
nisi
locarent
illic
perpetuum
praesidium,
scimus
ut
conciliaverint
sibi
regulos
quosdam
famelicos.
Sic
regnum
Eumenis
usque
ad
nepotem
Attalum
in
sublime
crevit:
sic
dederunt
Rhodiis,
nunc
Cypriis,
nunc
aliis:
quia
nunquam
de
suo
remunerati
sunt
socios,
qui
se
in
illis
iuvandis
fere
exhauserant:
sed
eos
ditarunt
aliorum
spoliis:
nec
tantum
quod
huic
urbi
eripuerant
alteri
dederunt,
.sed
quasi
venales
habuerunt
agros.
Ita
Nabidi
tyranno
prodita
fuit
Lacedaemoniorum
libertas.
Iam
ante
Masinissam
tantis
opibus
auxerant,
ut
eius
opera
pacarent
sibi
Aphricam.
Denique
dandis
et
auferendis
regnis
sic
luserunt,
ut
alienis
opibus
et
sumptibus
tranquillas
provincias
tenerent.
Hoc
vero
praesertim
conspectum
fuit
in
Iudaea,
ubi
ethnarchas,
et
tetrarchas,
et
reges
de
nihilo
crearunt,
qui
tantum
essent
eorum
satellites,
idque
non
nisi
ad
tempus.
Nam
simul
atque
contigerat
aliquid
novi,
fuit
illis
tam
facile
eripere
quod
dederant,
quam
ante
largiri.
Illa
igitur
astuta
liberalitas
vocatur
conculcatio,
quod
residuum,
quia
scilicet
non
poterant
vorare
et
absumere
suis
dentibus,
pedibus
suis
calcarent.
Habebant
enim
omnes
sibi
obnoxios,
quos
ditabant
vel
augebant.
Sic
videmus
ut
serviliter
adulati
fuerint
quicunque
aliquid
adepti
erant
illorum
beneficio.
Et
in
Graecia
quam
foetida
fuit
servitus,
ex
quo
illuc
penetrarunt
Romani?
Nam
ut
unaquaeque
civitas
aliquid
acquisierat
novi
agri,
sic
erigebat
templum
Romanis.
Ideo
mittebant
suos
legatos
quasi
speculatores:
qui
sub
delationis
specie,
ac
si
vicini
aliquid
machinarentur,
spoliarent
ipsos,
et
ita
essent
locupletiores.
Sic
tenebant
Romani
sub
suis
pedibus
quidquid
largiti
fuerant
aliis.
Videmus
itaque
quam
apte
et
proprie
loquatur
propheta,
quum
dicit
calcasse
Romanos
residuum,
quod
scilicet
non
poterant
comedere:
et
quod
non
poterat
absumere
illorum
voracitas,
calcasse
suis
pedibus.
Adiungit
postea,
Et
haec
bestia
differebat
a
cunctis
prioribus
bestiis,
et
cornua
decem
erant
Uli.
Quum
dicit
bestiam
hanc
fuisse
diversam
a
reliquis,
confirmat
quod
ante
diximus,
nempe
fuisse
hoc
horribile
prodigium,
et
cui
nihil
simile
potest
proferri
in
medio
vel
in
rerum
natura.
Certe
si
quis
attente
ac
prudenter
confideret
unde
exorti
fuerint
Romani,
deinde
quomodo
ad
tantam
potentiam
progressi
fuerint,
obstupescet.
Fuit
igitur
illud
monstrum
insolitum,
ita
ut
non
possit
quidquam
simile
proponi.
Sed
quod
subiicit
propheta
de
decem
cornibus,
interpretes
huc
et
illuc
trahunt.
Ego
autem
sequor
simplicem
et
genuinam
sententiam,
nempe
quod
significet
propheta
hoc
imperium
non
unius
fore
hominis,
|