39:48
44.
Agros
pecunia
ement,
scribendo
in
libro,
et
obsignando,
et
obtestando
testes
in
terra
Beniamin,
et
per
circuitus
Ierusalem,
et
in
urbibus
Iehudah,
et
in
urbibus
montanis,
et
in
urbibus
campestribus
(quanquam
alii
volunt
esse
proprium
nomen:
sed
hoc
non
convenit)
et
in
urbibus
austri
(hoc
est,
quae
respiciunt
versus
austrum),
quia
reduco
captivitatem
eorum,
dicit
Iehovah.
Confirmat
vaticinium
de
reditu
populi,
et
accommodat
visionem
quae
fuerat
prophetae
oblata:
iussus
enim
fuerat,
ut
vidimus,
agrum
emere
in
terra
Beniamin.
Nunc
ergo
Deus
signum
illud
annectit
vaticinio.
Hic
enim
est
signorum
usus,
ut
fidem
faciant
doctrinae,
quae
tametsi
satis
meretur
per
se
fidei,
et
est
plane
authentica,
et
aOTOTUiaioc
:
tamen
hoc
conceditur
nostrae
infirmitati,
ut
signa
quasi
sigilla
sint,
quo
promissiones
magis
stabiliantur
in
cordibus
nostris,
et
ratae
sint.
Hunc
ordinem
nunc
sequitur
Deus,
ac
dicit,
Adhuc
acquiretur
ager
in
terra
hac.
PiJp
significat
acquirere
et
possidere:
sed
quia
proximo
versu
dicit,
Acquirent
pecunia
agrum,
mutanda
non
est
verbi
significatio,
Acquiretur
ergo
ager
(singularis
numerus
loco
pluralis)
in
terra
hac,
de
qua
vos
dicitis,
deserta
est
ab
homine
et
iumento.
Non
primi
hoc
dixerant,
quemadmodum
alibi
ostendimus,
imo
quum
Ieremias
illis
denuntiaret,
male
ab
illis
et
crudeliter
vexatus
fuit,
res
enim
erat
difficilis
persuasu,
terram
quae
erat
quasi
sacrum
domicilium
Dei,
vastatum
iri
a
Chaldaeis.
Deus
vocaverat
saepius
requiem
suam,
et
erat
in
haereditatem
data
filiis
Abrahae.
Ergo
Iudaei
non
erant
autores
huius
sententiae,
imo
ipse
Deus.
Verum
alibi
soluta
fuit
haec
quaestio:
neque
enim
eodem
sensu
vel
modo
loquuti
sunt
de
terrae
vastitate,
quo
Deus.
Nam
quum
minitati
sunt
illis
prophetae
terrae
vastitatem,
semper
addita
fuit
spes
liberationis,
et
reditus,
ipsi
autem
quum
occurreret
clades
ante
oculos,
abiecta
omni
fiducia
sese
prorsus
in
desperationem
coniecerunt.
Et
hoc
solenne
est
impiis,
ridere
omnes
Dei
minas
quantisper
illis
parcit,
vel
differt
poenam:
rursum
ubi
apparet
Deum
serio
loquutum
esse,
tunc
absorbet
eos
desperatio,
et
nihil
sibi
reliquum
faciunt.
Hoc
ergo
nunc
exprobrat
Ieremias
suis,
quod
spem
omnem
sibi
praeciderint,
quum
tamen
Deus
tempus
illis
70
annorum
praefigeret.
Quum
ergo
porrigeret
illis
Deus
manum,
malebant
sese
in
abysso
desperationis
ita
demergere,
ut
nihil
levaret
eorum
animos.
Hanc
ingratitudinem
merito
castigat
propheta,
quod
adiudicent
terram
suam
aeterno
exitio
cuius
tamen
restitutio
promissa
fuerat.
Perinde
igitur
est
ac
si
diceret,
Superabit
Dei
misericordia
et
fides
vestram
malitiam:
quantum
in
vobis
est
exstinguitis
eius
promissiones,
aboletis
eius
gratiam,
neque
datis
locum
promissionibus
:
ipse
nihilominus
|