32:48
an
esset
auxiliator:
miratus
est
neminem
esse
qui
intercederet.
Itaque
salutem
sibi
fecit
brachio
suo,
et
se
iustitia
sua
firmavit.
Utroque
loco
brachium
Dei
ordinariis
mediis
opponitur:
quae
tametsi
nihil
derogant
potentiae
Dei,
eius
tamen
adspectum
quasi
vela
quaedam
obscurant.
Perinde
est
ac
si
dixisset
propheta,
Non
utetur
Deus
usitatis
modis
ad
servandum
mundum,
sed
prodibit
ipse
in
medium,
ut
appareat
salutem
hanc
mirificum
esse
eius
opus.
Merito
igitur
concludit,
hanc
admirabilem
Dei
bonitatem,
et
quae
incomprehensibilis
est
humanis
ingeniis,
summis
laudibus
praedicandam
esse.
Secundo
versu
idem
clarius
exponit,
patefactam
esse
dicens
salutem
et
iustitiam
eius
gentibus.
Quid
enim
minus
sperari
potuit,
quam
in
densis
illis
tenebris
ignorantiae
et
caecitatis
repente
exorituram
esse
lucem,
et
in
profunda
iniquitatum
abysso
iustitiae
locum
fore?
Quod
autem
salus,
quae
effectus
est
iustitiae,
priore
loco
ponitur,
tametsi
inversus
est
ordo,
id
tamen
rarum
non
est,
nec
absurdum
videri
debet,
ubi
de
beneficiis
Dei
habitus
est
sermo,
modum
qui
ordine
praecedit
explicationis
causa
adiungi.
Porro
iustitia
Dei
ex
qua
manat
salus
hominum,
non
in
eo
sita
est
quasi
illis
rependat
quod
meriti
sunt:
sed
specimen
est
bonitatis
eius,
gratiae
et
fidei,
ut
alibi
dictum
est.
3.
(Recordatus
est.)
Postquam
de
generali
revelatione
salutis
loquutus
est,
peculiarem
Dei
gratiam
erga
electum
populum
proprio
elogio
commendat.
Etsi
enim
gentibus
ac
Iudaeis
communiter
se
Deus
in
patrem
obtulit,
a
Iudaeis
tamen
exorsus
est,
ut
essent
quasi
primogeniti.
Haec
enim
gentium
gloria
est,
quod
cooptatae
sint
ac
insitae
in
sanctam
Abrahae
domum
:
et
ex
promissione
Abrahae
facta
fluxerit
communis
totius
mundi
redemptio:
sicuti
etiam
dicit
Christus,
Salus
ex
Iudaeis
est,
Ioan.
cap.
4
vers.
22.
Quare
merito
dicit
propheta,
Deum
in
mundo
redimendo
fidei,
quam
dederat
populo
Israel,
recordatum
esse.
Quibus
etiam
verbis
docet,
non
alia
causa
inductum
fuisse,
nisi
ut
fideliter
praestaret
quod
fuerat
pollicitus.
Ac
quo
melius
exprimat
promissionem
non
in
meritis
vel
iustitia
hominum
fundatam
esse,
bonitatem
priore
loco
nominat,
deinde
fidem
adiungit
quae
ex
ea
pendet.
Summa
est,
Deum
non
exiisse
extra
se,
ut
loquuntur,
sed
causam
reperisse
in
gratuita
sua
bonitate,
et
mero
beneplacito
quod
pridem
Abrahae
et
eius
posteris
testatum
fecerat.
Recordandi
autem
verbum
ad
sensum
hominum
refertur:
quia
diuturna
suspensio
quaedam
oblivio
videri
poterat.
Si
quidem
a
die
promissionis
ultra
duo
annorum
millia
praeterierant
antequam
exhibitus
fuerit
Christus
:
et
interim
tot
malis
et
cladibus
subinde
afflicti
sunt
fideles,
ut
mirum
non
sit
anxie
gemuisse,
ac
si
a
spe
videndae
et
fruendae
redemptionis
deiecti
forent.
Quod
continuo
post
additur,
|