2:48
[CO
2.48]
quaeritandum
esse,
quippe
qui
praesentissima
sua
virtute
habitet
in
unoquoque
nostrum.
Proinde
David
(Psal.
145),
inenarrabilem
eius
magnitudinem
ante
confessus,
postquam
ad
operum
commemorationem
descendit,
eam
ipsam
se
enarraturum
profitetur.
Quare
et
nos
in
eam
Dei
investigationem
incumbere
decet,
quae
sic
suspensum
admiratione
ingenium
teneat
ut
efficaci
sensu
penitus
simul
afficiat.
Et
quemadmodum
docet
alicubi
Augustinus,
1)
quia
illum
non
possumus
capere,
velut
sub
eius
magnitudine
deficientes,
ad
opera
respicere
convenit,
ut
eius
reficiamur
bonitate.
[Inst
1.5.10.]
Deinde
eiusmodi
notitia
non
modo
ad
Dei
cultum
excitare
nos
debet,
sed
ad
spem
quoque
futurae
vitae
expergefacere,
et
erigere.
Quum
enim
animadvertamus
quae
Dominus
tam
clementiae,
tum
severitatis
suae
specimina
edit,
inchoata
duntaxat
et
semiplena
esse,
haud
dubie
ad
maiora
sic
ipsum
praeludere
reputemus
oportet,
quorum
manifestatio
plenaque
exhibitio
in
aliam
vitam
differtur.
E
converso
pios
ab
impiis
quum
videamus
afflictionibus
gravari,
iniuriis
concuti,
calumniis
opprimi,
contumeliis
probrisque
lacerari;
scelestos
contra
florere,
prosperari,
quietem
cum
dignitate
obtinere,
idque
impune:
protinus
colligendum
est,
alteram
fore
vitam
in
qua
et
sua
iniquitati
vindicta,
et
merces
iustitiae
reposita
sit.
Ad
haec
quum
observemus
Domini
ferulis
saepius
fideles
castigari,
certo
certius
constituere
licet,
multo
minus
impios
eius
flagella
olim
evasuros.
Scitum
enim
est
illud
Augustini:2)
si
nunc
omne
peccatum
manifesta
plecteretur
poena,
nihil
ultimo
iudicio
reservari
putaretur;
rursus,
si
nullum
peccatum
nunc
aperte
Deus
puniret,
nulla
esse
divina
providentia
crederetur.
Fatendum
est
igitur,
in
singulis
Dei
operibus,
praesertim
autem
in
ipsorum
universitate,
non
secus
atque
in
tabulis,
depictas
esse
Dei
virtutes;
quibus
in
eius
agnitionem,
et
ab
ipsa
in
veram
plenamque
felicitatem
invitatur
atque
illicitur
universum
hominum
genus.
Porro
lucidissimae
quum
illic
appareant:
quorsum
tamen
potissimum
spectent,
quid
valeant,
quem
in
finem
a
nobis
sint
reputandae,
tum
demum
assequimur
dum
in
nos
ipsos
descendimus,
ac
consideramus
quibus
modis
suam
in
nobis
vitam,
sapientiam,
virtutem
Dominus
exserat,
suam
iustitiam,
bonitatem,
clementiam
erga
nos
exerceat.
Nam
etsi
iuste
conqueritur
David
(Psal.
92,
7),
incredulos
desipere,
quia
in
humani
generis
gubernatione
profunda
Dei
consilia
non
expendunt,
est
tamen
hoc
verissimum
quod
alibi
(Psal.
40,
13)
dicit,
admirabilem
Dei
sapientiam
hac
in
parte
excedere
capillos
capitis
nostri.
Sed
quia
hoc
argumentum
posthac
suo
ordine
plenius
tractandum
erit,
nunc
omitto.
|