1:48
[CO
1.
48]
sursum
deorsum
ferri,
haesitare,
suspensum
versari,
desperare
denique
fidere
est,
sed
constanti
certitudine
ac
solida
securitate
animum
offirmare,
et
habere
ubi
recumbas
et
pedem
figas
(1
Cor.
2.
2
Cor.
13).
Ex
eo
alterum
sequitur:
promissionem
quoque
ipsam
abolitam
esse
et
evanidam
perire.
Siquidem
nullis
implebitur,
nisi
qui
certo
ac
sine
haesitatione
persuasum
habuerint,
implendam
sibi
esse,
vel,
ut
uno
verbo
dicam,
fidem
illi
habuerint.
Collapsa
igitur
fide, [p.
85]
nulla
vis
promissionis
residua
esse
potest.
Ut
igitur
spes
aliqua
salutis
proponatur,
novae
promissiones
offerantur
oportet,
quae
praestari
nobis
possint;
sunt
autem
promissiones
evangelicae,
quas
nobis
gratuitas
misericors
Dominus
offert,
non
aliqua
nostrae
dignitatis
aut
benefacto-
[OS
60]
rum
ratione,
sed
paterna
sua
bonitate
(Rom.
10),
nec
aliam
nobis
conditionem
imponens,
quam
ut
tantam
beneplaciti
sui
gratiam
toto
animo
amplectamur.
Hoc
est
quod
subiicit
Paulus
(Rom.
4):
ideo
ex
fide
salutis
haereditatem
nobis
obvenire,
ut
firma
sit
promissio.
Certa
enim
est
fides,
quae
sola
Dei
misericordia
nititur,
sciens,
quia
misericordia
et
veritas
obviaverunt
sibi,
hoc
est,
quaecunque
Deus
misericorditer
pollicetur,
fideliter
quoque
praestet.
Et
certam
fidem
sequitur
firma
promissio,
quae
non
potest
non
impleri
credentibus
(Psal.
85).
Quare
iam
agnoscendum
est,
salutem
nostram
sola
Dei
misericordia
constare,
nulla
vero
nostra
dignitate,
aut
quacunque
re,
quae
ex
nobis
sit,
ideoque
in
hac
spem
totam
sistere
convenit,
et
velut
profunde
figere,
non
respectare
ad
opera
nostra,
aut
ex
illis
subsidium
aliquod
petere.
Adeoque
haec
fidei
natura
est,
aures
arrigere,
oculos
claudere,
hoc
est,
promissioni
attendere,
cogitationem
avertere
ab
omni
hominis
dignitate
vel
merito.
Nunquam
enim [p.
86]
Deo
satis
confidemus,
nisi
de
nobis
penitus
diffisi;
nunquam
in
ipso
satis
animos
erigemus,
nisi
prius
in
nobis
deiectos;
nunquam
in
ipso
nos
satis
solabimur,
nisi
in
nobis
desolati;
nunquam
in
ipso
satis
gloriabimur,
nisi
omni
in
nobis
gloria
abdicati.
Gratiam
ergo
Dei,
abiecta
quidem
prorsus
nostri
fiducia,
de
eius
tamen
bonitate
certo
confisi,
apprehendimus
ac
obtinemus,
et,
ut
ait
Augustinus,
1)
nostra
merita
obliti,
Christi
dona
amplectimur,
quod
ipsum
est
habere
veram,
ut
decet,
fidem.
Hanc
vero
certitudinem
nullus
assequi
potest
nisi
per
Christum,
cuius
solius
benedictione
a
maledictione
legis
liberamur,
quae
omnibus
nobis
edicta
et
denunciata
est;
cum
ob
imbecillitatem,
quam
ex
patre
Adam
haereditariam
accepimus,
legem
operibus
nostris
implere
non
possimus,
ut
necesse
erat
iis,
qui
sibi
iustitiam
inde
comparare
velint,
cuius
deinde
iustitia,
iusti
ipsi
et
legis
impletores
fimus.
Hanc
enim
ut
no-
1)
De
verbis
Apostoli
Cap.
11.
|