[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


6:479  DE  NECESSITATE  Suum  enim  cuique  pulchrum,  ut  veteri  proverbio  fertur:  quo  fit,  ut  quae  ex  capite  nostro  nata  sunt,  magis  nos  delectent:  et  fictitii  isti  cultus  saepe  ad  aliquam  sapientiae  speciem  sunt  compositi,  sicut  etiam  Paulus  fatetur  (Col.  2,  23).  Praeterea  quoniam  externum  splendorem  ut  plurimum  habent,  qui  in  oculos  incurrit,  magis,  pro  natura  nostra  carnali,  nobis  arrident,  quam  illa,  quae  Deus  sola  et  requirit  et  probat,  quum  minus  habeant  ostentationis.  Nihil  tamen  magis  obtenebrat  hominum  mentes,  ut  ita  perperam  de  hac  re  iudicent,  quam  hypocrisis.  Nam  quum  veros  Dei  cultores  cor  et  animum  oporteat  afferre,  cupiunt  semper  homines  modum  serviendi  Deo  ab  eo  prorsus  diversum  invenire:  ut  scilicet  corporis  obsequiis  erga  illum  defuncti  animum  sibi  retineant.  Porro  dum  externas  pompas  illi  obtrudunt,  hoc  se  artificio  evasisse  putant,  ne  offerre  se  ipsos  cogantur.  Atque  haec  causa  est,  cur  innumeros  cultus  libentius  suscipiant  homines,  quibus  sine  fine  et  modo  misere  fatigentur,  et  cur  in  labyrintho  errare  perpetuo  malint,  quam  simpliciter  Deum  colere  in  spiritu  et  veritate.  Improba  igitur  calumnia  est,  quod  hostes  nostri  facilitate  et  indulgentia  nos  allicere  homines  criminantur.  Nam  si  detur  optio:  quidvis  potius  semper  eliget  homo  carnalis,  quam  ut  Deum  colere  ad  [pag.  42]  doctrinae  nostrae  praescriptum  consentiat.  Fidem  et  poenitentiam  facile  est  nominare:  sed  res  sunt  ad  praestandum  difficillimae.  Quicunque  igitur  in  his  constituit  Dei  cultum,  is  minime  laxat  habenas  hominibus:  sed  cogit  in  eum  ordinem,  quo  venire  maxime  reformidant.  Cuius  rei  locupletissimum  testimonium  in  re  ipsa  habemus.  Plurimis  et  duris  legibus  adstringi  se,  ad  plurimas  et  laboriosas  observatiunculas  se  cogi,  rigidum  et  grave  iugum  sibi  imponi,  denique  nihil  non  molestiae  sibi  exhiberi  patientur  homines:  modo  ne  cordis  fiat  mentio.  Hinc  apparet,  nihil  magis  refugere  hominis  ingenium,  quam  spiritualem  illam  veritatem,  de  qua  nos  assidue  concionamur:  quum  splendido  illo  apparatu,  in  quo  tantopere  insistunt  nostri  adversarii,  obruatur.  Hoc  extorquet  ipsa  Dei  maiestas,  ne  eximere  nos  ab  eius  cultu  possimus.  Necessitatem  ergo  Dei  colendi  dum  effugere  non  possumus,  quod  reliquum  est,  obliqua  diverticula  quaerimus,  ne  recta  in  eius  conspectum  venire  necesse  sit:  vel  potius  externis  caeremoniis,  tanquam  speciosis  larvis,  abscondimus  interiorem  cordis  malitiam,  et  corporis  obsequia  opponimus  tanquam  parietem  intermedium,  ne  corde  ad  eum  accedere  cogamur.  Eiusmodi  subterfugia  sibi  excuti  aegerrime  patitur  mundus,  atque  hinc  illae  lacrymae,  quod  ex  illis  latebris,  in  quibus  secure  cum  Deo  ludebant,  in  apertam  lucem  per  nos  extracti  sunt.  In  oratione  tria  correximus.  Nam  et  sanctorum  [pag.  43]  intercessione  valere  iussa  homines   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci