6:478
liter
a
nobis
factum
esse
hactenus,
et
adhuc
fieri
tum
libri
nostri,
tum
conciones
luculentum
testimonium
reddunt.
Quod
autem
invecti
sumus
in
ipsas
caeremonias,
et
alicubi
quoque
magnam
earum
partem
abrogavimus,
in
hac
re
fatemur
quidem,
inter
nos
et
prophetas
nonnihil
interesse.
Nam
illi
quidem
in
suum
populum
invehebantur,
quod
Dei
cultum
in
externis
caeremoniis
includeret,
sed
ab
ipso
Deo
institutis:
nos
humanitus
confictis
ineptiis
eundem
haberi
honorem,
conquerimur.
Illi
damnatis
superstitionibus
caeremoniarum
multitudinem,
quam
Deus
iniunxerat,
et
quae
utilis
aptaque
erat
pro
aetate
paedagogia,
intactam
relinquebant:
nos
multos
ritus
corrigendos
curavimus,
quod
vel
temere
obrepsissent,
vel
in
abusum
conversi
fuissent:
deinde
quod
tempori
minime
convenirent.
Nisi
enim
omnia
velimus
confundere,
tenendum
est
semper
discrimen
illud
veteris
et
novi
testamenti:
quod
caeremoniae,
quarum
utilis
sub
lege
erat
observatio,
non
superfluae
modo
nunc
sint,
sed
absurdae
quoque
et
vitiosae,
[pag.
40]
Nam
quum
absentem
tunc
Christum
et
nondum
exhibitum
adumbrando
spem
adventus
eius
in
animis
fidelium
alerent,
nunc
nihil
quam
praesentem
et
conspicuam
eius
gloriam
obscurant.
Videmus
quid
Deus
fecerit.
Nam
quas
ipse
caeremonias
praeceperat
ad
tempus,
eas
in
perpetuum
abrogavit.
Rationem
audimus
ex
ore
Pauli:
primum
quod
postquam
exhibitum
in
Christo
corpus
est,
facessere
umbrae
debuerint;
deinde,
quod
alio
modo
nunc
ecclesiam
docere
velit
Deus
(Gal.
4,
3
ss.;
Col.
2,
4.
14.
17).
Quum
ecclesiam
suam
Deus
ea
quam
ipse
imposuerat
servitute
liberaverit,
quae,
obsecro,
isthaec
est
pravitas,
novam
ab
hominibus
excitari,
veteris
illius
loco?
Quum
certam
oeconomiam
Deus
praescripserit:
quae
superbia
est,
contrariam,
et
palam
ab
ipso
repudiatam
erigere?
Sed
illud
pessimum,
quod
quum
tam
severis
interdictis
omnes
commentitios
hominum
cultus
Deus
toties
prohibuerit,
non
nisi
humanis
figmentis
colebatur.
Quid
est
igitur,
quod
religionem
a
nobis
in
hac
parte
dissipatam
vociferantur
hostes
nostri?
Primum,
nihil,
minimo
digito,
attigimus,
nisi
quod
pro
nihilo
Christus
ducit,
quum
frustra
coli
Deum
humanis
traditionibus
pronunciat.
Verum
illud
forsan
utcunque
fuisset
tolerabile:
homines,
inutiliter
Deum
colendo,
perdere
operam:
sed
quum
alibi
multis
locis,
sicuti
dixi,
novos
sibi
cultus
praeter
verbum
suum
institui
vetet,
seque
hac
audacia
graviter
offendi
affirmet,
et
poenam
non
levem
minetur,
correctionem,
quam
adhibuimus,
magna
necessitate
fuisse
expressam
constat.
[pag.
41]
Neque
vero
me
fugit,
quam
difficulter
hoc
mundo
persuadeatur:
reiicere
Deum
atque
etiam
abominari,
quidquid
ad
eius
cultum
humana
ratione
excogitatur.
Cuius
erroris
complures
sunt
causae.
|