37:477
477
IN
IEREMIAM.
CAP.
I.
478
fectu.
Et
scimus
ex
bonis
principiis
saepe
aliqua
vitia
oriri:
sed
tamen
in
Ieremia
hoc
fuit
laudabile,
quod
putavit
sibi
non
suppetere
vires
ad
obeundum
propheticum
munus:
et
optavit
veniam
sibi
dari,
et
alium
eligi,
qui
ampliore
spiritu
et
uberioribus
donis
esset
praeditus.
Cras
prosequar
reliqua.
PRECATIO.
Da
omnipotens
Deus,
quum
non
modo
consulueris
veteri
tuae
ecclesiae,
ubi
elegisti
servum
tuum
Ieremiam:
sed
etiam
volueris
nostra
hac
aetate
exstare
fructum
laboris
eius:
da,
inquam,
ne
tibi
simus
ingrati,
sed
tanto
beneficio
sic
fruamur,
ut
fructus
in
nobis
appareat
in
gloriam
nominis
tui,
nempe
ut
discamus
nos
totos
tibi
addicere
in
obsequium,
et
quisque
ita
impendat
tibi
suam
operam
in
vocatione
sua,
ut
interea
coniunctis
animis
studeamus
promovere
nominis
tui
amplitudinem,
et
regnum
etiam
filii
tui
unigeniti,
donec
perfuncti
nostra
malitia
tandem
perveniamus
in
coelestem
quietem,
quae
nobis
parta
fuit
eiusdem
filii
tui
sanguine,
Amen.
Heri
dictum
fuit
cur
initio
detrectaverit
Ieremias
provinciam
docendi,
nempe
quia
non
putabat
se
fore
parem:
et
hac
ratione
vocabat
se
puerum,
non
aetate,
sed
quia
rerum
erat
imperitus.
Metaphorice
igitur
accipitur
hoc
nomen,
quoniam
fatetur
propheta
se
neque
scientia,
neque
usu
satis
esse
instructum.
Nam
inepte
hoc
ad
aetatem,
sicuti
dixi,
trahunt
quidam.
Quamvis
ergo
adultae
esset
aetatis,
tamen
propter
imperitiam,
et
quia
non
pollebat
necessariis
dotibus
ad
tam
praeclarum
munus,
ideo
puerum
se
nominat.
Nunc
sequitur
responsio,
Ne
dicas,
puer
sum,
quia
ibis,
ete.
Hic
Deus
non
tantum
praedicit
quid
facturus
sit
propheta,
sed
denuntiat
quid
velit
ipsum
facere,
et
quid
exigat
ab
ipso:
quasi
diceret,
Tuum
est
mihi
parere,
quoniam
penes
me
est
potestas
iubendi.
Ergo
necesse
est,
ut
pergas
quocunque
te
misero:
deinde
ut
proferas
quaecunque
praecepero
tibi.
His
autem
verbis
admonet
Deus
servum
suum,
non
esse
cur
ipsum
terreat
cognitio
propriae
imbecillitatis,
quia
sufficere
debeat
simpliciter
obsequi
ipsius
imperio.
Et
haec
doctrina
cognitu
apprime
utilis
est.
Nam
sicuti
nihil
aggredi
oportet
antequam
probe
expenderimu8
quid
vires
nostrae
ferant,
ita
ubi
Deus
aliquid
iniungit,
quasi
clausis
oculis
statim
mos
gerendus
est
eius
verbo.
Merito
laudatur
prudentia
in
scriptoribus:
et
hoc
etiam
potest
extendi
ad
alios
omnes
generaliter,
nempe
quid
ferre
recusent,
quid
valeant
humeri.
Unde
enim
tanta
in
plerisque
audacia
et
temeritas,
nisi
quoniam
fiducia
inflati
sese
proiiciunt?
Ergo
in
actionibus
hoc
est
quasi
legitimum
principium,
ut
quisque
expendat
vires
suas,
et
consilium
petat
ex
sua
mensura.
Ita
|