6:474
gubernandae
ratio.
Nihil
in
his
tribus
deprehendemur
novasse
ex
veteri
forma,
quod
non
ad
rectam
verbi
Dei
normam
restituere
conati
simus.
Atque
ut
redeamus
ad
illam
ante
a
nobis
positam
divisionem:
omnes,
quae
inter
nos
sunt
de
doctrina
controversiae,
vel
ad
legitimum
Dei
cultum,
vel
ad
certam
salutis
nostrae
fiduciam
pertinent.
Certe
ad
colendum
Deum,
neque
frigide,
neque
negligenter
hortamur
homines:
et
in
definiendo
modo,
neque
a
scopo
aberramus,
nec
quidquam
omittimus,
quod
ad
rem
faciat.
Praedicamus
Dei
gloriam
multo
magnificentius,
quam
solita
fuerit
ante
nos
praedicari:
virtutes,
in
quibus
ea
relucet,
ut
magis
ac
magis
innotescant,
serio
laboramus.
Ipsius
erga
nos
beneficia,
quibus
possumus
elogiis,
extollimus.
Inde
excitantur
homines
tum
ad
suspiciendam
eius
maiestatem,
tum
ad
exhibendam
illi
sua
magnitudine
dignam
reverentiam,
tum
ad
veram
animi
gratitudinem,
tum
ad
confitendas
eius
laudes.
Inde
in
ipsorum
cordibus
gignitur
solida
in
ipso
fiducia,
quae
postea
invocationem
parit.
Inde
etiam
eruditur
unusquisque
ad
veram
sui
abnegationem:
ut,
composita
in
obsequium
Dei
voluntate,
propriis
desideriis
valedicat.
Denique,
[pag.
33]
sicut
spirituali
modo
a
nobis
coli
vult
Deus,
ita
in
urgendis
omnibus
sacrificiis
spiritus,
quae
nobis
commendat,
toto
studio
insistimus.
In
hib
enim
exhortationibus
nos
esse
assiduos,
ne
adversarii
quidem
nostri
negare
possunt;
ne
aliunde,
quidquid
bonorum
desiderant
homines,
qujiin
a
T)eo
*
exspectent;
ipsius
potentiae
confidant;
in
ipsius
acquiescant
bonitate;
ab
ipsius
veritate
pendeant;
toto
cordis
affectu
in
eum
ferantur;
plena
spe
in
eum
recumbant;
requirant
ipsum
in
necessitate,
hoc
est,
omnibus
momentis;
bona
omnia
accepta
illi
ferant,
idque
laudis
confessione
testentur.
Et
ne
difficili
accessu
terreantur,
ostendimus
bonorum
omnium
fontem
in
Christo
nobis
esse
propositum,
ex
quo
hauriamus
quidquid
nobis
opus
est.
Testes
etiam
sunt
libri
nostri,
testes
conciones,
nos
et
frequenter,
et
sedulo,
incumbere
in
verae
poenitentiae
commendationem:
ut
homines
rationi
ac
desideriis
carnis
suae,
sibique
in
totum
renuncient,
quo
ad
unius
Dei
obsequium
compositi,
non
sibi
amplius,
sed
illi
vivant.
Nec
vero
externa
officia
caritatisque
opera
praetermittimus,
quae
eiusmodi
renovationem
sequuntur.
Haec,
inquam,
certa
est
et
minime
fallax
colendi
Dei
ratio,
quam
illi
approbari
scimus,
utpote
quam
verbo
suo
praescripserit.
Haec
sola
sunt
christianae
ecclesiae
sacrificia,
quae
testimonium
ab
eo
habeant.
Quum
ergo
adoretur
in
ecclesiis
nostris
unus
Deus
puro
ritu,
1)
et
absque
ulla
superstitione,
quum
1)
pio
ntu
1576
seqq.
|