25:474
re
tamen
moerore
oppressus
animum
prope
despondet.
Neque
enim
cogitationem
illam,
quae
victos
sustentat
ac
recreat,
dubios
esse
bellorum
eventus,
admittere
patiebatur
Dei
promissio,
semper
fore
victores.
Quoniam
ergo
spei
non
respondet
successus,
quod
verum
erat,
statuit:
non
alia
de
causa
infeliciter
pugnasse,
nisi
quod
destituti
essent
promisso
Dei
auxilio.
Ergo
tam
ipse
quam
seniores
non
tantum
tristitiae
et
dolori
se
tradunt:
sed
suscipiunt
solennem
luctum,
ut
in
rebus
maxime
afflictis
fieri
solet,
scindendo
vestes,
et
pulverem
super
capita
spargendo.
Etsi
autem
ritus
iste
incredulis
quoque
usitatus
fuit
ad
testandum
dolorem,
specialis
tamen
fuit
ratio
piis
et
Dei
cultoribus,
ut
iram
eius
suppliciter
deprecarentur.
Ideo
in
vestium
scissura
et
aliis
continebatur
poenitentiae
professio:
quod
etiam
colligitur
ex
annexa
precatione:
quae
tamen
partim
ex
fide
et
sincero
pietatis
affectu,
partim
ex
immodica
perturbatione
mixta
est.
Quod
ad
Deum
recta
se
convertunt,
et
agnoscunt
in
manu
eius,
qua
inflictum
fuit
vulnus,
paratam
esse
medicinam,
ex
fide
manat
:
doloris
tamen
excessu
abrepti
metas
transsiliunt.
Hinc
expostulandi
libertas,
hinc
praeposterum
votum:
Utinam
libuisset
manere
in
deserto!
Neque
vero
novum
est,
ubi
sancto
zelo
ad
Deum
quaerendum
adspirant
piae
mentes,
lucem
fidei
obnubilari
affectuum
vehementia
et
impetu.
Hoc
autem
modo
vitiarentur
omnes
preces,
nisi
Deus
pro
immensa
indulgentia
ignosceret,
ac
maculis
abstersis,
eas
tanquam
puras
susciperet.
Et
tamen
quum
ita
libere
expostulando
reiiciant
curas
in
Deum,
simplicitas
haec
licet
venia
indigeat,
gratior
longe
est
quam
ficta
hypocritarum
modestia,
qui
sedulo
ne
qua
vox
confidentiae
testis
erumpat
se
cohibendo,
intus
contumacia
turgent
ac
crepant.
Excidit
a
moderatione
Iosue,
ubi
cum
Deo
litigat,
quod
populum
eduxerit
e
deserto:
ad
maiorem
vero
intemperiem
prosilit,
ubi
turbulentum
votum
Dei
promissioni
decretoque
opponit:
Utinam
e
deserto
nunquam
exiissemus!
Atqui
id
erat
Dei
foedus
abrogare.
Sed
quia
propositum
erat
tueri
atque
asserere
Dei
gloriam,
excusata
fuit
vehementia,
quae
merito
alioqui
Deum
provocasset.
Hinc
docemur,
sanctos,
dum
ad
rectum
scopum
contendunt,
saepe
impingere
et
labi:
idque
in
precibus
quoque
interdum
contingere,
ubi
maxime
fidei
puritatem
et
compositum
obedientiae
affectum
lucere
decebat.
Porro
Iosue
de
gloria
Dei
praecipue
fuisse
sollicitum
ex
proximo
versu
patet,
ubi
eius
patrocinium
quasi
sibi
iniunctum
suscipit.
Quid
dicam,
inquit,
ubi
obiectum
fuerit,
populum
terga
vertisse?
Ac
merito
conqueritur,
nihil
sibi
esse
quod
respondeat:
quia
Deus
testem
eum
ac
praeconem
suae
gratiae
creaverat,
unde
perpetuus
victoriarum
tenor
erat
sperandus.
Quum
ergo
magnifice
Dei
potentiam
pro
munere
sibi
divinitus
mandato
extulisset,
contrario
|