55:473  473  CAPUT  III.  474  Sensus  autem  est,  quo  propius  per  evangelium  offert  se  Deus  mundo,  et  ad  regnum  suum  homines  invitat,  futurum  etiam  contra  ut  profani  homines  venenum  impietatis  suae  audacius  evomant.  Illusores  vocat  communi  scripturae  more,  qui  Dei  contemptu  et  sacrilega  superbia  ingeniosi  videri  appetunt.  Hoc  porro  malorum  est  extremum,  ubi  homines  tremendum  Dei  numen  sannis  eludere  sibi  permittunt.  Ita  loquitur  primus  psalmus  de  cathedra  derisorum.  Sic  David  Psal.  119,  51,  conqueritur  se  fuisse  a  superbis  derisum,  quia  legi  Dei  studebat.  Sic  Iesaias  capite  28,  ubi  eorum  facit  mentionem,  supinam  eorum  securitatem  una  cum  stupore  depingit.  Proinde  meminerimus  nihil  magis  esse  timendum,  quam  hoc  certamen  ab  illusoribus.  Qua  de  re  aliquid  diximus  ad  Galatas  capite  3.  Quia  tamen  spiritus  sanctus  venturos  praedixit,  et  simul  clypeum  in  manus  porrexit  quo  possimus  eos  refellere:  nulla  nobis  excusatio  est  quin  stemus  fortiter,  quidquid  illos  machinari  contingat.  4.  Ubi  est  promissio.  Haec  est  periculosa  illusio,  quum  dubitationem  iniiciunt  ultimae  resurrectionis,  qua  sublata  nullum  amplius  est  evangelium,  exinanita  est  Christi  virtus,  periit  tota  religio.  Ergo  ecclesiae  iugulum  recta  petit  Satan,  dum  fidem  adventus  Christi  convellit.  Quorsum  enim  mortuus  est  Christus  et  resurrexit,  nisi  ut  secum  aliquando  nos  a  morte  redemptos  in  vitam  aeternam  colligat?  Funditus  itaque  diruitur  pietas,  nisi  fixa  manet  resurrectionis  fides:  ideo  hac  parte  acrius  nos  oppugnat  Satan.  Notanda  est  autem  cavilli  forma,  continuum  naturae  cursum,  qualis  ab  initio  fluere  visus  est,  promissioni  Dei  opponunt,  ac  si  res  essent  contrariae,  vel  minus  inter  se  congruentes.  Quum  eadem  fuerit  patrum  fides,  inquiunt,  nihil  mutatum  fuit  ab  eorum  morte:  atqui  multa  inde  saecula  praeteriisse  notum  est.  Hinc  fabulosum  esse  colligunt,  quod  de  mundi  interitu  dicitur:  quia  ex  tam  longa  eius  duratione  perpetuum  fore  coniiciunt.  5.  Nam  hoc  nesciunt  volentes,  quod  coeli  iam  olim  fuerint,  et  terra  ex  aqua  et  per  aquam  consistens  Dei  sermone:  6.  per  quae  mundus  qui  tunc  erat,  aqua  inundatus  periit.  7.  Qui  autem  nunc  sunt  coeli  et  terra,  eiusdem  sermone  repositi  sunt,  et  servantur  igni  in  diem  iudicii  et  perditionis  impiorum.  8.  Porro  nec  hoc  unum  vos  lateat,  dilecti}  quod  unus  dies  apud  Dominum  perinde  est  ut  mille  anni:  et  mille  anni  ut  dies  unus.  5.  Nam  hoc  nesciunt.  Uno  tantum  argumento  refellit  illud  impiorum  cavillum  :  nempe  quod  mundus  semel  aquarum  diluvio  perierit,  quum  tamen  aquis  constaret.  Quoniam  autem  satis  nota  et  celebris  historia  erat,  dicit  eos  volentes  errare,  hoc  est,  sponte.  Nam  qui  ex  diuturno  mundi  statu