9:472  nunquam  visum  esse  qualis  est,  verum  pro  fidelium  captu  manifesta  praesentiae  suae  signa  dedisse.  Ita  autem  minime  excluditur  divinae  essentiae  praesentia,  quum  Dei  nomen  metonymicos  symbolo  aptatur,  quo  Deus  se  vere,  nec  figurative  tantum,  sed  substantialiter  repraesentat.  Columba  vocatur  spiritus  (Matth.  3,  13):  an  proprie,  ut  Christus  alibi  pronunciat  Deum  esse  spiritum  (Ioann.  4,  24)?  Certe  manifestum  discrimen  se  profert:  quia  etsi  vere  tunc  et  essentialiter  adfuit  spiritus,  visibili  tamen  symbolo  praesentiam  et  virtutis  et  essentiae  suae  spectandam  exhibuit.  Quam  vero  nequiter  criminetur  Heshusius  nos  fingere  corpus  symbolicum,  hinc  liquet,  quod  nemo  verecunde  colligat  symbolicum  spiritum  fuisse  conspectum  in  baptismo  Christi,  quia  vere  sub  symbolo  aut  externa  columbae  specie  apparuit.  Fatemur  ergo  corpus  idem  quod  crucifixum  fuit,  nos  in  coena  comedere  :  quamvis  metonymica  sit,  quod  ad  panem,  loquutio,  ut  vere  dici  possit  symbolice  esse  verum  Christi  corpus,  cuius  immolatione  reconciliati  sumus  Deo.  Etsi  autem  in  his  verbis  nonnulla  est  diversitas:  Panis  est  signum  corporis,  vel  figura,  vel  symbolum,  vel:  Panis  significat  corpus,  vel  metaphorica,  vel  metonymica,  vel  synecdochica  est  appellatio,  de  summa  tamen  rei  optime  convenit:  ut  putide  nugentur  Westphalus  et  Heshusius  nodum  in  scirpo  quaerentes.  Et  hic  desultor1)  paulo  post:  Qualiscunque  sit  verborum  varietas,  nos  tamen  omnes  idem  prorsus  sentire,  me  vero  solum  involucris  fallere  simplices.  Sed  ubi  involucra,  quibus  reiectis  vult  meam  fallaciam  deprehendi?  nisi  forte  ex  sua  facundia  novum  perspicuitatis  genus  nobis  depromat,  quo  melius  patefiat  [pag.  20]  quod  iactat  in  mea  sententia  esse  implicitum.  Interea  nos  simul  omnes  indigne  gravat,  ac  si  doceremus  panem  signum  esse  absentis  corporis:  quasi  non  articulate  pridem  commonefecerim  lectores  de  absentia  duplici:  ut  sciant  corpus  Christi  abesse  quidem  loco,  sed  spirituali  eius  participatione  nos  frui:  quia  omnem  distantiam  superet  divina  eius  virtus.  Hinc  conficitur,  neque  de  praesentia,  neque  de  esu  substantiali,  sed  tantum  de  utriusque  modo  esse  certamen:  quia  localem  praesentiam  non  admittimus,  nec  crassum  vel  brutum  potius  esum,  de  quo  sic  ad  verbum  garrit  Heshusius:  Christum,  quoad  humanam  naturam,  corporis  et  sanguinis  substantia  in  terris  praesentem  esse,  ut  non  solum  fide  a  sanctis,  sed  etiam  ore  corporaliter  sine  fide  ab  impiis  comedatur.  Ut  nondum  absurditates  attingam  :  ubi  expressus  Dei  sermo,  lydius  lapis?  Certe  non  invenietur  in  hac  barbarie.  Videnda  tamen  est  explicatio  quam  sufficere  posse  confidit  ad  os  Calvinistis  obstruendum:  quum  ita  sit  insipida,  ut  multis  quoque  os  ad  reclamandum  1)  ce  voltigeur.