5:471
CONSILIUM
PAULI
III.
Caeterum
quod
non
omnia
sigillatim
recensuerunt,
quae
vel
in
doctrina,
vel
in
ordine
ac
disciplina
afflictae
perditaeque
ecclesiae
desiderabant,
cuius
aequitatis
erit,
eos
propterea
criminari?
praesertim
quum
perspicuum
sit
nullam
fere
particulam
esse,
quae
non
sub
capitibus
illic
expressis
comprehendatur.
Valeant
ergo
iam
apertae
calumniae,
quum
testatum
sit
satis
et
super,
coram
Deo
et
hominibus,
protestantes
optima
fide
retinere
eam
doctrinam,
cuius
professionem
ediderunt,
et
in
eo
ecclesiae
regimine
quod
illic
descripserunt,
recte
pergere.
Itaque
nihil
cum
eis
tractandum
erit
de
religione
quum
sint
tanquam
anguillae
lubricae
et
nihil
omnino
certi
in
manibus
catholicorum
haberi
poterit
[fol.
8]
Hic
se
aperit
malum,
unde
manant
istae
lacrymae.
Clare
videt
actum
de
regno
suo
pontifex,
si
semel
de
religione
colloquium
aliquod
tentetur
:
occurrendum
merito
censet,
verum
sine
praetextu
non
potest.
Obtendatur
ergo
vel
iure
vel
iniuria,
protestantes
anguillis
esse
magis
lubricos,
plenos
flexuosis
astutiis,
in
apertum
deduci
non
posse.
Atque
exceptio
in
promptu
est,
nec
captum
fuisse
unquam
experimentum,
et
protestantes
ipsos
multis
documentis
comprobasse,
nihil
se
magis
quaerere,
quam
Teram
et
simplicem
disceptationem.
Quid
ergo
sequetur,
nisi
pessimum
anguem
hic
latere,
quod
ab
omni
colloquio
tantopere
abhorret
pontifex,
et
ubi
spes
aliqua
est
tractationis,
ad
eam
impediendam
velut
ad
certissimum
incendium
accurrit?
Sed
et
superiori
anno
regia
maiestas
pro
sua
pietate
optasset
ac
sperasset
suadente
Marchione
brandenburgensi
electore
aliquam
viam
concordiae
posse
inveniri.
Verum
in
primo
limine
iterum
adversarii
in
lapidem
impegerunt,
ostendentes
quam
alienum
animum
habeant
a
concordia,
quippe
qui
excusso
semel
iugo
obedientiae,
non
reformatum
summum
pontificem,
sed
nullum,
non
remotos
abusus
aliquos
a
sede
apostolica,
sed
ipsam
sedem
apostolicam
destructam
velint
Quo
indicio
apparuisse
hoc
dicet,
quod
protestantes,
quum
de
concordia
autore
Marchione
brandenburgensi
agitaretur,
in
ipso
limine
impegerint?
Ne
in
eo
conventu,
qui
tunc
promissus
ac
condictus
filit,
praesiderent
romani
pontificis
legati,
nominatim
caverunt
protestantes,
idque
fecerunt
ea
causa,
ne
quem
defectionis
a
vera
Christi
doctrina
et
disciplina
reum
egerunt,
quem
fidei
proditorem,
ecclesiae
vastatorem
esse
dicunt,
eum
pro
legitimo
antistite
et
capite
vel
recipere
vel
agnoscere
viderentur.
Interim
tamen
minime
repugnarunt,
quin
et
pontificem
Caesar
advocaret,
et
eius
legatos
admitteret
ad
audiendam
disceptationem,
modo
id
fieret
sine
suo
consensu
ac
comprobatione.
Hinc
colligit
pro
suo
pudore
bonus
hic
nepos,
protestantes
excusso
semel
|