37:471
471
PRAELECTIONES
472
Nec
dubium
est,
quin
his
ludibriis
concussa
fuerit
fides
sancti
viri,
quia
saeculis
omnibus
proterva
fuit
impietas.
Illic
ergo,
etiam
post
urbem
excisam
Ieremias
peregit
cursum
suum.
Et
fieri
potest
ut
ultra
annos
quinquaginta
incubuerit
in
munus
ac
laborem
docendi.
Dicunt
fuisse
lapidibus
obrutum:
et
hoc
verisimile
est,
quia
non
minus
acriter
tunc
invectus
fuit
in
Iudaeos,
qui
transfugerent
in
Aegyptum,
quam
adhuc
salva
urbe
:
atqui
tunc
desperatio
ipsos
stimulabat
in
rabiem.
Hinc
factum
est
ergo
ut
sanctum
prophetam
occiderent
:
et
putabant
hoc
sibi
fas
esse,
quoniam
insultabat
eorum
miseriis:
sed
studebat
pervicaciam
corrigere,
quae
erat
indomabilis:
hoc
ipsi
non
reputabant.
Iam
venio
ad
summam
libri.
Quoniam
Isaias,
et
reliqui
eiusdem
aetatis
operam
magna
ex
parte
luserant,
Ieremiae
nihil
fuit
residuum,
nisi
ut
breviter
hanc
sententiam
proferret,
iam
nullum
esse
veniae
locum,
sed
instare
tempus
ultimae
vindictae,
quoniam
nimis
diu
abusi
fuerant
Dei
tolerantia,
qui
eos
sustinuerat,
qui
comiter,
imo
blande
etiam
eos
hortatus
fuerat
ad
poenitentiam,
et
testatus
fuerat
se
fore
exorabilem,
et
propitium,
modo
se
in
viam
reciperent.
Quoniam
ergo
Dei
clementia
contemptui
apud
ipsos
fuerat,
oportuit
Ieremiam
quasi
fulminare
adversus
tam
perditos
et
tam
deploratae
pervicaciae
homines.
Hoc
igitur
fuit
praecipuum
in
doctrina
eius,
actum
esse
de
regno
et
sacerdotio,
quoniam
Iudaei
toties
et
tam
diversis
modis,
et
tam
longo
tempore
provocaverant
iram
Dei,
et
respuerant
sanctas
admonitiones
servorum
eius.
Minatus
est
etiam
Isaias
suo
tempore:
sed
videmus
semper
mitigandis
terroribus
aliquam
spem
veniae
fuisse
additam,
quoties
asperius
loquutus
erat.
At
quum
abductae
essent
in
exsilium
decem
tribus,
quum
afflictum
esset
regnum
illud,
et
tamen
non
resipiscerent
Iudaei,
sed
magis
ac
magis
obdurescerent
adversus
Dei
ferulas,
necesse
fuit,
quemadmodum
iam
dixi,
ipsum
magis
praecise
cum
illis
agere.
Deus
litigaverat
per
Isaiam,
et
alios
prophetas:
per
Ieremiam
et
per
Ezechielem
reos
peregit
Iudaeos,
et
protulit
sententiam
damnationis.
Hoc
discrimen
notandum
est
inter
formam
doctrinae,
quae
habetur
apud
Isaiam
et
apud
hunc
prophetam
nostrum.
Interea
tamen,
ne
mutila
esset
doctrina,
voluit
Deus
Ieremiam
esse
praeconem
gratiae
suae
et
promissae
in
Christo
salutis.
Tamen
haec
exceptio
tenenda
est,
quod
nullam
misericordiae
spem
obtulerit,
nisi
postquam
poenas
luissent
suorum
scelerum.
Tenemus
igitur
nunc
quid
praecipue
docuerit
Ieremias.
Sed
omnia
melius
et
magis
distincte
cognoscere
poterunt
lectores
ex
continuo
tenore.
Ego
etiam
nunc
non
tracto
in
genere
quid
quaerendum
sit
in
prophetis.
Nam
hoc
argumentum
alibi
videor
expedisse.
Dico
igitur
simpliciter
Ieremiam
fuisse
a
Deo
missum,
ut
populo
ultimam
|