5:470
ac
praesertim
Augustae
fuisse
diu
cum
protestantibus
disputatum,
quid
eo
vanius
fingi
potest?
Quum
veteri
ecclesiae
consuetudine
fuerit
hoc
semper
observatum,
ut
si
qua
de
religione
controversia
exorta
esset,
sponte
protinus
susciperetur
a
sanctis
episcopis
cognitio,
nunquam
impetrare
licuit
protestantibus,
ut
vel
inchoaretur
secum
vera
aliqua
actio.
Augustae
sane
nihil
agi
coeptum
est,
prius
quam
ipsi
suam
confessionem
Caesari
exhibuissent.
Quod
ipsum
non
tandem
factum
est,
quemadmodum
hic
mentitur,
sed
primo
statim
initio
comitiorum,
triduo
enim
compositam
fuisse
constat.
At
vero
multis
post
eam
oblatam
diebus
lecta
est
demum
protestantibus
eius
confutatio
a
nonnullis,
ut
ferebatur,
theologis
consarcinata,
sed
lecta
modo,
exemplar
nullum-
concessum,
quum
id
magna
contentione
flagitarent.
Sic
cupidi
fuerunt
pontificii
suscipiendae
eius,
quam
iactant,
de
religione
tractationis.
Postea
datum
quidem
septenis
ab
utraque
parte
negotium
fuit,
ut
de
controversiis
inter
se
colloquerentur
;
sed
vide
qua
aequitate:
diserte
enim
praefati
sunt
pontificii,
non
eo
animo
se
descendere
in
actionem,
ut
aliquid
in
melius
apud
se
restituerent,
sed
tantum
ut
protestantes
ad
se
reducerent.
Sic
disceptatio
vixdum
bene
tentata,
ut
inauspicata
erat,
mox
abrupta
fuit.
[fol.
7]
Quae
quidem
confessio
licet
in
multis
sit
reprehendenda,
nihilominus
nullo
modo
fuit
ab
eis
observata,
quemadmodum
in
multis
articulis
contrarium
fecerunt
et
faciunt.
Hoc
quoque
ex
eadem
officina
prodiit,
quod
protestantes
a
multis
articulis
confessionis
suae
discessisse
insimulat.
Quantum
ad
doctrinam
attinet,
quae
potissima
pars
est
et
fere
summa:
non
aliud
hodie
profitentur
aut
sustinent,
quam
tunc
prodiderunt.
Quidquid
illic
improbarunt,
hodieque
constanter
damnant
et
impugnant.
De
caeremoniis,
quae
non
a
Christo
et
apostolis
institutae,
sed
ab
aliis
autoribus
invectae,
et
ab
ecclesiis
pro
conditione
temporum
receptae
sunt,
ut
antea
testati
sunt
liberam
earum
esse
observationem,
quod
etiam
Augustinus
docet
ita
hanc
libertatem
ecclesiis
relinquendam
censent.
Nec
sane
quidquam
est
periculi,
si
ecclesiae
hac
parte
inter
se
varient,
nec
alia
praescribi
aut
varietatis
aut
similitudinis
regula
potest,
quam
ut
eum
in
ritibus
modum
sibi
statuat
quaeque
ecclesia,
quem
ad
aedificationem
facere
iudicabit.
Denique
quum
non
aliud
in
confessione
tradiderint,
quam
finem
rituum
omnium
esse
aedificationem,
ut
revera
nihil
sunt
aliud
nisi
fidei
exercitia:
in
eo
perstiterunt
hactenus
et
perstant,
ut
malae
fidei
eos
hic
accusare
nimiae
impudentiae
sit.
Multos
etiam
alios
articulos
in
illa
confessione
praeteritos
habent,
dissentientes
a
fide
catholica,
qui
etiam
quum
opus
erit
ostendi
poterunt.
30*
|