52:47
47
EPIST.
PAULI
AD
PHILIPPENSES
48
meam
iustitiam,
quae
ex
lege
est,
sed
quae
est
per
fidem
Christi',
quae,
inquam,
ex
Deo
iustitia
in
fide:
10.
ut
cognoscam
ipsum,
et
potentiam
resurrectionis
eius,
et
communicationem
passionum
eius,
dum
configuror
morti
eius,
ll.
si
quo
modo
perveniam
ad
re
surrectionem
mortuorum.
7.
Quae
mihi
lucra
erant.
Lucra
sibi
faisse
dicit
ante
cognitum
Christum.
Sola
enim
Christi
ignorantia
facit
ut
efferamur
vana
confidentia.
Quare
ubi
falsam
propriae
virtutis
opinionem,
ubi
arrogantiam,
ubi
fastum
cernimus,
illic
sciamus
Christum
non
cognosci.
Contra,
simulatque
illucet
Christus,
momento
evanescunt,
aut
certe
vilescunt
quaecumque
prius
falso
splendore
nobis
perstringebant
oculos.
Quae
igitur
Paulo
adhuc
caeco
lucra
fuerant,
vel
potius
lucri
colore
eum
deceperant,
ea
illuminatus
damna
esse
agnovit.
Cur
damna?
Quia
impedimento
erant
quominus
ad
Christum
accederet
Quid
porro
magis
noxium
quam
quod
a
Christi
accessu
nos
arcet?
Loquitur
autem
potissimum
de
iustitia
sua.
Nam
ad
Christum
non
admittimus
nisi
nudi
et
inanes
propriae
iustitiae.
Ergo
Paulus
agnovit,
nihil
sibi
ma^is
esse
perniciosum
propria
iustitia:
utpote
qua
a
Christo
excluderetur.
8.
Quin
etiam
existimo.
Significat
ee
manere
in
sententia:
quia
saepe
fit
ut
rerum
novarum
delectatione
abrepti,
alias
omnes
obliviscamur:
postea
antpm
nos
poeniteat.
Quare
Paulus,
postquam
daivit
se
renuntiasse
impedimentis
omnibus,
ut
Christum
possideret:
iam
addit,
sibi
manere
hunc
animum.
Propter
eminentiam
cognitionis.
Extollit
evangelium
adversus
alias
omnes
persuasiones
quae
nos
decipiunt.
Videntur
enim
multa
eminere:
sed
Christi
cognitio
sua
sublimitate
adeo
omnia
exsuperat,
ut
prae
ipsa
una
nihil
sit
non
despicabile.
Hinc
igitur
discamus
quanti
aestimanda
sit
cognitio
unius
Christi.
Quod
Dominum
suum
vocat,
id
ad
exprimendam
affectus
vehementiam
facit.
Propter
quem
omnium
iacturam
feci.
Plus
dicit
quam
antea:
saltem
significantius
loquitur.
Similitudo
est
sumpta
a
navigantibus,
qui
urgente
periculo
naufragii
iactum
faciunt
omnium,
ut
salvi
in
portum,
nave
exonerata,
perveniant.
Spoliari
ergo
maluit
Paulus
omnibus,
quae
habebat,
quam
solo
Christo
privari.
Sed
quaeritur
an
necesse
sit
et
divitiis,
et
honoribus,
et
generis
nobilitati,
et
externae
etiam
iustitiae
nos
renuntiare,
quo
fiamus
Christi
participes.
Nam
sunt
omnia
illa
dona
Dei
per
se
nequaquam
adspernanda.
Respondeo,
apostolum
hic
non
tam
loqui
de
rebus
ipsis,
quam
de
qualitate.
Est
quidem
illud
verum,
regnum
coelorum
simile
esse
pretiosae
margaritae,
cuius
redimendae
causa
dubitare
nemo
debeat
quidquid
habet
vendere.
Sed
in
rebus
aliud
est
substantia,
aliud
qualitas.
Non
necesse
habuit
Paulus
abdicare
se
a
|