47:47
47
IN
EVANGELIUM
IOANNIS
48
intelligit:
ac
si
diceret,
non
unius
aut
alterius
hunc
fuisse
sermonem,
sed
populi.
19.
Destruite
templum,
ete.
Est
allegorica
loquutio
:
ac
data
opera
Christus
ita
obscure
loquutus
est,
quod
aperto
responso
indignos
iudicabat.
Quemadmodum
alibi
testatur
se
in
parabolis
loqui
apud
eos,
quia
arcana
coelestis
regni
capere
nequeunt
(Matth.
13,
13).
Primum
autem
illis
negat
quod
postulabant
signum
:
vel
quia
profectu
caruisset,
vel
quia
sciebat
non
esse
opportunum
tempus.
Aliquid
interdum
etiam
importunis
eorum
precibus
concessit.
Nunc
ergo
magnam
causam
obstitisse
oportet
cur
recusaverit.
Interea
tamen
non
vulgari
signp
potestatem
suam
approbatum
ac
sancitum
iri
significat,
ne
excusationis
praetextum
inde
captent.
Nulla
enim
divinae
in
Christo
virtutis
maior
approbatio
desiderari
poterat
quam
ipsius
resurrectio
a
morte.
Sed
figurate
id
insinuat,
quoniam
clara
promissione
eos
non
dignatur.
In
summa,
tractat
incredulos
ut
merentur,
et
simul
ab
omni
contemptu
se
eximit.
Nondum
quidem
obstinatos
esse
constabat,
sed
Christus
satis
tenebat
qualis
esset
eorum
affectus.
Quaeri
tamen
potest,
quum
tam
multa
et
varia
miracula
ediderit,
cur
unum
hic
attingat.
Respondeo,
de
aliis
omnibus
miraculis
tacuisse,
quia
sola
resurrectio
ad
os
illis
obstruendum
sufficeret:
deinde,
quia
Dei
virtutem
eorum
ludibriis
prostituere
nolebat.
Nam
et
ideo
de
resurrectionis
suae
gloria
allegorice
loquutus
est.
Tertio,
dico
eum
protulisse
quod
causae
quadrabat.
Nam
his
verbis
demonstrat,
sibi
ius
omne
in
templum
competere,
quum
in
vero
Dei
templo
exstruendo
tantum
possit.
Tametsi
vero
nomen
templi
ad
rei
circumstantiam
accommodat,
apte
tamen
et
congruenter
corpus
Christi
templum
vocatur.
Tabernaculum
dicitur
corpus
cuiusque
nostrum,
quod
in
eo
habitat
anima
(2.
Cor.
5,
4),
Christi
autem
corpus
divinitatis
eius
domicilium
fuit.
Scimus
enim
filium
Dei
sic
naturam
nostram
induisse,
ut
in
carne,
quam
assumpsit,
aeterna
Dei
maiestas
tanquam
in
sacrario
habitaret.
Quod
autem
hoc
loco
abutebatur
Nestorius,
ut
probaret
non
unum
et
eundem
esse
Christum
Deum
et
hominem,
facile
refelli
potest.
Sic
enim
colligebat:
Filius
Dei
in
carne
tanquam
in
templo
habitavit:
ergo
disiunctae
erant
naturae,
ut
minime
idem
esset
Deus
et
homo.
Atqui
hoc
argumentum
ad
homines
transferri
posset.
Sequetur
enim,
non
unum
esse
hominem,
cuius
anima
in
corpore
habitat
tanquam
in
tabernaculo.
Proinde
haec
loquendi
forma
ad
tollendam
personae
in
Christo
unitatem
insulse
torquetur.
Porro
notandum
est,
corpora
etiam
nostra
vocari
Dei
templa
(1.
Cor.
6,
19),
sed
diverso
sensu,
nempe
quia
per
spiritus
sui
vim
et
gratiam
Deus
in
nobis
habitat,
in
Christo
autem
plenitudo
divinitatis
corporaliter,
ita
ut
vere
sit
Deus
manifestatus
in
carne.
|