2:47  [CO  2.47]  custodiis  emittat,  sive  naufragos  in  portum  adducat  incolumes,  sive  a  morbis  sanet  semimortuos,  sive  aestu  et  siccitate  exurat  terras,  sive  occulta  irrigatione  gratiae  foecundet,  sive  attollat  contemptissimos  e  vulgo,  sive  proceres  deiiciat  ex  alto  dignitatis  gradu:  propositis  eiusmodi  exemplis  colligit,  qui  censentur  esse  fortuiti  casus,  totidem  esse  providentiae  coelestis  testimonia,  praesertim  vero  paternae  clementiae;  atque  hinc  piis  dari  materiam  laetitiae,  impiis  vero  et  reprobis  ora  obstrui.  Sed  quia  maior  pars  erroribus  suis  imbuta,  in  tam  illustri  theatro  caecutit,  exclamat  rarae  et  singularis  esse  sapientiae,  prudenter  expendere  haec  Dei  opera,  quorum  aspectu  nihil  proficiunt  qui  alioqui  videntur  esse  acutissimi.  Et  certe  quantumvis  splendeat  Dei  gloria,  vix  centesimus  quisque  verus  est  eius  spectator.  Nihilo  magis  aut  potentia  aut  sapientia  in  tenebris  latent;  quarum  altera  praeclare  emergit  dum  impiorum  ferocia,  omnium  opinione  insuperabilis,  momento  uno  retunditur,  arrogantia  domatur,  diruuntur  validissima  praesidia,  tela  et  arma  comminuuntur,  vires  infringuntur,  machinationes  evertuntur,  et  sua  ipsorum  mole  concidunt;  quae  supra  coelos  se  efferebat  audacia,  in  centrum  usque  terrae  prosternitur;  rursum  eriguntur  humiles  e  pulvere  (Psal.  113,  7),  et  inopes  e  stercore  suscitantur,  oppressi  et  afflicti  ab  extremis  angustiis  eruuntur,  deplorati  in  spem  bonam  restituuntur,  inermes  de  armatis,  pauci  de  plurimis,  imbecilles  de  validis  victoriam  referunt.  Sapientia  vero  ipsa  manifeste  excellit  dum  optima  unamquamque  rem  opportunitate  dispensat,  quamlibet  mundi  perspicaciam  confundit,  deprehendit  astutos  in  astutia  sua  (1  Cor.  3,  19),  nihil  denique  non  optima  ratione  attemperat.  [Inst  1.5.9.]  Videmus  non  longa  nec  laboriosa  demonstratione  opus  esse  ad  eruenda  quae  illustrandae  asserendaeque  divinae  maiestati  serviunt  testimonia;  siquidem  ex  paucis  quae  delibavimus,  quocunque  incideris,  adeo  prompta  et  obvia  esse  constat,  ut  oculis  designari  ac  digitis  notari  facile  queant.  Atque  hic  rursus  observandum  est,  invitari  nos  ad  Dei  notitiam,  non  quae  inani  speculatione  contenta  in  cerebro  tantum  volitet,  sed  quae  solida  futura  sit  et  fructuosa,  si  rite  percipiatur  a  nobis  radicemque  agat  in  corde.  A  suis  enim  virtutibus  manifestatur  Dominus;  quarum  vim  quia  sentimus  intra  nos,  et  beneficiis  fruimur,  vividius  multo  hac  cognitione  nos  affici  necesse  est,  quam  si  Deum  imaginaremur  cuius  nullus  ad  nos  sensus  perveniret.  Unde  intelligimus  hanc  esse  rectissimam  Dei  quaerendi  viam  et  aptissimum  ordinem;  non  ut  audaci  curiositate  penetrare  tentemus  ad  excutiendam  eius  essentiam,  quae  adoranda  potius  est,  quam  scrupulosius  disquirenda;  sed  ut  illum  in  suis  operibus  contemplemur,  quibus  se  propinquum  nobis  familiaremque  reddit  ac  quodammodo  communicat.  Quo  respiciebat  apostolus  quum  diceret  (Act.  17,  27),  non  longe