11:47
EPISTOLAE
220.221
ceret,
quum
iuvenem
quem
ut
tironem
reputat,
vixque
censendum
in
numero
aliquo
pastorum,
ita
suo
exemplo
formet,
ea
admittendo
quae
nulla
ratione
in
iuvene
essent
ferenda.
Si
Christus
et
apostoli
ita
cum
Pharisaeis,
scribis
et
aliis
adversariis
egissent,
an
ita
plantassent
evangelium?
quid
dicturi
essent
de
nobis
evangelii
hostes
et
adversarii,
si
nos
ita
satisfacercmus
eorum
rationibus?
num
tam
impudens
esset
quod
coram
plebe
empta
Christi
sanguine,
quae
conveoit
ut
intelligat
quid
sequi
debeat,
non
rubore
suffunderetur
ita
insane
agendo?
Et
sane
hominis
amentiam
tam
potenter
compescui,
ut
ipse,
quamvis
assuetus
meretricia
fronte
omnia
agere
et
pati,
totus
pudefieret,
nec
postea
ausus
fuerit
tam
temere
ferri.
Quod
tam
impudenter
mentitur
suis
non
fuisse
satisfactum
rationibus,
vel
unam
afferat
cui
non
fuerit
plus
satis
responsum.
Nolo
hic
interrogari
eos
qui
non
fuerant
nobis
aperti
hostes,
nec
causae
aequiores,
sed
iuratissimos
hostes
ex
familia
episcopi,
qui
quum
nunquam
antea
nos
audivissent,
et
sperarent
Carolum
triumphaturum
in
tuendis
sacris
pontificiis
quae
divinissima
reputabant:
quum
audirent
nos,
tacti
fuere,
intelligentes
humana
et
impia
esse
quae
divina
sanctissimaque
arbitrabantur.
Et
quum
vellet
suas
significationes
in
vestibus,
et
nescio
quandam
observantiam
augustiorem
in
lingua
peregrina
et
suis
a
magicis
nihil
evariantibus
signis
et
actionibus,
et
aliis
quibus
coena
Domini
prorsus
sublata
fuit
et
obscurata
obtrudere:
nos
contra
proponebamus
Christum
qui
purius
docuit,
patrem
nempe
spiritu
et
veritate
sublatis
umbris
adorandum:
ut
iam
non
sit
petendus
mons
neque
Ierosolyma.
Quumque
sanctus
rex
Ezechias
serpentem
aeneum
iussu
Domini
conflatum
et
erectum,
in
quo
Deus
praesentissimam
virtutem
suam
exseruit,
sanatis,
dum
inspicerent
serpentem,
laesis
a
serpentibus:
cuius
beneficii
servatos
serpens
admonebat,
et
aliud
longe
maius
praesagiebat,
non
fictum
humano
commento,
sed
quod
Christus
revelavit,
nempe
Iesum
ipsum
ita
exaltandum
esse
et
salutem
daturum:
haec
omnia
quum
divina
fuerint,
nec
fugerint
sanctum
regem,
non
tamen
ideo
censuit
tantum
incumbendum
ut
tolleretur
superstitio,
quod
aegre
sciebat
se
impetraturum,
sed
prorsus
serpentem
ignominiose
iussit
comminuendum
:
quid
christianis
ducibus
et
magistratibus
non
est
faciendum
in
iis
quorum
superstitio
et
cultus
omnem
idololatriam
Iudaeorum
superat?
in
iis
quae
homines
male
feriati
erexerunt,
quibus
significationes
ex
arbitrio
addiderunt,
unus
sic,
alter
aliter?
Ubi
habemus
purum
Christi
institutum,
quem
scimus
omnium
sapientissimum
et
considerantissimum:
nec
dubitamus
fideliter
fuisse
conscripta
a
sacris
scriptoribus
apostolis
et
evangelistis,
quae
faciunt
ad
rem.
Hic
scilicet
potuit
hiscere
Carolus:
qui
ex
iis
quae
sensit
in
se
Genevae,
quantum
poterant
|