1:47
[CO
1.
47]
ficatione
concedemus
esse
supererogationis
opera,
utpote
de
quibus
a
propheta
(Ies.
1)
dictum
est:
quis
quaesivit
haec
de
inanibus
vestris?
Manet
igitur
illud:
totum
hominum
genus
per
legem
argui
maledictioni
et
irae
Dei
obnoxium,
a
qua
ut
solvantur
e
potestate
legis
exire
necesse
est
et
velut
ab
eius
servitute
in
libertatem
asseri:
non
carnalem
quidem
illam,
quae
ab
observatione
legis
nos
subducat,
ad
rerum
omnium
licentiam
nos
invitet,
concupiscentiam
nostram
velut
ruptis
repagulis
aut
effusis
habenis
lascivire
permittat,
sed
spiritualem,
quae
perculsam
et
consternatam
conscientiam
soletur
et
erigat,
liberam
illam
ostendens
a
maledictione
ac
damnatione,
qua
illam
lex
vinctam
et
constrictam
premebat.
Hanc
a
subiectione [p.
83]
legis
liberationem
et,
ut
ita
dicam,
manumissionem
assequimur,
cum
per
fidem
misericordiam
Dei
in
Christo
apprehendimus,
qua
securi
certique
reddimur
de
peccatorum
remissione,
quorum
sensu
nos
pungebat
ac
mordebat
lex.
[OS
59]
Hanc
vero
peccatorum
remissionem
non
semel,
ut
multi
stolide
opinantur,
nobis
largitur
Deus,
ut
impetrata
praeteritae
vitae
venia,
postea
in
lege
iustitiam
quaeramus,
quo
nihil
quam
in
spem
falsam
inductos
rideret
ac
luderet.
Cum
enim
perfectio
nulla
obtingere
nobis
possit,
quamdiu
hac
carne
induti
sumus,
lex
autem
mortem
ac
iudicium
omnibus
denunciet
qui
non
integram
iustitiam
opere
perfecerint,
habebit
semper
quo
nos
accuset,
reosque
agat,
nisi
contra
occurreret
Domini
misericordia,
quae
assidua
peccatorum
remissione
nos
subinde
absolveret.
Quare
id
semper
constat
quod
principio
dicebamus:
si
ipsi
ex
nostra
dignitate
aestimamur,
quidquid
meditemur
aut
moliamur,
nos
tamen
cum
omnibus
nostris
conatibus
et
studiis
morte
et
confusione
dignos
esse.
Hac
ratione
et
quae
in
lege
nobis
offerebantur
promissiones,
inefficaces
sunt
omnes
et
irritae.
Haec
enim
conditio,
ut
legem
perficiamus,
a
qua
ipsae
pendent,
et
qua
demum
praestandae
sunt,
nunquam
implebitur.
Hoc
argumentum
magis
urget [p.
84]
apostolus
(Rom.
4).
Si
ex
lege,
inquit,
promissio
haereditatis,
exinanita
est
fides,
abolita
est
promissio.
Duo
infert.
Prius,
exinanitam
et
evacuatam
esse
fidem,
si
promissio
operum
nostrorum
merita
respiciat,
aut
ex
legis
observatione
pendeat;
nunquam
enim
illa
certo
fidere
quisquam
posset,
aut
in
ea
secure
acquiescere,
quando
nunquam
futurum
est,
ut
certo
apud
se
quisquam
statuat,
se
legi
satisfecisse;
ut
certe
nullus
unquam
per
opera
plene
satisfacit.
Cuius
rei
ne
longe
petantur
testimonia,
sibi
quisque
testis
esse
potest,
qui
se
recto
oculo
intueri
volet.
Igitur
in
omnium
animos
subiret
primum
haesitatio,
demum
et
desperatio,
dum
pro
se
quisque
subduceret,
quanta
debiti
mole
adhuc
obrueretur,
quamque
longe
distaret
ab
imposita
sibi
conditione.
En
iam
oppressam
extinctamque
fidem.
Non
enim
fluctuari,
variare,
|