40:468
exposui
consilium
prophetae.
Quia
enim
obstupuerant
Iudaei
in
suis
malis,
neque
subacti
fuerant,
ut
suppliciter
confugerent
ad
Dei
misericordiam,
propheta
illum
torporem
corrigit,
quum
ostendit
quale
fuerit
ipsorum
principium.
Nunc
dicit
redactos
fuisse
usque
ad
extremas
miserias,
idque
quasi
subito
impetu.
Nam
mutatio
quae
contigit
intra
exiguum
tempus
debuit
ipsos
magis
ad
vivum
afficere.
Si
paulatim
fuissent
imminuti,
non
fuisset
mutatio
tam
notabilis.
Sed
ubi
quasi
fulmine
fuit
percussa
haec
vitis,
fuit
evulsa,
arefacta,
combusta:
illa
momentanea
clades,
ut
iam
dixi,
ostendit
non
fuisse
fortuito
illud
factum,
sed
manifesta
Dei
iracundia.
Hac
ratione
dicit
violenter
evulsam
fuisse
vitem,
et
proiectam
in
terra.
Si
paulatim
siccata
fuisset
vitis,
non
fuisset
adeo
mirum:
sed
evulsio
tam
subita
debuit
ipsos
commonefacere
de
maledictione
Dei,
ad
quam
obtorpuerant.
Haec
ratio
est
cur
propheta
plures
similitudines
simul
accumulet.
Poterat
sufficere
evulsio:
sed
addit
proiectam
fuisse
in
terra,
nempe
ut
prorsus
exaresceret.
Adiungit
ventum
orientalem,
qui
corrumpit
tam
fruges
quam
arbores,
ut
satis
patet
ex
pluribus
locis:
neque
id
solum,
sed
dicit
confractos
fuisse
ramos,
vel
discerptos
et
arefactos:
postremo
consumptos
fuisse
igne.
In
summa,
apparuit
quasi
visibilis
Dei
manus
in
illa
horribili
clade
populi,
quod
simul
et
evulsus
et
discerptus
fuerit,
et
arefactus
et
exustus.
Sequitur,
13.
JEt
nunc
plantata
est
in
deserto,
in
terra
siccitatis
et
sitis
(hoc
est,
arida
et
siticulosa).
Videtur
propheta
secum
pugnare,
quia
aperte
inter
se
dissident
haec
membra,
vitem
fuisse
non
modo
arefactam,
sed
igne
consumptam:
deinde
plantatam
in
loco
deserto.
Si
enim
exaruerat,
non
potuit
iterum
colligere
radicem:
sed
incendium
magis
etiamnum
spem
omnem
abstulerat.
Si
ergo
sarmenta
in
cineres
redacta
erant,
quis
unquam
videt
vitem
oriri
et
crescere
ex
cineribus?
Sed
quum
dixit
propheta
vitem
fuisse
arefaciam
et
exustam,
respexit
quid
ex
ruina
qua
semel
pessumdata
urbs
fuerat
homines
sensu
suo
possent
comprehendere.
Nam
fuit
certe
horribile
illud
spectaculum,
ubi
rege
capto
tributarius
factus
est
populus,
templum
expilatum,
urbs
direpta,
et
eorum
incolumitas
a
libidine
victoris
penderet.
Quum
ergo
neque
ulla
dignitas,
neque
regium
nomen,
neque
libera
et
secura
vitae
conditio
maneret:
praesertim
vero,
quia
prope
ad
carnificinam
adducti
erant,
nonne
haec
ruina
prorsus
similis
fuit
incendio?
Nunc
ergo
videmus
cur
propheta
dixerit
vitem
fuisse
evulsam
et
combustam,
nempe
respectu
gravissimae
illius
cladis,
quae
spem
omnem
restitutionis
ad
breve
tempus
abstulerat.
Loquutus
est
|