6:467
DE
NECESSITATE
absurditatem
prolapsos
esse
mirum
est,
postquam
salutis
fiduciam
semel
fundaverant
in
operum
meritis.
Fieri
enim
aliter
non
poterat,
quin
ex
illo
praecipitio
in
hanc
ruinam
caderent.
Quid
enim
in
operibus
suis
reperiet
homo,
nisi
dubitandi,
et
tandem
desperandi
materiam?
Videmus
ergo,
ut
error
errorem
traxerit.
Hic
vobis,
invictissime
Caesar
et
Illustrissimi
Principes,
[pag.
20]
quod
ante
dixi
memoria
repetendum
est:
ecclesiae
salutem
ex
hac
doctrina,
non
secus
atque
hominis
vitam
ex
anima,
pendere.
Si
tantum
corrupta
eius
doctrinae
puritas
fuisset,
iam
letali
vulnere
sauciata
fuisset
ecclesia.
Ergo
si
maiori
ex
parte
exstinctam
fuisse
ostendero,
perinde
erit,
ac
si
ecclesia
fere
usque
ad
ultimum
interitum
vulnerata
esse
diceretur.
Ego
autem
id
hactenus
obiter
indicavi:
paulo
autem
post
clarius
patefaciam.
Venio
nunc
ad
ea,
quae
dixi
instar
corporis
habere:
gubernationem,
et
sacramentorum
administrationem;
quorum
etiam
si
externa
facies
nihil
haberet
vitii,
post
illam
tamen
doctrinae
subversionem
vis
et
utilitas
emortua
esset.
Quid
si
intus
et
extra
nihil
fuerit
sani?
Neque
vero
difficilis
est
eius
rei
demonstratio.
Quantum
ad
sacramenta
pertinet,
primum
eodem
loco
habita
sunt
mysteria
a
Christo
instituta,
et
excogitatae
humanitus
caeremoniae.
Septem
enim
sacramenta,
sine
alio
discrimine,
recepta
fuerunt:
quorum
duo
tantum
mandaverat
Christus,
alia
non
nisi
hominum
autoritate
fundata
erant.
His
non
minus
alligatae
fuerunt
Dei
gratiae,
quam
si
inclusum
in
se
Christum
habuissent.
Porro
duo
illa,
quae
Christus
instituit,
horrendum
in
modum
fuerunt
polluta.
Baptismus
tot
superfluis
additamentis
est
obvolutus,
ut
veri
et
puri
baptismi
vix
tenue
vestigium
agnoscas.
Sacra
vero
coena
non
extraneis
modo
accessionibus
corrupta,
sed
ipsa
in
formam
prorsus
diversam
conversa
fuit.
Manifestum
est,
quid
Christus
fieri
iusserit,
et
quo
ordine,
[pag.
21]
Atqui,
spreto
eius
mandato,
actio
histrionica
composita
fuit,
quae
in
coenae
vicem
succederet.
Quid
enim
simile
missis
cum
vera
Domini
coena?
Quum
secundum
Christi
praeceptum
debeant
inter
se
fideles
communicare
sacra
corporis
et
sanguinis
Domini
symbola,
excommunicatio
potius
quaedam
in
missis
visitur.
Separat
enim
se
a
reliquo
coetu
sacerdos,
ut
seorsum
devoret,
quod
proponi
distribuique
in
medium
debuerat.
Deinde
tanquam
successor
quispiam
Aaronis
foret,
sacrificium
se
offerre,
ad
expiandi
populi
peccata,
simulat.
Ubi
unquam
sacrificii
meminit
Christus?
Accipere,
comedere
ac
bibere
nos
iubet.
Quis
hominibus
permittat,
receptionem
in
oblationem
convertere?
Quorsum
ista
mutatio,
nisi
ut
temerariis
hominum
placitis
cedat
perpetuum
et
inviolabile
Christi
edictum?
Hoc
quidem
grave
malum.
Sed
longe
adhuc
deterior
superstitio,
|