6:466
rant
vitae
aeternae:
denique
ut
iusti
sint
coram
Deo.
Primum,
operum
meritis
superbiunt,
quasi
Deum
sibi
obstrictum
habeant.
Haec
vero
superbia
quid
aliud
est,
quam
exitialis
mentis
ebrietas?
Nam
se
ipsos
adorant
loco
Christi,
et
quum
in
profundo
mortis
gurgite
sint
demersi,
vitam
se
habere
somniant.
Quod
si
cui
amplificare
nimis
hunc
locum
videar,
haec
certe
est
trita
in
scholis
et
templis
omnibus
doctrina:
quod
operibus
Dei
gratiam
mereri
oporteat;
quod
operibus
acquirenda
sit
vita
aeterna;
quod
temeraria
et
praesumptuosa
sit
fiducia
salutis,
nisi
bonorum
operum
adminiculo
suffulta;
quod
per
bonorum
operum
satisfactionem
reconciliemur
Deo,
non
autem
gratuita
peccatorum
remissione;
quod
bona
opera
salutis
aeternae
meritoria
sint,
non
quia
gratis
imputantur
in
iustitiam
Christi
merito,
sed
ex
pacto
legis
:
non
gratuita
peccatorum
venia,
sed
satisfactoriis,
ut
vocant,
operibus
reconciliari
homines
Deo,
quoties
ab
eius
gratia
sunt
alienati;
ad
satisfactiones
accedere
ex
Christi
et
martyrum
meritis
subsidium,
modo
tamen
eo
adiuvari
mereatur
peccator.
His
impiis
opinionibus
totum
mundum
fascinatum
fuisse
constat,
antequam
Lutherus
mundo
innotesceret.
Neque
alia
est
hodie
quoque*)
pars
doctrinae
nostrae
quam
maiore
contentione
et
pertinacia
impugnent
nostri
adversarii.
Hic
postremo
pestilentissimus
error
non
modo
passim
occupavit
hominum
mentes,
sed
tanquam
unum
ex
[pag.
19J
praecipuis
fidei
capitibus,
de
quo
fas
non
esset
dubitare,
fuit
habitus:
fideles
oportere
de
gratia
Dei
erga
se
perpetuo
dubitare,
suspensasque
habere
conscientias.
Hac
vero
diabolica
imaginatione
penitus
exstincta
fuit
fidei
vis,
deletum
Christi
beneficium,
eversa
hominum
salus.
Illa
enim
demum,
teste
Paulo,
est
christiana
fides,
qua
excitatur
in
cordibus
nostris
fiducia,
qua
audeamus
sistere
nos
in
conspectum
Dei
(Rom.
5,
2).
Nec
aliter
constaret,
quod
alibi
tradit,
habere
nos
testimonium
adoptionis
nostrae
intus
a
spiritu
sancto
obsignatum,
quo
freti
Deum
patrem
vocamus
(Rom.
8,
15.
16).
Quorsum
autem
illa
haesitatio,
quam
hostes
nostri
a
suis
discipulis
requirunt
nisi
ut
tota
promissionum
Dei
fides
evanescat?
Ratiocinatur
Paulus,
evanuisse
fidem,
abolitas
esse
promissiones,
si
ex
lege
sit
haereditas
(Rom.
4,
14).
Cur
istud?
Nempe
quia
lex
dubium
hominem
tenet,
ne
acquiescere
in
certa
firmaque
fiducia
possit.
Isti2)
autem
ex
adverso
eiusmodi
fidem
somniant,
quae
hominem
ab
illa,
quam
Paulus
exigit,
certitudine
exclusum
ac
repulsum
ad
coniecturam
reiiciat,
ut
instar
arundinis
fluctuetur.
Neque
tamen
eos
in
tantam
8)
hanc
1)
quoque
omitt.
1576
seqq.
2)
ita
1576
seqq.;
Gallus:
Ceux
ici.
3)
totam
1576
ss.
30
|