6:465
REFORMANDAE
ECCLESIAE.
nuncio,
iram
Dei
horrere
discant.
Hic,
inquam,
primus
est
gradus,
quo
ad
salutem
pervenitur,
ut
homo
in
se
ipso
prostratus
et
attonitus,
de
omnibus
carnis
praesidiis
desperet:
neque
tamen
obduret
se
ipsum
adversus
iudicium
Dei,
aut
quasi
obducto
callo
obstupescat:
sed
trepidus
et
anxius
dolore
ingemiscat,
suspiretque
ad
remedium.
Hinc
ad
alterum
gradum
debet
surgere.
Id
fit,
dum
agnitione
Christi
erectus
respirat.
Homini
enim
in
hunc,
quem
diximus,
modum
humiliato,
non
aliud
restat,
nisi
ut
ad
Christum
se
convertat,
ut
eius
beneficio
a
miseria
liberetur.
Verum
salutem
in
Christo
is
demum
quaerit,
qui
eius
virtutem
tenet:
hoc
est,
qui
illum
agnoscit
unicum
sacerdotem,
per
quem
patri
reconciliemur:
qui
mortem
eius
unicum
sacrificium
esse
agnoscit
quo
expiata
sint
peccata,
satisfactum
iudicio
Dei,
vera
et
perfecta
iustitia
acquisita:
qui
denique
inter
se
et
illum
non
dimidiat,
sed
merum
et
gratuitum
eius
beneficium
esse
agnoscit,
quod
iustus
coram
Deo
est.
Ab
hoc
quoque
gradu
conscendere
ad
tertium
necesse
est
:
ut
qui
de
Christi
gratia,
de
mortis
et
resurrectionis
eius
fructu
edoctus
est,
in
eo
solida
firmaque
fiducia
acquiescat,
ac
secum
statuat,
ita
suum
esse
Christum,
ut
iustitiam
in
ipso
vitamque
possideat.
[pag.
17]
Nunc
videte
quam
misere
eversa
haec
doctrina
fuerit.
De
peccato
originali
spinosae
quaestiones
agitatae
sunt
in
scholis,
quibus
hunc
tam
exitialem
hominis
morbum,
quantum
fieri
potuit,
elevarunt.
Nam
quum
de
illo
disputant,
redigunt
fere
ad
gulae
et
libidinis
intemperiem.
De
caecitate
et
vanitate
mentis,
ex
qua
prodeunt
incredulitas
et
superstitio,
AG
interiore
animi
nequitia,
de
superbia,
de
ambitione
et
contumacia,
de
aliis
arcanis
malis,
nullus
sermo.
Conciones
nihilo
saniores.
Iam
liberi
arbitrii
praedicatio,
qualis
audiebatur,
antequam
prodirent
Lutherus
et
alii,
quid
aliud
poterat
quam
inani
propriae
virtutis
opinione
inflare
homines,
ut
solo
vento
turgidi
spiritus
sancti
gratiae
et
auxilio
locum
non
darent?
Quid
multa?
Nulla
est
maior
inter
nos
concertatio,
et
in
qua
nobis
pertinacius
reclament
adversarii
nostri,
quam
de
iustificatione:
fidene
an
operibus
eam
consequamur.
Nullo
modo
patiuntur
hunc
Christo
honorem
tribui,
ut
iustitia
nostra
vocetur,
nisi
in
partem
simul
veniant
operum
merita.
Non
disceptamus
hic
de
bonis
operibus,
an
praestari
a
piis
debeant,
an~
accepta
sint
Deo,
an
mercedem
apud
eum
habeant:
sed
an
concilient
nos
Deo
sua
dignitate,
an
acquiramus
eorum
pretio
vitam
aeternam,
an
compensationes
sint,
quae
ad
tollendum
reatum
Dei
iudicio
solvantur,
an
collocanda
sit
in
ipsis
salutis
fiducia.
Hos
ergo
errores
reprehendimus,
quod
homines
ad
opera
sua
magis
quam
ad
Christum
respicere
iubentur,
ut
Deum
sibi
propitium
[pag.
18]
faciant,
ut
eius
gratiam
promereantur,
ut
haereditatem
acqui-
Calvini
opera.
Vol
VI.
|