6:463
DE
NECESSITATE
adorare
vetat,
sed
illis
numen
suum
affigere,l)
ut
in
illis
adoretur.
Quoseunque
praetextus
hodie
afferunt,
qui
iianc
abominationem
tueri
student,
iis
etiam
olim
usi
sunt
ethnici,
ut
suam
impietatem
obtegerent.
Praeterea
constat,
-sanctos
quoque
Dei
loco
adorari,
imo
ipsorum
ossa,
vestes,
calceos,
et
simulacra.
Hic
mihi
obiiciet
astutus
quispiam,
diversas
esse
adorandi
species:
duliae,
ut
loquuntur,
honorem
sanctis
eorumque
[pag.
13]
simulacris
et
ossibus
dari:
latriam
servari
Deo,
sicut
in
ipsum
solum
competat:
nisi
quod
crescente
insania,
excogitatus
est
hyperduliae
gradus,
in
quem
supra
alios
beata
Virgo
extolleretur.
Quasi
vero
subtiles
istae
distinctiones,
aut
notae
sint,
aut
in
mentem
veniant
his
qui
coram
statuis
se
prosternunt.
Interim
idololatria
plenus
est
mundus
non
minus
crassa,
nec
minus,
ut
ita
dicam,
palpabili,
quam
illa
vetus
Aegyptiorum
fuerit:
quam
tantopere
prophetae
omnes
.passim
exsecrantur.
Singula
breviter
perstringo:
quia
paulo
post
acrius,
exaggeranda
erunt.
Venio
ad
caeremonias
:
quae
quum
esse
debeant
graves
cultus
Dei
testificationes,
mera
sunt
potius
Dei
ludibria.
Praeterquam
enim
quod
novus
iudaismus,
eius
loco,
quem
Deus
clara
voce
abrogaverat,
iterum
excitatus
est,
permultas
etiam
pueriles
ineptias
hinc
inde
collectas,
admiscuerunt,
quosdam
etiam
Impios
ritus,
alios
vero
profanos,
et
qui
magis
ad
theatrale
aliquod
ludricrum,
quam
ad
religionis
nostrae
dignitatem
sunt
compositi.
In
eo
quidem
primum
peccatum
est,
quod
haec
tanta
caeremoniarum
multitudo,
quam
Deus
sua
autoritate
semel
sustulerat,
rursum
expetita
fuit.
Deinde,
quod
quum
viva
pietatis
exercitia
esse
debeant
caeremoniae,
multas
frivolas
et
inutiles
habet
mundus,
in
quibus
frustra
occupatur.
Verum
haec
multo
est
capitalior
pestis,
quod
ubi
suis
istis
qualibuscunque
caeremoniis
cum
Deo
luserunt,
putant
se
belle
defunctos
esse:
perinde
ac
si
tota
vis
pietatis
et
cultus
Dei
in
illis
inclusa
foret.
[pag.
14]
Quod
ad
nostri
abnegationem
pertinet,
ex
qua
pendet
regeneratio
in
vitae
novitatem,
tota
haec
doctrina,
aut
prorsus
obliterata
fuit
ex
animis
hominum,
aut
certe
semisepulta:
ut
a
paucis,
et
quidem
tenuiter,
cognosceretur.
Atqui
hoc
est
spirituale
sacrificium,
quod
Dominus
imprimis
commendat,
ut
mortificato
veteri
homine
transformemur
in
novum
hominem.
Fieri
forsan
potest,
ut
de
istis
vocibus
nonnihil
balbutiant
concionatores.
Sed
vim
rerum
ab
ipsis
non
teneri
vel
inde
constat,
quod
nobis
fortiter
reclamant,
quum
hanc
cultus
Dei
partem
conamur
restituere.
Si
quando
de
poenitentia
disputant,
quae
praecipua
sunt
contemptim
attingunt
tantum,
in
externis
modo
corporis
exercitiis
|