6:461
REFORMANDAE
ECCLESIAE.
cur
Dominus,
fictitios
omnes
cultus
prohibendo
ac
damnando,
nos
ad
solum
vocis
suae
obsequium
revocet.
Quia
et
hoc
ad
eius
autoritatem
stabiliendam
magnopere
pertinet,
ne
serviamus
illi
nostro
arbitrio,
sed
toti
afe
eius
nutu
pendeamus:
et
nos,
qua
sumus
vanitate,
si
libertas
nobis
relinquatur,
nihil
possumus
quam
aberrare.
Ubi
autem
semel
defleximus
a
via,
nullus
postea
finis
:
donec
superstitionum
multitudine
obruamur.
Merito
itaque
Dominus,
ut
plenum
dominii
ius
sibi
vindicet,
quid
facere
nos
velit
ita
mandat,
ut
quidquid
praeter
suum
mandatum
confinxerint
homines,
simul
reiiciat.
Merito
et
hoc
quoque
facit,
quod
ore
suo
limites
nobis
praefigit,
ne
perversos
cultus
fabricando,
iram
eius
in
nos
provocemus.
Scio
quam
difficulter
hoc
persuadeatur
mundo,
improbari
Dao
cultus
omnes
praeter
verbum
suum
institutos.
Quin
potius
haeret
haec
persuasio,
et
quasi
in
ossibus
omnium
defixa
est,
ac
medullis,
quidquid
agant,
in
eo
se
satis
iustam
approbationem
habere,
si
modo
qualemcunque
honoris
Dei
zelum
obtendant.
Verum
quum
Deus
non
modo
irritum
habeat,
quidquid
colendi
sui
studio
praeter
mandatum
suum
suscipimus,
sed
palam
quoque
abominetur:
[pag.
10]
quid
proficimus
contra
tendendo?
Hae
sunt
clarae
et
disertae
Dei
voces
(1
Sam.
15,
22;
Matth.
15,
9):
Obedientiam
meliorem
esse
victimis:
frustra
se
coli
mandatis
hominum:
mendacium
esse,
quidquid
verbo
suo
additur,
praesertim
in
hac
parte:
ἐθελοθρησκείαν
meram
esse
vanitatem.
Ubi
semel
pronunciavit
iudex,
iam
amplius
litigandi
non
est
tempus.
Nunc
mecum
tua
maiestas,
Caesar,
recognoscat,
vosque,
Illustrissimi
Principes,
huc
mihi
vestram
attentionem
praebete,
quam
prorsus
ab
hac
ratione
dissideant
omnia,
in
quibus
hodie
passim
Dei
cultum
orbis
christianus
reponit.
Verbo
quidem,
bonorum
omnium
gloriam
concedunt
Deo,
sed
re
ipsa
eum,
vel
dimidia,
vel
maiori
parte
1)
spoliant:
quum
eius
virtutes
inter
sanctos
partiuntur.
Eludant,
ut
volent,
adversarii,
et
leviculos,
sicuti
ipsi
fingunt,
errores
nimium
nos
exaggerare
calumnientur:
rem
ipsam,
sicuti
est
perspicua
unicuique,
simpliciter
proponam.
Sic
inter
sanctos
distributa
sunt
Dei
officia,
ut
summo
Deo
tanquam
collegae
sint
additi,
in
sustinendis
eius
partibus,
in
quorum
multitudine
delitescat.
Neque
aliud
conqueror,
nisi
quod
totus
mundus
vulgari
proverbio
confitetur.
Quid
enim
sibi
vult
quod
dicunt,
Dominum
prae
apostolis
non
cognosci?
nisi
quod
inf
eam
altitudinem
evehuntur
apostoli,
"qua
Christi
dignitas
vel
obruatur,
vel
saltem
obscura
fiat.
Secundum
hanc
pravitatem,
mundus,
derelicto
vivo
fonte,
puteos,
ut
dicit
Ieremias
(2,
13)
dissipatos
et
hiulcos
fodere
1)
ex
parte
1552
seqq
|