40:460
CAPUT
XIX.
1.
Et
tu
tolle
lamentum
(vel
carmen
lugubre)
super
(vel
contra)
principes
Israel,
2.
Et
dices,
Quare
mater
vestra
leaena
inter
leones
accubuit?
in
medio
leonum
educavit
catulos
suos.
3.
Et
sustulit
unum
e
catulis
suis,
leo
factus
est,
et
didicit
praedari
praedam,
homines
comedit
(aut
voravit).
4.
Ut
audierunt
de
ipso
gentes,
in
fovea
ipsarum
captus
est:
et
abduxerunt
in
catenis
in
terram
Aegypti.
Hic
propheta
breviter
sub
leonis
similitudine
admonet,
quidquid
malorum
contigit
Israelitis,
non
posse
aliis
imputari.
Tenendum
igitur
est
hoc
consilium.
Nec
mirum
est
tantopere
insistere
spiritum
Dei
in
re
non
valde
obscura:
quia
nihil
pertinacius
est
superbia
hominum:
praesertim
ubi
Deus
ipsos
castigat,
quamvis
simulent
aliquid
humilitatis
et
modestiae,
tamen
turgent
fastu,
et
amarulentia
etiam
pleni
sunt:
denique
aegerrime
possunt
adduci
ut
fateantur
Deum
esse
iustum,
et
se
merito
percuti
eius
manu.
Hac
igitur
ratione
confirmat
Ezechiel
quod
ante
vidimus,
Iudaeos
scilicet
non
affligi,
nisi
propria
culpa.
Sed
ponit,
ut
dixi,
illam
similitudinem
a
leonibus
sumptam.
Vocat
gentem
ipsam
leaenam.
Quum
enim
de
matre
populi
agitur,
scimus
considerari
ipsam
stirpem.
Dicit
igitur
populum
ipsum
fuisse
plenum
truculentia.
Leonis
comparatio
aliquando
accipitur
in
bonam
partem
sicuti
apud
Mosen,
Gen.
49,
quum
dicitur
de
tribu
Iehudah,
Quasi
leo
vel
catulus
leonis
cubabit,
hoc
ponitur
in
laude.
Sed
hic
saevitiam
designat
Ezechiel,
quasi
diceret
feras
et
truculentas
esse
bestias
omnes
Iudaeos.
Nam
sub
matris
nomine,
ut
dixi,
complectitur
totam
gentem.
Initio
iubet
prophetam
suum
suscipere
carmen
lugubre.
Sic
enim
interpretor
hoc
loco
rwp.
Sed
subest,
meo
iudicio,
obliqua
antithesis
inter
hoc
carmen,
quod
Deus
ipsis
dictavit
per
suum
prophetam,
et
inter
vulgares
querimonias,
quae
assidue
resonabant
in
ipsorum
linguis.
Nam
quum
res
eorum
essent
non
modo
attritae,
sed
prorsus
afflictae,
multi
gemitus,
multae
lamentationes
audiebantur
apud
ipsos.
Sed
interea
nemo
erat
qui
longius
cogitationem
suam
extenderet,
quam
ad
sensum
malorum.
Clamabant
omnes
se
esse
miseros:
cur
autem
essent,
vel
unde
prodirent
miseriae
illae,
nemo
erat
sollicitus:
imo
fugiebant
hanc
cogitationem.
Propheta
igitur
oblique
eos
perstringit
quum
refert
carmen
lugubre
sibi
fuisse
suggestum
a
Deo,
sed
longe
aliud
quam
commune
illud
lamentationis
genus,
quum
scilicet
|