48:46
Ergo
eorum
sermones
vulgari
aliorum
modo
iniquum
est
metiri,
quum
spiritu
directore
longos
annorum
circuitus
transscendant.
Unde
et
videntes
dicuntur:
quod
tanquam
in
alta
specula
collocati
videant
quae
propter
longinquam
distantiam
aliis
sunt
abscondita.
Altera
ratio
est,
quod
peculiariter
illi
promissus
fuerat
Christus.
Hoc
autem
axioma
passim
ita
receptum
erat
apud
Iudaeos,
ut
filium
Davidis
subinde
in
ore
haberent,
quoties
de
Christo
fiebat
mentio.
Non
sunt
quidem
eiusmodi
argumenta,
quae
necessario
evincant,
de
Christo
exponendum
esse
hoc
vaticinium
:
neque
etiam
fuit
istud
Petri
consilium:
sed
primo
contrariam
obiectionem
praevenire
voluit,
unde
talis
Davidi
rei
incognitae
divinatio.
Dicit
ergo
et
revelatione
prophetica,
et
singulari
promissione
notum
illi
fuisse
Christum.
Deinde,
apud
sanos
et
integros
valebat
hoc
principium
quod
Paulus
tradit,
Christum
esse
finem
legis
(Rom.
10,
4).
Nemini
ergo
tunc
dubium
erat,
quin
prophetis
omnibus
hic
fuisset
scopus,
ad
Christum
pios
manu
ducere.
Ideo
quidquid
insigne
et
quasi
extraordinarium
loquuti
erant,
vulgo
persuasum
erat
in
Christum
vere
competere.
Proinde
notandum
est,
solide
ratiocinari
Petrum,
quum
Davidi
non
fuisse
obscurum
colligit,
quod
summum
erat
revelationum
omnium
caput.
Iureiurando
iurasset.
Iuravit
Deus,
non
tantum
ut
fidem
suae
promissioni
apud
Davidem
faceret,
sed
etiam
ut
pluris
aestimaretur
res
promissa.
Et
in
hunc
finem,
meo
iudicio,
hic
repetitur,
ut
cogitent
Iudaei,
quantum
habuerit
momenti
promissio,
quam
Deus
ita
insignierat.
Et
nobis
quoque
utilis
est
eadem
admonitio.
Neque
enim
dubium
est,
quin
pacti
excellentiam
commendare
Dominus
voluerit
solenni
interposito
iureiurando.
Interea
et
fidei
nostrae
infirmitati
hoc
aptum
est
remedium,
sacrum
Dei
nomen
pignoris
instar
nobis
obiici,
quod
eius
dictis
fidem
arroget.
Particula,
secundum
carnem,
aliquid
in
Christo
fuisse
carne
nobilius
subindicat.
Sic
ergo
ex
semine
Davidis
Christus
progenitus
est
homo,
ut
suam
interea
divinitatem
retineat,
atque
ita
diserte
exprimitur
inter
duas
naturas
distinctio:
quando
eadem
ratione
dicitur
Christus
filius
Dei
secundum
aeternam
suam
essentiam,
qua
semen
Davidis
secundum
carnem.
32.
Hunc
Iesum
excitavit
Deus:
cuius
omnes
nos
sumus
testes.
33.
Dextera
ergo
Dei
exaltatus,
et
promissione
spiritus
sancti
accepta
a
patre,
effudit
hoc
quod
vos
nunc
videtis
et
auditis.
34.
Neque
enim
David
adscendit
in
coelos.
Atqui
dicit
ipse:
Dixit
Dominus
Domino
meo,
sede
a
dextris
meis:
35.
donec
ponant
inimicos
tuos
scabellum
pedum
tuorum.
36.
Certo
igitur
cognoscat
tota
domus
Israel,
quod
Dominum
et
eundem
Christum
Deus
fecit
hunc
Iesum,
quem
vos
crucifixistis.
|