39:46
hunc
locum,
et
similes,
relinquunt
liberationem
populi
ab
exsilio
babylonico,
quasi
haec
vaticinia
nihil
ad
illud
tempus:
in
eo
falluntur.
Iudaei
autem
reiecto
Christo
subsistunt
in
terrena
illa
liberatione.
Atqui
prophetae,
quemadmodum
dixi,
incipiunt
a
reditu
populi
:
sed
statuunt
simul
Christum
in
medio,
ut
cognoscant
fideles
reditum
illum
fuisse
tenuem
duntaxat
gustum
plenae
gratiae,
quae
a
Christo
demum
exspectanda
erat.
Tunc
ergo
Deus
vere
plantavit
populum
suum.
Porro
quod
expulsi
postea
fuerunt
Iudaei
e
terra
Chanaam,
hoc
quidem
factum
est
eorum
ingratitudine,
et
fuit
illa
ultima
abdicatio:
interim
tamen
Deus
plantavit
illic
vitem
suam
usque
dum
Ierusalem
propagaretur,
et
haberet
suos
fines
in
ultimis
terrae
plagis.
Dicimur
autem
inseri
in
Christum
et
plantari,
quum
Deus
in
ecclesiam
suam
nos
adoptat
:
et
hinc
etiam
illud
Christi
(Mat.
15,
13),
Omnis
arbor
quam
non
plantaverit
pater
meus
eradicabitur.
Sciamus
ergo
plantatam
fuisse
ecclesiam
in
Iudaea,
quoniam
superstes
fuit
usque
ad
Christi
adventum.
Quoniam
autem
Christus
maceriem
diruit,
ut
nullum
iam
sit
discrimen
inter
Iudaeos
et
Graecos,
Deus
plantat
nos
in
terra
sancta,
dum
inserit
in
corpus
Christi.
Dicit,
In
veritate,
hoc
est,
fideliter,
ita
ut
nunquam
ipsos
evellat.
Et
addit,
In
toto
corde
meo,
et
in
tota
anima
mea.
Dura
quidem
est
loquutio,
quia
Deus
transfert
ad
se
humanos
affectus:
sed
necesse
est
ut
se
quodammodo
transfiguret,
quo
possit
a
nobis
intelligi.
Nisi
enim
balbutiat,
ubi
reperietur
tantum
acumen,
quod
ad
illam
immensam
altitudinem
sapientiae
eius
perveniat?
Quum
ergo
incomprehensibilia
sint
mysteria,
quibus
nos
dignatur,
necesse
est,
ut
sese
modulo
nostro
accommodet.
Ideo
per
totum
cor
et
per
totam
animam
intelligit
constantiam,
quae
semper
habebit
suum
effectum
usque
dum
fideles
ad
vitam
aeternam
perveniant.
Vocatur
totum
cor
integrum
in
homine,
quia
potest
esse
duplex:
hoc
Deo
et
eius
naturae
minime
potest
convenire,
verum
est.
Sed
quemadmodum
iam
dixi,
per
similitudinem
dicit
sese
facturum
ex
toto
corde,
quod
ita
perfecte
faciet
ut
nihil
desit
ad
omnes
salutis
numeros,
et
eodem
etiam
pertinet
veritas:
tametsi
quidam
hic
subtilius
philosophantur
in
hac
voce:
per
veritatem
intelligunt
firmitatem
promissionum.
Sed
scimus
ex
usu
linguae
hebraicae
veritatem
tantundem
valere
atque
aliquid
stabile
et
perpetuum.
Significat
ergo
plantationem
hanc
ita
fore
firmam,
ut
periculum
non
sit,
ne
unquam
populus
alio
transferatur,
quia
scilicet
viva
erit
radix:
quemadmodum
exposuimus
ecclesiam
fixam
fuisse
in
Iudaea,
donec
advenit
Christus,
qui
attulit
solidum
effectum
huius
plantationis,
quia
dum
in
ipsum
inserimur,
iam
possidemus
quodammodo
vitam
aeternam,
et
cives
sumus
coelorum.
|