1:46
[CO
1.
46]
cui
et
Iacobus
consentit
(Iac.
2):
qui
offendit,
inquit,
in
uno,
factus
est
omnium
reus.
Iam
cum
vita
haec
mortalis
nunquam
a
peccato
pura
sit
(Prov.
24.
1
Ioan.
1),
quidquid
iustitiae
a
nobis
comparatum
esset,
id
sequentibus
peccatis
corruptum,
oppressum
et
perditum,
in
conspectum
Dei
non
veniret,
nec
ad
iustitiam
nobis
imputaretur.
Denique
in
lege
Dei
non
opus
respiciendum,
sed
mandatum.
Ideo
si
ex
lege
iustitia
quaeritur,
non
unum
aut
alterum
opus,
iustum
faciet,
sed
perpetua
legis
obedientia.
Praeterea,
peccatum
est
res
eo
usque
execrabilis
coram
Deo,
ac
tam
gravis
momenti,
ut
tota
hominum
iustitia
in
unum
cumulum
coacta,
unius
compensationi
par
esse
non
possit.
Videmus
enim
hominem
uno
delicto
sic
a
Deo
abiectum
et
abdicatum
fuisse
(Gen.
3),
ut
simul
omnem
recipiendae
ac
recuperandae
salutis
rationem
perdiderit.
Sublata
est
igitur
satisfactionis
facultas,
qua
qui
sibi
blandiuntur,
nunquam
certe
Deo
satisfacient:
cui
nihil
gratum
acceptumque
est,
quod
ab
inimicis
suis [p.
81]
profectum
sit.
Inimici
vero
sunt
omnes,
quibus
imputat
peccata.
Tecta
igitur
et
remissa
peccata
nobis
oportet,
antequam
ad
ullum
opus
nostrum
Dominus
respiciat.
Ex
quo
sequitur,
gratuitam
esse
[OS
58]
peccatorum
remissionem,
quam
obscurant
et
blasphemant
qui
suas
satisfactiones
ingerunt.
Nos
ergo
exemplo
Apostoli
(Phil.
3),
quae
retro
sunt
obliviscentes,
ad
ea
autem
pergentes
quae
ante
nos
sunt,
curramus
in
stadio
nostro,
tendentes
ad
brabeum
supernae
vocationis.
Iactare
vero
supererogationis
opera,
quomodo
cum
illo
convenit,
quod
nobis
praeceptum
est,
ut
cum
fecerimus
quaecunque
praecipiuntur
nobis,
dicamus
nos
servos
inutiles
esse,
nec
plus
fecisse,
quam
quod
debuimus
(Luc.
17)?
Dicere
coram
Deo,
non
est
simulare
aut
mentiri,
sed
pro
certo
habere
et
vere
ita
sentire.
Iubet
itaque
Dominus
nos
sincere
statuere
et
nobiscum
reputare,
nulla
nos
sibi
praestare
gratuita
officia,
sed
debita
obsequia
reddere.
Idque,
cum
fecerimus
quaecunque
praecipiuntur
nobis,
hoc
est,
si
omnes
nostrae
cogitationes,
omniaque
membra
versa
essent
in
officia
legis,
vel
si
plus
quam
omnes
omnium
hominum
iustitiae,
unius
essent.
Isti,
qui
longissime
ab
eo
absunt,
ut
fecerint
quae
praecepta
sunt,
audent
tamen
gloriari
se
cumulum
addidisse
ad
iustam
mensuram.
Sed
facile
scilicet [p.
82]
et
cuivis
in
promptu
est,
haec
in
sellis
et
cathedris
sub
umbra
disputare.
Cum
autem
summus
ille
Iudex
pro
tribunali
sederit,
omne
os
obstrui
et
omnem
gloriationem
evanescere
oportebit.
Hoc,
hoc
quaerendum
erat,
quam
ad
eius
tribunal
defensionis
fiduciam
adferre,
non
quid
in
scholis
et
angulis
fabulari
possimus.
Ad
haec,
quales
sunt,
quas
isti
venditare
Deo
volunt
supererogationes?
Nugae,
quas
neque
Deus
unquam
iussit,
neque
approbat,
nec
cum
reddenda
erit
apud
se
ratio,
acceptas
feret.
Hac
demum
signi-
|