[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:46  [CO  1.  46]  cui  et  Iacobus  consentit  (Iac.  2):  qui  offendit,  inquit,  in  uno,  factus  est  omnium  reus.  Iam  cum  vita  haec  mortalis  nunquam  a  peccato  pura  sit  (Prov.  24.  1  Ioan.  1),  quidquid  iustitiae  a  nobis  comparatum  esset,  id  sequentibus  peccatis  corruptum,  oppressum  et  perditum,  in  conspectum  Dei  non  veniret,  nec  ad  iustitiam  nobis  imputaretur.  Denique  in  lege  Dei  non  opus  respiciendum,  sed  mandatum.  Ideo  si  ex  lege  iustitia  quaeritur,  non  unum  aut  alterum  opus,  iustum  faciet,  sed  perpetua  legis  obedientia.  Praeterea,  peccatum  est  res  eo  usque  execrabilis  coram  Deo,  ac  tam  gravis  momenti,  ut  tota  hominum  iustitia  in  unum  cumulum  coacta,  unius  compensationi  par  esse  non  possit.  Videmus  enim  hominem  uno  delicto  sic  a  Deo  abiectum  et  abdicatum  fuisse  (Gen.  3),  ut  simul  omnem  recipiendae  ac  recuperandae  salutis  rationem  perdiderit.  Sublata  est  igitur  satisfactionis  facultas,  qua  qui  sibi  blandiuntur,  nunquam  certe  Deo  satisfacient:  cui  nihil  gratum  acceptumque  est,  quod  ab  inimicis  suis [p. 81]  profectum  sit.  Inimici  vero  sunt  omnes,  quibus  imputat  peccata.  Tecta  igitur  et  remissa  peccata  nobis  oportet,  antequam  ad  ullum  opus  nostrum  Dominus  respiciat.  Ex  quo  sequitur,  gratuitam  esse  [OS  58]  peccatorum  remissionem,  quam  obscurant  et  blasphemant  qui  suas  satisfactiones  ingerunt.  Nos  ergo  exemplo  Apostoli  (Phil.  3),  quae  retro  sunt  obliviscentes,  ad  ea  autem  pergentes  quae  ante  nos  sunt,  curramus  in  stadio  nostro,  tendentes  ad  brabeum  supernae  vocationis.  Iactare  vero  supererogationis  opera,  quomodo  cum  illo  convenit,  quod  nobis  praeceptum  est,  ut  cum  fecerimus  quaecunque  praecipiuntur  nobis,  dicamus  nos  servos  inutiles  esse,  nec  plus  fecisse,  quam  quod  debuimus  (Luc.  17)?  Dicere  coram  Deo,  non  est  simulare  aut  mentiri,  sed  pro  certo  habere  et  vere  ita  sentire.  Iubet  itaque  Dominus  nos  sincere  statuere  et  nobiscum  reputare,  nulla  nos  sibi  praestare  gratuita  officia,  sed  debita  obsequia  reddere.  Idque,  cum  fecerimus  quaecunque  praecipiuntur  nobis,  hoc  est,  si  omnes  nostrae  cogitationes,  omniaque  membra  versa  essent  in  officia  legis,  vel  si  plus  quam  omnes  omnium  hominum  iustitiae,  unius  essent.  Isti,  qui  longissime  ab  eo  absunt,  ut  fecerint  quae  praecepta  sunt,  audent  tamen  gloriari  se  cumulum  addidisse  ad  iustam  mensuram.  Sed  facile  scilicet [p. 82]  et  cuivis  in  promptu  est,  haec  in  sellis  et  cathedris  sub  umbra  disputare.  Cum  autem  summus  ille  Iudex  pro  tribunali  sederit,  omne  os  obstrui  et  omnem  gloriationem  evanescere  oportebit.  Hoc,  hoc  quaerendum  erat,  quam  ad  eius  tribunal  defensionis  fiduciam  adferre,  non  quid  in  scholis  et  angulis  fabulari  possimus.  Ad  haec,  quales  sunt,  quas  isti  venditare  Deo  volunt  supererogationes?  Nugae,  quas  neque  Deus  unquam  iussit,  neque  approbat,  nec  cum  reddenda  erit  apud  se  ratio,  acceptas  feret.  Hac  demum  signi-   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci