6:459  DE  NECESSITATE  tempus  festinasse,  et  nihil  temere,  nihil  officio  nostro  alienum  fuisse  aggressos,  denique  nihil  fecisse,  nisi  summa  necessitate  coactos.  Hoc  ut  efficiam,  videndum  quibusnam  de  rebus  nobis  sit  certamen.  Quum  Deus  initio  Lutherum  et  alios  excitavit,  qui  nobis  facem  ad  reperiendam  salutis  viam  praetulerunt,  et  quorum  ministerio  fundatae  sunt  et  institutae  nostrae  ecclesiae,  dicimus  ea  doctrinae  capita,  quibus  religionis  nostrae  veritas,  quibus  purus  et  legitimus  Dei  cultus,  quibus  salus  hominum  continetur,  fuisse  propemodum  abolita:  dicimus  sacramentorum  usum  multis  modis  fuisse  vitiatum  et  pollutum:  dicimus  [pag.  6]  ecclesiae  gubernationem  in  speciem  foedae  et  non  ferendae  tyrannidis  fuisse  conversam.  Haec  forte  nondum  ad  quosdam  permovendos  satis  valeant,  donec  melius  exprimantur.  Faciam  igitur,  non  qaantum  res  postulat,  sed  quantum  facultas  mea  feret.  Neque  tamen  hic  omnes  controversias  recensere  et  excutere  propositum  est.  Longam  enim  disputationem  id  requireret:  cui  nunc  non  est  locus.  Tantum  proferre  in  medium  volo,  quam  iustae  et  necessariae  causae  nos  ad  hanc  mutationem,  quae  nobis  vitio  vertitur,  coegerint.  Quanquam  expediri  hoc  non  potest,  quin  tria  simul  complectar.  Nempe  ut  vitia  breviter  commemorem,  quae  nos  ad  quaerenda  remedia  impulerunt.  Deinde,  ut  de  remediis  ipsis,  quae  a  nostris  hominibus  sunt  adhibita,  quam  apta  fuerint  et  salutaria,  disseram.  Postremo  ut  planum  faciam,  quam  non  licuerit  suspensa  manu  ulterius  differre,  quum  res  praesentem  emendationem  flagitaret.  Primum  illud,  quia  tantum  ideo  attingam,  ut  mihi  viam  ad  reliqua  patefaciat,  conabor  paucis  perstringere.  In  diluendo  sacrilegae  audaciae  et  seditionis  crimine,  quo  gravamur,  quasi  importuna  festinatione,  quod  nostrarum  partium  non  erat,  perperam  usurpaverimus,  longius  immorabor.  Si  quaeritur,  quibus  potissimum  rebus  stet  christiana  religio  inter  nos,  suamque  veritatem  retineat,  has  duas  non  modo  summum  locum  occupare  certum  est,  sed  reliquas  etiam  omnes  partes,  adeoque  totam  vim  christianismi  sub  se  comprehendere:  ut  [pag.  7]  rite  colatur  Deus,  ut  unde  salus  sibi  petenda  sit,  noverint  homines.  Iisdem  sublatis,  Christi  nomine  gloriemur  licet,  vana  est  ac  inanis  nostra  professio.  Sequuntur  deinde  sacramenta,  et  ecclesiae  gubernatio,  quae  sicut  ad  huius  doctrinae  conservationem  sunt  instituta,  sic  non  alio  referri  debent:  nec  aliunde  aestimari  potest,  sanctene  et  ordine,  an  secus  adminIBtrentur,  nisi  quum  ad  hunc  finem  exiguntur.  Hoc  si  clarius  et  familiarius  habere  quis  velit:  regimen  in  ecclesia,  munus  pastorale,  et  reliquus  ordo,  una  cum  sacramentis,  instar  corporis  sunt;  doctrina  autem  illa,  quae  rite  colendi  Dei  regulam  praescribit,  et  ubi  salutis  fiduciam  reponere  debeant  hominum  conscientiae