6:457
SUPPLEX
EXHORTATIO
AD
INVICTISSIMUM
CAESAREM
CAROLUM
QUINTUM
ET
ILLUSTRISSIMOS
PRINCIPES
ALIOSQUE
ORDINES.
Indictus
est
abs
te
conventus
hic,
Caesar
Auguste,
in
quo
de
praesenti
ecclesiae
statu,
quem
miserrimum
et
prope
deploratum
omnes
cernimus,
in
melius
corrigendo
rationem
cum
Illustrissimis
imperii
Principibus
ordinibusque
aliis
ineas
tandem
atque
constituas.
Ad
hanc
itaque
consultationem
quando
nunc
considetis,
primum
abs
te,
Caesar,
simul
etiam
a
vobis,
Illustrissimi
Principes,,
et
ornatissimi
viri,
supplex
peto
atque
flagito,
quae
in
medium
proferam,
legere
et
diligenter
expendere
ne
gravemini.
Ea
est
magnitudo
causae
et
gravitas,
quae
vos
ad
audiendi
studium
incitare
debeat
Ego
vero
rem
ante
oculos
ita
vobis
proponam,
ut
statuere
non
difficulter
possitis,
quaenam
sint
vestrae
partes.
Quisquis
sim,
et
piae
doctrinae,
et
ecclesiae
patrocinium
me
hic
suscipere
profiteor.
Hoc
nomine
unum
saltem
istud
mereri
videor,
ne
mihi
audientiam
eousque
negetis,
dum
appareat,
falsone
eiusmodi
titulum
usurpem:
an
fideliter
praestem,
reque
ipsa
exhibeam,
quod
prae
me
fero.
Etsi
autem
tanto
oneri
nequaquam
parem
esse
me
scio
:
ubi
tamen
a
vobis
officii
mei
ratio
audita
fuerit,
minime
vereor,
ne
vel
socordiae,
vel
temeritatis
accuser,
quod
hanc
provinciam
subire
ausus
sum.
Duae
res
[pag.
4]
sunt,
quibus
commendare
quidquid
agunt,
vel
certe
defendere,
homines
fere
solent.
Nam
et
quod
honeste
pioque
studio
factum
est,
laude
dignum,
et
quod
publica
necessitate
expressum,
excusatione
saltem
non
indignum
arbitramur.
Earum
quum
utraque
mihi
constet,
non
dubito,
quae
vestra
est
aequitas,
quin
meum
hoc
consilium
approbare
facile
vobis
possim.
Nam
ubi
melius
aut
honestius,
ubi
etiam,
hoc
quidem
tempore,
in
re
magis
necessaria,
operam
mihi
collocare
liceat,
quam
si
Christi
ecclesiae,
cui
nihil
omnino
denegare
fas
est,
laboranti
nunc
graviter,
et
extremo
in
discrimine
agenti,
pro
mea
virili
adesse
coner?
Quanquam
de
me
|