47:457
457
CAPUT
XXI.
458
mus,
dum
singulos
nostrum
coelestis
dux
compellat,
cuius
imperio
sic
intentos
nos
esse
decet,
ut
alia
omnia
obliviscamur.
Quem
diligebat
Iesus,
Ideo
inserta
baec
periphrasis
fuit,
ut
sciamus,
qua
de
causa
compulsus
fuit
Petrus
ad
movendam
quaestionem,
quae
hic
refertur:
absurdum
enim
putabat,
solum
se
vocari
omisso
Ioanne,
quem
semper
tantopere
Christus
dilexerat*
Itaque
praetextu
non
carebat
ista
Petri
interrogatio,
cur
nulla
fieret
Ioannis
mentio,
ac
si
mutatus
esset
erga
eum
Christi
animus.
Eius
tamen
curiositati
ansam
Christus
praecidit,
respondens,
eius
non
referre
quid
alii
acturi
sint,
dum
obtemperandum
est
Dei
vocationi.
22.
Si
eum
volo
manere.
Quod
vulgo
truncata
fuit
haec
sententia,
et
prius
membrum
affirmative
legerunt:
Sic
eum
volo
manere
donec
veniam,
librariorum
inscitia
factum
est,
non
interpretis
errore.
Neque
enim
in
graeca
dictione
falli
potuit,
sed
apud
Latinos
facile
potuit
obrepere
una
litera,
quae
totum
sensum
inverteret.
Tota
igitur
oratio
interrogativa
est,
ac
legi
debet
uno
contextu.
Voluit
enim
Christus
manum
iniicere
discipulo,
ut
eum
intra
vocationis
suae
metas
contineret.
Nihil
tua
refert,
inquit,
nec
te
sciscitari
decet,
quid
de
collega
tuo
agatur,
hoc
meo
arbitrio
permitte:
solum
de
te
cogita,
et
te
ad
sequendum
accinge,
quo
vocaris.
Non
quod
supervacua
sit
omnis
cura
de
fratribus,
sed
modum
trahere
debet,
ut
cura
sit,
non
curiositas,
quae
nos
impediat.
Respiciat
igitur
quisque
ad
suos
proximos,
si
quo
modo
valeat
ipsos
secum
ad
Christum
trahere,
non
autem
ut
se
illorum
offendiculis
remoretur.
23.
Exiit
sermo.
Narrat
evangelista,
ex
Christi
verbis
perperam
acceptis
manasse
inter
discipulos
errorem,
quod
nunquam
moriturus
esset
Ioannes.
Porro
eos
intelligit
qui
sermoni
interfuerant,
hoc
est
apostolos:
non
quod
ad
eos
solos
pertineat
nomen
fraternum,
sed
quod
fuerint
quasi
sanctae
unitatis
primitiae.
Potest
etiam
fieri
ut
praeter
undecim
notentur
etiam
alii,
qui
tunc
cum
illis
agebant:
atque
exeundi
verbo
significat,
sparsum
ultro
citroque
fuisse
hunc
errorem,
quem
tamen
probabile
est
non
fuisse
diuturnum,
sed
tamdiu
inter
eos
obtinuisse,
donec
spiritu
illustrati
rectius
et
purius
de
Christi
regno,
abolitis
crassis
figmentis,
sentirent.
Caeterum
quod
de
apostolis
narrat
Ioannes,
quotidie
accidit:
nec
mirum.
Nam
si
domestici
et
interiores
Christi
discipuli
ita
delusi
fuerunt,
quanto
proclivior
erit
eorum
lapsus,
qui
non
tam
familiariter
edocti
sunt
in
Christi
schola?
Sed
notemus
simul,
unde
proveniat
hoc
vitium.
Utiliter
nos
docet
Christus
in
aedificationem,
et
quidem
perspicue:
sed
nos
luci
tenebras
inferimus
pravis
nostris
commentis,
quae
ex
proprio
sensu
accersimus.
Nihil
certi
de
Ioanne
pronuntiare
voluerat
|