[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


47:457  457  CAPUT  XXI.  458  mus,  dum  singulos  nostrum  coelestis  dux  compellat,  cuius  imperio  sic  intentos  nos  esse  decet,  ut  alia  omnia  obliviscamur.  Quem  diligebat  Iesus,  Ideo  inserta  baec  periphrasis  fuit,  ut  sciamus,  qua  de  causa  compulsus  fuit  Petrus  ad  movendam  quaestionem,  quae  hic  refertur:  absurdum  enim  putabat,  solum  se  vocari  omisso  Ioanne,  quem  semper  tantopere  Christus  dilexerat*  Itaque  praetextu  non  carebat  ista  Petri  interrogatio,  cur  nulla  fieret  Ioannis  mentio,  ac  si  mutatus  esset  erga  eum  Christi  animus.  Eius  tamen  curiositati  ansam  Christus  praecidit,  respondens,  eius  non  referre  quid  alii  acturi  sint,  dum  obtemperandum  est  Dei  vocationi.  22.  Si  eum  volo  manere.  Quod  vulgo  truncata  fuit  haec  sententia,  et  prius  membrum  affirmative  legerunt:  Sic  eum  volo  manere  donec  veniam,  librariorum  inscitia  factum  est,  non  interpretis  errore.  Neque  enim  in  graeca  dictione  falli  potuit,  sed  apud  Latinos  facile  potuit  obrepere  una  litera,  quae  totum  sensum  inverteret.  Tota  igitur  oratio  interrogativa  est,  ac  legi  debet  uno  contextu.  Voluit  enim  Christus  manum  iniicere  discipulo,  ut  eum  intra  vocationis  suae  metas  contineret.  Nihil  tua  refert,  inquit,  nec  te  sciscitari  decet,  quid  de  collega  tuo  agatur,  hoc  meo  arbitrio  permitte:  solum  de  te  cogita,  et  te  ad  sequendum  accinge,  quo  vocaris.  Non  quod  supervacua  sit  omnis  cura  de  fratribus,  sed  modum  trahere  debet,  ut  cura  sit,  non  curiositas,  quae  nos  impediat.  Respiciat  igitur  quisque  ad  suos  proximos,  si  quo  modo  valeat  ipsos  secum  ad  Christum  trahere,  non  autem  ut  se  illorum  offendiculis  remoretur.  23.  Exiit  sermo.  Narrat  evangelista,  ex  Christi  verbis  perperam  acceptis  manasse  inter  discipulos  errorem,  quod  nunquam  moriturus  esset  Ioannes.  Porro  eos  intelligit  qui  sermoni  interfuerant,  hoc  est  apostolos:  non  quod  ad  eos  solos  pertineat  nomen  fraternum,  sed  quod  fuerint  quasi  sanctae  unitatis  primitiae.  Potest  etiam  fieri  ut  praeter  undecim  notentur  etiam  alii,  qui  tunc  cum  illis  agebant:  atque  exeundi  verbo  significat,  sparsum  ultro  citroque  fuisse  hunc  errorem,  quem  tamen  probabile  est  non  fuisse  diuturnum,  sed  tamdiu  inter  eos  obtinuisse,  donec  spiritu  illustrati  rectius  et  purius  de  Christi  regno,  abolitis  crassis  figmentis,  sentirent.  Caeterum  quod  de  apostolis  narrat  Ioannes,  quotidie  accidit:  nec  mirum.  Nam  si  domestici  et  interiores  Christi  discipuli  ita  delusi  fuerunt,  quanto  proclivior  erit  eorum  lapsus,  qui  non  tam  familiariter  edocti  sunt  in  Christi  schola?  Sed  notemus  simul,  unde  proveniat  hoc  vitium.  Utiliter  nos  docet  Christus  in  aedificationem,  et  quidem  perspicue:  sed  nos  luci  tenebras  inferimus  pravis  nostris  commentis,  quae  ex  proprio  sensu  accersimus.  Nihil  certi  de  Ioanne  pronuntiare  voluerat   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci