40:457  457  IN  EZECHIELIS  PROPH.  CAP.  XVIII.  458  novum,  et  spiritum  novum.  Si  illius  est  dare,  sequitur  non  posse  tantillum  inde  transferri  ad  homines,  quin  diminuatur  aliquid  de  iure  ipsius.  Sed  obiiciunt  non  frustra  hic  praecipi,  ut  homines  faciant  sibi  cor  novum.  Nempe  quia  inscite  in  eo  falluntur,  quod  colligunt  qualis  sit  hominis  facultas  ex  Dei  praeceptis.  Atqui  insulsa  est  illatio,  ut  alibi  dictum  fuit.  Deus  enim  quum  docet  quid  rectum  sit  non  reputat  quid  nos  ipsi  possimus,  sed  tantum  ostendit  quid  debeamus.  Quum  ergo  aestimatur  facultas  liberi  arbitrii  ex  Dei  praeceptis,  id  fit  nimis  perperam,  quia  etiam  si  nos  vis  et  facultas  deficiat,  Deus  tamen  merito  a  nobis  exigit  quod  debemus.  Neque  enim  ideo  solvimur  ab  obligatione,  quia  non  sumus  solvendo.  Sed  Deus  nos  tenet  sibi  obstrictos,  quamvis  omnia  nos  deficiant.  Excipiunt  rursus,  Deum  ergo  hominibus  illudere  quum  dicit,  facite  vobis  cor  novum:  respondeo  semper  videndum  esse  in  quem  finem  Deus  ita  loquatur,  nempe  ut  homines  iniquitatis  suae  convicti  desinant  alio  culpam  reiicere,  quemadmodum  semper  id  facere  conantur,  nec  quidquam  magis  proclive  est  quam  transferre  causam  nostrae  damnationis  alio,  ut  videamur  ipsi  iusti,  Deus  autem  sit  iniustus.  Quia  ergo  inter  homines  regnat  illa  pravitas,  ideo  spiritus  sanctus  exigit  a  nobis  quod  nemo  potest  negare  quin  debeat.  Iam  si  non  praestamus,  tenemur  obstricti,  et  ita  cessant  omnes  lites  et  querimoniae.  Deinde  quantum  ad  electos,  ubi  Deus  illis  ostendit  quid  debeant,  et  agnoscunt  vicissim  se  non  esse  praestando,  simul  confugiunt  ad  auxilium  spiritus  sancti:  ita  fit  ut  exterior  exhortatio  sit  quasi  organon,  quo  utitur  Deus  ad  conferendam  spiritus  sui  gratiam.  Tametsi  enim  ipse  gratuito  nos  praevenit,  neque  etiam  indiget  externis  mediis:  vult  tamen  exhortationes  hac  in  parte  esse  utiles.  Quoniam  ergo  haec  doctrina  electos  excitat,  ut  se  tradant  spiritui  sancto  regendos,  videmus  uberem  fructum  inde  ad  nos  redire.  Unde  sequitur,  Deum  non  ludere,  neque  nos  frustrari,  ubi  hortatur  ut  quisque  sibi  formet  cor  novum,  et  spiritum  novum.  In  summa,  voluit  Ezechiel  his  verbis  ostendere  paratam  fore  veniam  Israelitis,  si  resipiscerent  serio,  idque  ostenderent  tota  vita.  Id  verissimum  fuit,  quia  electi  non  frustra  amplexi  sunt  hanc  doctrinam,  ubi  simul  Deus  in  ipsis  operatus  est  per  spiritum  suum,  et  ita  ipsos  ad  se  convertit.  Reprobi  autem  quamvis  non  desinerent  obstrepere,  fuerunt  tamen  pudefacti,  quia  erepta  fuit  omnis  excusatio,  quod  scilicet  perirent  propria  culpa,  quia  volentes  manebant  in  suis  sceleribus,  et  sibi  indulgendo  fovebant  in  se  veterem  hominem,  hoc  est  fontem  omnis  iniustitiae.  Quoties  itaque  occurrunt  tales  loci,  veniat  nobis  in  mentem  illud  celebre  Augustini  dictum*),  Da  quod  iubes,  *)  Aug.  Epist.  24.