47:456
commentum
venisset
in
mentem,
valere
ad
iram
Dei
placandam
pretiumque
pro
peccatis
solvendum.
JEt
quum
hoc
dixisset.
Hic
exponit
Christus,
quorsum
illa
violentae
mortis
praedictio
spectaret,
nempe
ut
se
Petrus
ad
tolerantiam
comparet.
Quando,
inquit,
mors
tibi
subeunda
est
meo
exemplo,
sequere
ducem
tuum.
Caeterum,
quo
libentius
Deo
ad
crucem
vocanti
Petrus
obtemperet,
ducem
se
Christus
proponit.
Neque
enim
generalis
est
exhortatio
qua
eum
ad
sui
imitationem
invitet,
sed
tantum
agit
de
specie
mortis.
Hoc
autem
unum
quidquid
acerbitatis
in
morte
est
non
parum
mitigat,
dum
se
ante
oculos
nostros
offert
filius
Dei
cum
beata
sua
resurrectione,
quae
triumphus
est
noster
contra
mortem.
20.
Conversus
autem
Petrus
videt
discipulum,
quem
diligebat
Iesus,
sequentem:
qui
et
recubuit
in
coena
super
pectus
eius,
et
dixit:
Domine,
quis
est
ille,
qui
tradit
te?
21.
Hunc
ergo
quum
vidisset
Petrus,
dixit
Iesu:
Domine,
Me
autem
quid?
22.
Dicit
ei
Iesus:
Si
eum
volo
manere,
donec
veniam,
quid
ad
te?
tu
me
sequere.
23.
Exiit
ergo
sermo
inter
fratres,
quod
discipulus
ille
non
moreretur:
et
non
dixerat
ei
Iesus,
quod
non
moreretur,
sed:
Si
volo
eum
manere,
donec
veniam,
quid
ad
te?
24.
Hic
est
discipulus
ille,
qui
testimonium
perhibet
de
his,
et
scripsit
haec:
et
scimus,
quod
verum
est
testimonium
eius.
25.
Sunt
autein
et
alia
multa,
quae
fecit
Iesus,
quae,
si
scribantur
singulatim,
ne
ipsum
quidem
mundum
capturum
arbitror
eos,
qui
scriberentur,
libros.
20.
Conversus
Petrus.
Habemus
in
Petro
nostrae
non
modo
supervacuae
sed
etiam
noxiae
curiositatis
exemplum,
quod
aliorum
intuitu
ab
officio
nostro
abstrahimur.
Est
enim
nobis
fere
innatum,
ut
alienae
potius
quam
vitae
nostrae
rationem
exigendo
vana
inde
captemus
effugia.
Hoc
enim
excusationis
colore
ultro
nos
decipimus,
quod
non
sint
alii
meliores,
quasi
vero
nos
eorum
ignavia
absolvat.
Vix
autem
centesimus
quisque
reputat,
quid
valeat
illud
Pauli:
Unusquisque
onus
suum
portabit
(Gal.
6,
5).
Quare
in
unius
hominis
persona
communis
est
omnium
reprehensio,
qui
huc
et
illuc
circumspiciunt,
qualiter
se
gerant
homines:
quid
autem
sibi
a
Deo
iniunctum
sit,
negligunt.
In
eo
praesertim
nimis
crasse
hallucinantur,
dum
secure
praetereunt,
quid
postulet
privata
cuiusque
et
singularis
vocatio.
Ex
decem
unum
Deus
eliget,
quem
vel
gravissimis
aerumnis
vel
immensis
laboribus
exerceat:
alios
novem
quietos
sinet,
vel
saltem
leviter
tantum
exercebit.
Deinde
non
eodem
omnes
modo
tractat,
sed
de
singulis,,
prout
visum
est,
experimentum
capit.
Quum
ergo
variae
sint
Christianae
militiae
species,
suum
quisque
ordinem
tenere
discat,
nec
tanquam
otiosi
de
hoc
vel
illo
quaera-
|