47:455
455
IN
EVANGELIUM
IOANNIS
456
Alius
te
cinget.
Multi
genus
mortis
notari
putant,
quod
extensis
brachiis
suspensus
fuerit.
Verum
ego
simpliciter
cingendi
verbo
comprehendi
interpretor
externas
omnes
actiones,
quibus
se
et
vitam
suam
homo
componit.
Cingebas
te,
hoc
est,
induebas
prout
libitum
erat:
posthac
autem
tolletur
haec
formandi
habitus
libertas.
Porro
quo
supplicii
genere
affectus
fuerit
Petrus,
nescire
praestat
quam
dubiis
fabulis
habere
fidem.
Ducet,
quo
non
vis.
Sensus
est,
Petrum
non
suo
fato,
sed
vi
et
gladio
moriturum.
Sed
videtur
absurdum,
quod
Christus
mortem
eius
voluntariam
fore
negat.
Nam
ut
nulla
constantia,
sic
nulla
martyrii
laus,
ubi
quis
ad
mortem
invitus
rapitur:
verum
hoc
ad
dissidium
carnis
et
spiritus,
quod
sentiunt
in
se
fideles,
referri
debet.
Nunquam
enim
tam
libero
solutoque
affectu
obsequimur
Deo,
quin
mundus
et
caro
velut
funiculis
quibusdam
in
contrarium
nos
retrahant.
Unde
illa
Pauli
querimonia:
Non
quod
volo
bonum,
hoc
facio,
ete.
Praeterea
notandum
est,
naturaliter
omnibus
insitum
esse
mortis
horrorem
:
quia
naturae
repugnat,
velle
dissolvi.
Itaque
Christus,
etsi
toto
corde
compositus
erat
ad
parendum
Deo,
mortem
tamen
deprecatur.
Adde
quod
Petro
formidabiles
erant
cruciatus
ex
hominum
saevitia:
quare
nibil
mirum
si
mortem
aliquatenus
refugerit.
Sed
in
eo
clarius
probabit,
quam
Deo
obedientiam
praestabat,
quod
mortem
quam
per
se
libenter
fugisset
sponte
tamen
obiit,
quia
sciebat
ita
placere
Deo:
neque
enim
ulla
fuisset
patientia
absque
animi
passione.
Atque
haec
cognitu
valde
utilis
est
doctrina.
Nam
et
nos
ad
preces
sollicitat,
quia
nunquam
absque
singulari
Dei
auxilio
vincere
possemus
mortis
timorem
:
ideoque
nihil
restat,
nisi
ut
suppliciter
nos
offeramus
illi
regendos.
Deinde
valet
ad
sublevandas
mentes
nostras,
ae
prorsus
concidant,
si
quando
trepidare
in
persequutionibus
contigerit.
Qui
martyres
nullo
fuisse
tactos
metu
fingunt,
desperationis
materiam
sumunt
ex
proprio
metu.
Atqui
non
est
quod
a
sequendo
illorum
exemplo
nos
deterreat
nostra
infirmitas,
cui
similem
experti
sunt,
ut
non
possent
nisi
secum
pugnando
de
hostibus
veritatis
triumphum
agere.
19.
Significans,
qua
morte
ete.
Magnum
habet
pondus
haec
periphrasis:
etsi
enim
scopum
hunc
piis
omnibus
propositum
esse
decet,
ut
Deum
tam
vita
quam
morte
sua
glorificent,
voluit
tamen
Ioannes
peculiari
elogio
ornare
eorum
mortem,
qui
sanguine
suo
evangelium
Christi
obsignant
nomenque
illustrant:
sicuti
Paulus
docet
ad
Philippenses
1,
19.
Iam
vero
nostrum
est,
quem
mors
Petri
fructum
protulit,
colligere.
Nam
ignaviae
nostrae
culpa
est,
nisi
inde
confirmatur
fides
nostra
et
eodem
etiam
tendimus,
ut
per
nos
illustretur
Dei
gloria.
Hunc
finem
si
considerassent
papistae
in
morte
martyrum,
nunquam
illis
sacrilegum
illud
et
detestabile
|