47:454
18.
Amen,
amen
dico
tibi.
Postquam
hortatus
est
Christus
Petrum
ad
pascendas
oves,
eundem
quoque
armat
ad
obeundam
quae
instabat
malitiam.
Ita
non
modo
exigit
ab
eo
fidem
ac
diligentiam,
sed
invictum
animum
in
periculis
et
constantiam
in
toleranda
cruce.
Deinde
ad
mortem
obeundam,
ubi
opus
fuerit,
paratum
esse
iubet.
Etsi
autem
non
aequalis
est
pastorum
omnium
conditio,
convenit
tamen
admonitio
haec
omnibus
aliqua
ex
parte.
Parcit
Dominus
multis
et
ab
eorum
sanguine
abstinet:
hoc
uno
contentus,
quod
dum
vivunt
bona
fide
se
totos
illi
consecrant.
Sed
quia
novas
subinde
pugnas
et
multiplices
movet
Satan,
necesse
est
ad
mortem
paratos
esse,
quicunque
pascendi
munus
suscipiunt:
ut
certe
illis
negotium
est
non
solum
cum
ovibus,
sed
etiam
cum
lupis.
Quod
ad
Petrum
spectat,
voluit
eum
Christus
de
exitu
suo
praemonitum,
ut
assidue
meditaretur,
sanciendam
esse
demum
proprio
sanguine
doctrinam,
cuius
erat
minister.
Quanquam
videtur
Christus
in
his
verbis
non
eius
tantum
habuisse
respectum,
sed
martyris
elogio
apud
alios
ornasse:
ac
si
dixisset,
fore
longe
alium
athletam
quam
se
praestiterat.
Quum
esses
iunior.
Videtur
senectus
quieti
et
otio
esse
destinata:
quare
vacatio
senibus
dari
solet
ab
oneribus
publicis,
et
milites
fiunt
emeriti.
Poterat
ergo
Petrus
sibi
in
illa
aetate
promittere
tranquillum
vitae
statum.
Contra
pronuntiat
Christus
inversum
iri
naturae
ordinem,
ut
qui
suo
arbitrio
iuvenis
vixerat
senex
alieno
regatur,
et
quidem
violentum
imperium
ferat.
Caeterum
in
Petro
insigne
habemus
communis
nostrae
sortis
speculum.
Multis
commoda
est
ac
iucunda
vitae
ratio,
antequam
a
Christo
vocentur,
simul
ac
nomen
ilii
dederunt
ac
recepti
sunt
in
discipulos,
vel
saltem
aliquanto
post
tempore
trahuntur
ad
graves
pugnas,
ad
tumultuosam
vitam,
ad
ingentia
pericula,
interdum
ad
ipsam
quoque
mortem.
Haec
conditio,
tametsi
dura
est,
non
tamen
aegre
ferenda.
Interea
sic
temperat
Dominus
crucem,
qua
vult
servos
suos
experiri,
ut
illis
tantisper
indulgeat,
dum
maturuerit
eorum
virtus.
Neque
enim
ignota
est
illi
eorum
infirmitas,
ultra
cuius
modum
eos
non
urget
Sic
Petro
ignovit,
quamdiu
tenerum
adhuc
atque
imbellem
esse
ipsum
videbat.
Discamus
ergo,
nos
illi
ad
extremum
usque
spiritum
offerre,
modo
robur
suppeditet.
Qua
in
re
foeda
multorum
ingratitudo
apparet.
Nam
quo
mitius
nobiscum
agit
Dominus,
eo
magis
assuescimus
ad
perpetuam
mollitiem.
Ita
vix
centesimus
quisque
reperitur
qui
non
obstrepat,
si
post
longam
indulgentiam
durius
tractetur.
Atqui
potius
reputanda
erat
Dei
humanitas,
quod
nobis
ad
tempus
parcit.
Ita
dicit
Christus
(Matth.
9,
15),
se
quamdiu
in
terris
versatus
est
discipulos
suos
hilariter
habuisse,
ac
si
nuptiis
interessent,
quos
postea
manebant
ieiunia
et
lacrymae.
29*
|