47:453
453
CAPUT
XXI.
454
matu?
Fuerit
sane
praecipuus
inter
apostolos,
an
inde
protinus
sequetur,
fuisse
universalem
totius
orbis
episcopum?
Adde
quod
quidquid
accepit
Petrus,
nihilo
ad
papam
magis
pertinet
quam
ad
Mahometum.
Quo
enim
iure
pro
haerede
Petri
se
venditat?
Deinde,
quis
illi
sanus
concedet,
hic
ius
aliquod
haereditarium
a
Christo
positum
esse?
Successor
tamen
vult
haberi:
utinam
quidem
esset.
Nemo
nostrum
illi
repugnat,
quin
et
diligat
Christum,
et
curam
suscipiat
pascendi
eius
gregis:
sed
neglecto
Christi
amore
et
reiecto
pascendi
officio
successionem
iactare,
nimis
absurdum
est,
nec
minus
stultum.
Quemadmodum
autem
Christus,
docendi
provinciam
Petro
mandans,
solium
idolo
vel
animarum
carnifici
erigere
noluit,
ex
quo
ecclesiam
misere
opprimeret,
ita
breviter
admonuit,
quale
probet
ecclesiae
suae
regimen.
Sic
larva
detrahitur
cornutis
omnibus
episcopis,
qui
sola
theatrica
pompa
et
inani
titulo
contenti
ius
episcopale
sibi
arrogant.
16.
Pasce
oves
mea*.
Non
omnes
promiscue
Christus
pascendos
tam
Petro
quam
aliis
committit,
sed
tantum
agnos
suos
vel
oves.
Alibi
autem
definit,
quosnam
reputet
in
suo
grege:
Oves,
inquit,
meae
vocem
meam
audiunt,
et
sequuntur
me:
vocem
alieni
non
audiunt.
Danda
quidem
est
opera
probis
doctoribus,
ut
omnes
colligant
ad
Christum:
et
quia
discernere
nequeunt
inter
oves
ac
feras
bestias,
tentandum
est
modis
omnibus
an
mansuefacere
possint,
qui
lupis
similes
sunt
magis
quam
ovibus.
Sed
postquam
omnia
conati
fuerint,
nonnisi
electis
ovibus
proderit
labor.
Inde
enim
docilitas
et
fides,
quod
pater
coelestis
filio
tradit
in
obsequium,
quos
ante
conditum
mundum
elegit.
Caeterum
admonet
hic
locus,
nullos
posse
in
salutem
evangelii
doctrina
pasci
nisi
mansuetos
ac
dociles:
neque
enim
frustra
Christus
discipulos
suos
agnis
et
ovibus
comparat,
sed
simul
notandum
est
Dei
spiritu
cicurari,
qui
natura
ursi
aut
leones
erant.
17.
Indoluit
Petrus.
Procul
dubio
non
sensit
Petrus,
quorsum
tenderet
Christus
idem
toties
rogando.
Putat
igitur
oblique
se
insimulari,
quasi
non
responderit
ex
animo.
Sed
iam
ostendimus
non
fuisse
supervacuam
repetitionem.
Deinde
nondum
satis
expertus
erat
Petrus,
quam
penitus
oporteat
Christi
amorem
eorum
animis
infixum
esse,
quibus
vincendae
sunt
innumerae
difficultates.
Postea
longo
usu
didicit,
non
frustra
tale
examen
esse
habitum.
Porro
in
eius
persona
docentur,
qui
subituri
sunt
regendaex
ecclesiae
curam,
non
leviter
tantum
se
excutere,
sed
altius
examinare,
quo
zelo
praediti
sint,
ne
in
medio
cursu
resiliant
aut
deficiant.
Docemur
etiam
omnes,
placide
et
aequis
animis
ferendum
esse,
si
quando
nos
Dominus
rigidius
examinet,
quia
iustas
habet
eius
rei
causas,
quae
nobis
plerumque
sunt
ignotae.
|