9:452  Qua  vero  fronte  testimonia  ex  Augustino  congerit,  ut  ecclesiae  unitatem  abrumpere  censeatur  a  papatu  defectio?  Stylum  adversus  Donatistas,  qui  similes  fere  Anabaptistis  erant,  stringit  Augustinus.  Eorum  morositate  conqueritur  ecclesiae  corpus  scindi,  quum  se  ab  ecclesiis  avellerent,  in  quibus  fatebantur  retineri  puram  doctrinam:  hunc  solum  alienationis  praetextum  iactantes,  nullum  esse  baptismum,  nisi  quem  minister  suis  meritis  et  sanctitate  ratum  faceret.  Adde,  quod  levis  arrepta  fuerat  occasio,  quum  obtenderent  episcopis  quibusdam  fuisse  datam  veniam  abiurationis:  et  calumniae  saepius  convicti,  pertinaciter  non  minus  quam  improbe  divortium  illud  urgebant.  l)  Hac  defensione  utitur  Augustinus,  fieri  non  posse  irrita  vaticinia,  quibus  pollicitus  erat  Deus  regnum  [pag.  50]  suum  diffusum  iri  per  totum  orbem.  Ecclesiam  non  negabant  Donatistae  fuisse  per  omnes  terrae  plagas  propagatam:  interea  paucorum  vitiis  offensi,  ab  eius  communione  se  subduxerant.  Nunc  pietatis  doctrinam,  quae  in  papatu  abolita  est,  Dei  invocationem,  legitimum  cultum,  sacra  denique  omnia2)  quae  pessumdata  sunt,  restituat  Gabriel,  ut  Augustini  patrocinio  iuvetur.  Sed  occurrit  sanctus  ille  vir,  et  frivolas  ineptiarum  nebulas  discutit.  Dilaniari  corpus  Christi  dicit  Augustinus,  si  dispergitur  quod  ille  collegit:  cur  non  ex  eodem  opere8)  citas  quod  iubet  cognoscere  sponsum  et  sponsam,  ut  rite  nuptiae  celebrentur?  Qualis  autem  additur  cognitio  sponsi?  Ut  praedicetur  in  eius  nomine  poenitentia  et  remissio  peccatorum  ex  lege  et  prophetis.  Qualis  etiam  ecclesiae  origo  describitur  ?  quod  ab  Ierusalem  manavit  per  totum  orbem  vera  religio.  Adde  quod  alibi4)  repudium  impurae  vestrae  synagogae  clare  denunciat,  quum  docet  Christum,  ut  est  sacrum  caput,  non  posse  corpus  habere  nisi  se  condignum.  Cui  respondet  quod  alibi6)  dicit:  Ad  nuptias  veniamus,  tabulas  legamus,  et  non  litigemus.  Has  facessere  iubet  Gabriel,  dum  imaginario  ecclesiae  titulo  contentus,  nobis  in  scriptura  acquiescentibus  audacter  insultat.  Quam  dissimilis  hac  in  re  Augustino?  qui  Baptistae  verba  exponens:  Non,  inquit,6)  gaudeo  propter  vocem  meam,  sed  propter  vocem  [pag.  51]  sponsi.  Ego  sum  in  audiendo,  ille  in  dicendo:  ego  sum  illuminandus,  ille  lumen:  ego  sum  in  aure,  ille  in  verbo.  Sic  et  apostolus  amicus  sponsi  zelat  et  ipse,  non  sibi  sed  sponso.  Metuo,  inquit,  (2  Cor.  ll,  3)  ne  sicut  serpens  decepit  Evam,  sic  corrumpantur  sensus  vestri  a  castitate  quae  est  in  Christo.  1)  Add.  et  troubloyent  audacieusement  toute  concorde.  2)  les  sacremens  et  tout  ordre  et  police.  3)  Tract.  2  in  epist.  Ioannis.  4)  Serm.  2.  Dominicae  2  post  Epiphaniam.  5)  De  verbis  Apost.  Ser.  31.  6)  Tract.  13  in  Evang.  Ioannis.