40:450
hant
ad
extremam
hanc
vesaniam,
ut
nulla
religio,
vel
pudor
nos
teneat,
quin
palam
blateremus
adversus
Deum.
Sed
operae
pretium
est
notare
fontem
huius
impietatis:
primo
si
reputarent
homines
sibi
negotium
esse
cum
Deo,
puderet
ipsos
contra
suum
opificem
insurgere.
Neque
enim
lutum
figulo
suo
obstrepit.
Atqui
nos
centuplo
minus
sumus
quam
lutum,
Dei
respectu.
Sed
veniendum
est
etiam
ad
aliam
considerationem.
Scimus
quanto
maiore
perspicacia
angeli
polleant,
quam
totum
humanum
genus,
qui
tamen
Dei
sapientiam
suppliciter
adorant.
Quid
ergo
nobis
agendum
est?
Deinde
non
tantum
incomprehensibilis
est
Dei
sapientia,
sed
iustitia
eius
regula
est
perfectissima
omnis
iustitiae.
Nunc
si
volumus
statuere
de
operibus
Dei
pro
nostro
sensu,
et
afferre
illuc
nostram
trutinam,
quid
aliud
est
quam
iudicium
nobis
supra
ipsum
arrogare?
Atqui
tenendum
erat
illud
Isaiae,
Vivo
ego
dicit
Iehovah,
coram
me
flectetur
omne
genu,
et
omnis
lingua
mihi
iurabit
(45,
23).
Huius
sententiae
fidelis
est
interpres
Paulus
quum
ideo
iudicium
sibi
arrogare
cunctos
mortales
vetat,
quia
scriptum
sit,
Omnes
sistemur
ad
tribunal
Christi,
ete.
(Rom.
14,
10).
Si
ergo
necesse
nobis
erit
tandem
rationem
reddere
apud
coeleste
Christi
tribunal:
nunc
acquiescendum
erat
Dei
iudiciis:
quia
ubi
tandem
licentia
nostra
profuderit
omnes
suos
impetus,
et
nostrae
petulantiae
quidvis
permiserimus,
Deus
erit
iudex
noster.
Ergo
videmus,
dum
homines
tantum
sibi
concedunt
iuris,
ut
audeant
pronuntiare
de
operibus
Dei
pro
suo
sensu,
primum
subiicere
sapientiam
eius
suis
figmentis,
deinde
nimis
maligne
adeoque
contumeliose
sentire
de
eius
iustitia.
Sed
illud
unum
sufficere
nobis
debet,
homines
nimis
esse
obliviosos
suae
sortis,
dum
audent
contra
suum
opificem
os
aperire,
non
tantum
ut
obmurmurent,
sed
etiam
ut
palam
ipsum
damnent,
ac
si
essent
superiores.
Teneamus
itaque
contrariam
regulam,
nempe
ut
sobrietate
et
modestia
suspicere
discamus
opera
Dei,
quae
nobis
incognita
sunt,
deferre
ei
laudem
summae
et
perfectae
sapientiae,
quamvis
consilia
eius
in
speciem
videantur
absurda.
Et
hoc
breviter
exprimitur
nobis
apud
Hoseam
(14,
10).
Postquam
enim
Deus
pollicitus
est
se
misericordem
fore
populo,
et
ubi
disseruit
de
cladibus
quas
inflixerat,
dicit
se
tandem
fore
medicum:
adiungit,
Quis
sapiens,
et
intelliget
haec?
quia
scilicet
multi
putassent
non
esse
consentaneum
remitti
tot
scelera
perdito
populo:
alii
autem
poterant
obiicere,
quod
audiverant
esse
prorsus
incredibile
et
absurdum,
quia
passus
erat
Deus
populum
quasi
funditus
evelli,
ita
ut
nulla
spes
restaret.
Hac
igitur
ratione
exclamat
propheta
opus
esse
rara
et
singulari
prudentia,
ut
quis
apprehendat
doctrinam
illam
et
amplexetur.
Quum
dicit,
quis
sapiens,
significat
exiguum
fore
numerum
eorum
qui
pa-
29
|