45:45
45
LUC.
I.
46
ludit
in
suis
miraculis,
sed
hominum
sensus,
quos
torpere
cernit,
excitat.
Dicit
etiam
Lucas,
sparsam
earum
rerum
suisse
famam
in
tota
montana
regione
Iudaeae:
quanquam
multis
nihil
profuit,
sic
Dei
virtute
ad
tempus
fuisse
tactos,
quia,
quum
docendi
munus
obire
coepit
Ioannes,
pauci
memoria
tenebant,
quam
admirabilis
fuisset
eius
nativitas.
Caeterum
non
tantum
eorum
causa,
qui
audiebant,
voluit
Deus
harum
rerum
famam
vulgari,
sed
ut
sacculis
omnibus
certius
esset
miraculum,
quod
tunc
passim
celebre
fuit.
Interea
commune
ingratitudinis
humanae
speculum
hic
nobis
ante
oculos
ponitur.
Nam
quum
tenaciter
animis
nostris
haereant
res
vanae
et
frivolae,
statim
elabitur
et
effluit,
quae
perpetuo
vigere
debebat
gratiarum
Dei
memoria.
Non
loquitur
Lucas
de
hominibus
stupidis,
vel
veris
Dei
contemptoribus
:
dicit
enim,
eos
posuisse
in
corde
suo,
hoc
est,
sedulo
ad
haec
consideranda
fuisse
attentos.
Et
probabile
est,
quosdam
fuisse
in
tempore
memores,
sed
maior
pars
conceptum
timorem
paulo
post
abiecit.
Notandum
tamen
est,
eos
minime
aberrasse
a
scopo,
quum
ad
futuram
infantis
excellentiam
retulerunt
quae
videbant
miracula.
Tale
enim
fuisse
Dei
consilium
diximus,
ut
postea
Ioannes
non
sine
eximia
commendatione
prodiret.
Quod
dicit
Lucas,
manum
Dei
fuisse
cum
eo,
sensus
est,
multis
modis
conspicuam
fuisse
Dei
gratiam,
quae
palam
ostenderet,
non
fore
hominem
gregarium.
Est
autem
figurata
loquutio,
quae
exprimit,
non
secus
patefactam
esse
virtutem
Dei,
quam
si
palam
conspecta
esset
eius
manus,
ut
Deum
praesentem
agnoscere
cuivis
promptum
foret.
LUC.
I.
67.
Et
Zacharias
pater
eius
repletus
est
spiritu
sancto,
prophetavitque,
dicens:
68.
Benedictus
Dominus
Deus
Israel,
quia
visitavit,
et
fecit
redemptionem
populo
suo:
69.
Et
erexit
cornu
salutis
nobis
in
domo
David
pueri
sui,
70.
(Sicut
loquutus
est
per
os
sanctorum,
qui
a
saeculo
fuerunt,
prophetarum
suorum),
71.
Salutem
ex
inimicis
nostris,
et
de
manu
omnium,
qui
oderunt
nos:
72.
Ad
praestandam
misericordiam
erga
patres
nostros,
et
memoriam
habendam
testamenti
sui
sancti,
73.
Secundum
iusiurandum,
quod
iuravit
ad
Abraham
patrem
nostrum,
ad
dandum
nobis,
74.
Ut
sine
timore
de
manu
inimicorum
nostrorum
liberati
serviamus
illi,
75.
In
sanctitate
et
iustitia
coram
ipso
cunctis
diebus
vitae
nostrae.
67.
Zacharias
repletus
est
spiritu.
Quid
valeat
haec
loquutio,
nuper
dictum
est,
nempe
donari
uberiore
spiritus
gratia
servos
Dei,
qua
tamen
alias
vacui
non
erant.
Sic
prophetis
datum
esse
spiritum
legimus:
non
quod
per
intervalla
ipso
carerent,
|