39:45
45
IN
IEREMIAM.
CAP.
XXXII.
46
synecdochicos
exponi:
quanquam,
ut
ante
dictum
fuit,
scriptura
ubi
de
timore
Dei
loquitur
saepe
fidem
coniungit,
quia
non
potest
etiam
aliter
Deus
timeri,
ut
dicitur
Psalmo
130
(v.
4)
nisi
quum
gustamus
eius
bonitatem,
Apud
te
est
propitiatio,
ut
timearis:
nulla
enim
esset
Dei
reverentia,
nisi
praecederet
cognitio
paterni
eius
favoris.
Nunc
sequitur,
41.
Et
laetabor
super
ipsos
benefaciendo
ipsis,
et
plantabo
eos
in
terra
hac,
in
veritate
(id
est,
fideliter),
in
toto
corde
meo,
et
in
tota
anima
mea.
Quum
dicit
Deus
se
voluptatem
capturum
ex
sua
erga
populum
beneficentia,
iterum
induit
hominis
personam.
Patres
enim
laetantur
quum
possunt
filiis
suis
benefacere.
Deus
ergo,
quia
non
poterat
aliter
exprimi
patris
amor,
quo
populum
suum
amplectitur,
usus
est
hac
similitudine.
Deinde
notanda
est
etiam
antithesis,
quod
scilicet
Deus
laetatus
fuerat
quum
poenas
exigeret
de
populi
sceleribus:
Deum
enim
oblectat
suum
iudicium,
sicut
misericordia.
Deus
ergo
ad
tempus
laetatus
est,
quum
poenas
exigeret
de
populo:
quia
ut
rectum
est
eius
iudicium,
ita
etiam
ipsum
oblectat.
Nunc
autem
dicit
se
ita
fore
paterno
affectu,
ut
voluptatem
capiat
ex
sua
beneficentia.
Adiungit,
Plantabo
eos
in
terra
hac.
Plantaverat
quidem
ipsos
quum
per
manum
Iosuae
tradita
illis
fuisset
terrae
possessio,
quemadmodum
Psalmo
etiam
80
(v.
9)
hoc
idem
verbum
ponitur,
quod
scilicet
vitem
suam
traduxerit
Deus
ex
Aegypto,
et
plantaverit
in
haereditate
promissa:
sed
postea
evulsus
fuit
populus.
Ideo
prior
terrae
possessio
usque
ad
tempus
exsilii
non
proprie
fuit
plantatio:
quia
tunc
populus
non
egit
firmas
radices.
Deus
ergo
hic
novum
aliquid
et
insolitum
promittit
quum
de
plantatione
loquitur.
Nec
dubium
est
quin
semper
notetur
perpetuitas,
cuius
nuper
facta
fuit
mentio.
Pendet
enim
haec
plantatio
populi
a
foedere:
atqui
foedus
non
est
temporale,
ut
fuerat
ante
exsilium,
sed
perpetuae
durationis.
Nunc
ergo
tenemus
quid
significet
propheta
quum
plantationi
comparat
restitutionem
populi,
postquam
reversus
fuerit
ab
exsilio.
Scimus
quidem
populum
ab
eo
tempore
non
fuisse
expulsum,
et
semper
templum
stetisse,
quamvis
multis
miseriis
fuerint
oppressi
fideles,
sed
plantationis
solum
figura
fuit:
ideoque
necesse
est
transire
usque
ad
Christum,
si
volumus
habere
complementum
huius
promissionis.
Initium,
ut
alibi
diximus,
et
saepe
hoc
repetere
cogor,
sumendum
est
ab
ipso
reditu:
sed
non
debet
excludi
Christus
ab
ea
liberatione,
quae
tantum
fuit
instar
aurorae,
antequam
ipse
qui
est
sol
iustitiae,
plenum
suum
fulgorem
ostenderet.
Christiani
quum
exponunt
|