2:45
[CO
2.45]
tamen
experientia
satis
doceat
disparibus
modis
aliunde
distribui
quod
habemus.
Quod
autem
de
arcana
inspiratione
quae
vegetat
totum
mundum
quidam
blaterant,
non
modo
dilutum,
sed
omnino
profanum
est.
Placet
illis
celebre
dictum
Virgilii:
Principio
coelum
ac
terras,
camposque
liquentes,
Lucentemque
globum
lunae
titaniaque
astra,
Spiritus
intus
alit:
totamque
infusa
per
artus,
Mens
agitat
molem,
et
magno
se
corpore
miscet.
Inde
hominum
pecudumque
genus,
vitaeque
volantum,
Et
quae
marmoreo
fert
monstra
sub
aequore
pontus,
Igneus
est
ollis
vigor
et
coelestis
origo,
etc.
Nempe
ut
mundus
qui
in
spectaculum
gloriae
Dei
conditus
est,
suus
ipse
sit
creator.
Sic
enim
idem
alibi
communem
Graecis
et
Latinis
sententiam
sequutus:
Esse
apibus
partem
divinae
mentis
et
haustus
Aetherios,
dixere.
Deum
namque
ire
per
omnes
Terrasque
tractusque
maris
coelumque
profundum.
Hinc
pecudes,
armenta,
viros,
genus
omne
ferarum,
Quemque
sibi
tenues
nascentem
arcessere
vitas.
Scilicet
huc
reddi
deinde,
ac
resoluta
referri
Omnia:
nec
morti
esse
locum,
sed
viva
volare
Sideris
in
numerum,
atque
alto
succedere
coelo.
En
quid
ad
gignendam
fovendamque
in
cordibus
hominum
pietatem
valeat
ieiuna
illa
speculatio
de
universa
mente
quae
mundum
animat
ac
vegetat.
Quod
etiam
ex
sacrilegis
impuri
canis
Lucretii
vocibus
melius
liquet
quae
a
principio
illo
deductae
sunt.
Hoc
vero
est,
ut
procul
facessat
verus
Deus
quem
timeamus
et
colamus,
umbratile
numen
facere.
Fateor
quidem
pie
hoc
posse
dici,
modo
a
pio
animo
proficiscatur,
naturam
esse
Deum;
sed
quia
dura
est
et
impropria
loquutio
quum
potius
natura
sit
ordo
a
Deo
praescriptus,
in
rebus
tanti
ponderis,
et
quibus
debetur
singularis
religio,
involvere
confuse
Deum
cum
inferiore
operum
suorum
cursu,
noxium
est.
[Inst
1.5.6.]
Meminerimus
ergo,
quoties
quisque
naturam
suam
considerat,
unum
esse
Deum,
qui
sic
gubernat
omnes
naturas
ut
velit
nos
in
se
respicere,
fidem
nostram
ad
se
dirigi,
coli
et
invocari
a
nobis:
quia
nihil
magis
praeposterum
quam
frui
tam
praeclaris
dotibus
quae
in
nobis
divinitatem
spirant,
et
autorem
negligere
qui
precario
nobis
eas
largitur.
Iam
potentia
quam
praeclaris
speciminibus
nos
in
considerationem
sui
rapit?
nisi
forte
latere
nos
potest
cuius
sit
virtutis,
infinitam
hanc
coeli
ac
terrae
molem
suo
verbo
sustentare;
solo
nutu
nunc
fragore
tonitruum
coelum
concutere,
fulminibus
quidlibet
exurere,
fulgetris
aerem
accendere;
nunc
variis
tempestatum
formis
conturbare,
eundem
ipsum
statim,
ubi
libuit,
uno
momento
serenare;
mare,
quod
assiduam
terrae
vastationem
minari
sua
altitudine
videtur,
quasi
in
aere
suspensum
coercere;
et
nunc
|