1:45
[CO
1.
45]
existimant,
quam
scriptura
describit
universos
filios
Adam,
quorum
excellentiam
hisce
elogiis
commendat:
quod
sint
perverso
et
praefracto
corde,
quod
figmentum
cordis
eorum
malum
sit
a
primis
annis,
quod
omnes
cogitationes
vanae,
quod
lumen
tenebrae,
quod
omnes
quasi
oves
erraverint,
unusquisque
in
viam
suam
declinaverit,
quod
non
sit
ad
unum
inventus
qui
faciat
bonum,
quod
nemo
eorum
intelligat
aut
Deum
requirat,
quod
timorem
Dei
prae
oculis
non
habeant:
breviter,
quod
caro
sint
(Ier.
17.
Gen.
8.
Psal.
94.
Matth.
6.
Ies.
53.
Psal.
14.
Gen.
6).
Quo
nomine
intelliguntur
opera
illa
omnia
quae
enumerantur
a
Paulo
(Gal.
5):
fornicatio,
immunditia,
impudicitia,
luxuria,
idolorum
servitus,
veneficia,
inimicitiae,
contentiones,
aemulationes,
irae,
rixae,
dissensiones,
sectae,
invidiae,
homicidia
et
quidquid
foeditatis
aut
abominationis
excogitari
potest.
Tantae
scilicet
dignitatis
fiducia,
stolide
adversus
Deum
superbimus.
Hoc
enim
habendum
est
catholicum
theorema:
adversus
Deum
gloriari,
quicunque
in
se
gloriantur.
Siquidem
hoc
mundum
Deo
subdi,
Paulus
vocat
(Rom.
3),
dum
prorsus
adempta
est
hominibus
gloriandi
materia.
Audetne
homo
tantae
ignominiae
a
Deo
damnatus,
quidquam [p.
79]
sibi
reliquum
facere?
Adhucne
se
aliquid
esse
putat?
Nondum
se
prosternere
et
deiicere,
Deoque
omnia
dare
discit,
nondum
in
sua
humilitate,
Deum
exaltare?
Non
enim
humilitatem
voco,
si
[OS
57]
quid
sibi
residuum
esse
putat.
Et
hactenus
perniciosam
hypocrisin
docuerunt,
qui
haec
duo
iunxerunt:
humiliter
de
nobis
sentiendum
coram
Deo,
et
sciendum
aliqua
esse
nostra
merita.
Si
enim,
contra
quam
sentimus,
confitemur
coram
Deo,
illi
mentimur;
si
autem
revera
et
serio
agnoscimus
nihil
nostrum
esse,
evanescit
omnis
meritorum
non
modo
fiducia,
sed
opinio.
In
homine
igitur,
si
naturalibus
suis
dotibus
censeatur,
a
vertice
capitis
ad
plantam
usque
pedis
scintilla
boni
non
reperietur.
Gratia
Dei
est,
quidquid
in
eo
est
quod
laudem
meretur.
Sed
haec
nostra
est
malignitas,
nostrae
quidem
foeditati
praetextum
semper
inducere,
Dei
vero
dona
in
laudem
nostram
arripere.
Dei
etiam
iustitia
contemnitur,
ubi
talis
tamque
perfecta
non
agnoscitur,
ut
nihil
ei
acceptum
sit,
nisi
integrum
ac
perfectum,
nullaque
sorde
inquinatum.
Quod
si
ita
est,
omnia
nostra,
si
sua
dignitate
censeantur,
nihil
nisi
inquinatio
sunt
et
sordes.
Ita
iustitia
nostra
iniquitas,
integritas
pollutio,
gloria
ignominia.
Quod
enim
optimum
a
nobis
proferri
potest,
aliqua
[p.80]
tamen
semper
carnis
nostrae
impuritate
respersum
et
corruptum
est,
et
tanquam
aliquid
faecis
admixtum
habet.
Deinde,
etiam
si
fieri
posset,
ut
aliqua
nobis
essent
omnino
pura
iustaque
opera,
unum
tamen
peccatum
satis
est
ad
delendam
extinguendamque
omnem
memoriam
prioris
iustitiae,
ut
ait
propheta
(Ezech.
18)
|