[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:45  [CO  1.  45]  existimant,  quam  scriptura  describit  universos  filios  Adam,  quorum  excellentiam  hisce  elogiis  commendat:  quod  sint  perverso  et  praefracto  corde,  quod  figmentum  cordis  eorum  malum  sit  a  primis  annis,  quod  omnes  cogitationes  vanae,  quod  lumen  tenebrae,  quod  omnes  quasi  oves  erraverint,  unusquisque  in  viam  suam  declinaverit,  quod  non  sit  ad  unum  inventus  qui  faciat  bonum,  quod  nemo  eorum  intelligat  aut  Deum  requirat,  quod  timorem  Dei  prae  oculis  non  habeant:  breviter,  quod  caro  sint  (Ier.  17.  Gen.  8.  Psal.  94.  Matth.  6.  Ies.  53.  Psal.  14.  Gen.  6).  Quo  nomine  intelliguntur  opera  illa  omnia  quae  enumerantur  a  Paulo  (Gal.  5):  fornicatio,  immunditia,  impudicitia,  luxuria,  idolorum  servitus,  veneficia,  inimicitiae,  contentiones,  aemulationes,  irae,  rixae,  dissensiones,  sectae,  invidiae,  homicidia  et  quidquid  foeditatis  aut  abominationis  excogitari  potest.  Tantae  scilicet  dignitatis  fiducia,  stolide  adversus  Deum  superbimus.  Hoc  enim  habendum  est  catholicum  theorema:  adversus  Deum  gloriari,  quicunque  in  se  gloriantur.  Siquidem  hoc  mundum  Deo  subdi,  Paulus  vocat  (Rom.  3),  dum  prorsus  adempta  est  hominibus  gloriandi  materia.  Audetne  homo  tantae  ignominiae  a  Deo  damnatus,  quidquam [p. 79]  sibi  reliquum  facere?  Adhucne  se  aliquid  esse  putat?  Nondum  se  prosternere  et  deiicere,  Deoque  omnia  dare  discit,  nondum  in  sua  humilitate,  Deum  exaltare?  Non  enim  humilitatem  voco,  si  [OS  57]  quid  sibi  residuum  esse  putat.  Et  hactenus  perniciosam  hypocrisin  docuerunt,  qui  haec  duo  iunxerunt:  humiliter  de  nobis  sentiendum  coram  Deo,  et  sciendum  aliqua  esse  nostra  merita.  Si  enim,  contra  quam  sentimus,  confitemur  coram  Deo,  illi  mentimur;  si  autem  revera  et  serio  agnoscimus  nihil  nostrum  esse,  evanescit  omnis  meritorum  non  modo  fiducia,  sed  opinio.  In  homine  igitur,  si  naturalibus  suis  dotibus  censeatur,  a  vertice  capitis  ad  plantam  usque  pedis  scintilla  boni  non  reperietur.  Gratia  Dei  est,  quidquid  in  eo  est  quod  laudem  meretur.  Sed  haec  nostra  est  malignitas,  nostrae  quidem  foeditati  praetextum  semper  inducere,  Dei  vero  dona  in  laudem  nostram  arripere.  Dei  etiam  iustitia  contemnitur,  ubi  talis  tamque  perfecta  non  agnoscitur,  ut  nihil  ei  acceptum  sit,  nisi  integrum  ac  perfectum,  nullaque  sorde  inquinatum.  Quod  si  ita  est,  omnia  nostra,  si  sua  dignitate  censeantur,  nihil  nisi  inquinatio  sunt  et  sordes.  Ita  iustitia  nostra  iniquitas,  integritas  pollutio,  gloria  ignominia.  Quod  enim  optimum  a  nobis  proferri  potest,  aliqua  [p.80]  tamen  semper  carnis  nostrae  impuritate  respersum  et  corruptum  est,  et  tanquam  aliquid  faecis  admixtum  habet.  Deinde,  etiam  si  fieri  posset,  ut  aliqua  nobis  essent  omnino  pura  iustaque  opera,  unum  tamen  peccatum  satis  est  ad  delendam  extinguendamque  omnem  memoriam  prioris  iustitiae,  ut  ait  propheta  (Ezech.  18)   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci