7:444
iam
in
verbo
fundata
erat,
baptismo
obsignatur.
At
obtrudunt
definitionis
architecti
illam
sententiam:
Nisi
quis
renatus
fuerit
ex
aqua
et
spiritu
(Ioann.
3,
5).
Primum,
si
aqua
baptismum
illis
significat:
quis
eis
concedet,
simul
etiam
significare
baptismi
percipiendi
votum?
At
si
dicam,
alium
esse
loci
sensum,
ac
quosdam
ex
veteribus
sequutus,
aquae
nomen
pro
mortificatione
accipiam:
non
erunt,
opinor,
tam
infesti,
ut
me
propterea
haereticum
iudicent.
Ego
tamen
epitheti
vice
additum
interpretor,
ut
vim
naturamque
[pag.
169]
spiritus1)
exprimeret.
Neque
enim
efficient,
ut
magis
hic
aqua
sumatur
pro
baptismo,
quam
alibi
ignis
pro
quovis
sacramento,
quum
dicitur:
In
spiritu
sancto
et
igni
(Matth.
"6,
l
l
)
.
En
cur
sibi
summum
ius
interpretandae
scripturae
usurpent.2)
Sexto
capite
asserunt,
gratia
Dei
nos
praeparari
ad
percipiendam
iustitiam:
sed
huic
gratiae
partes
assignant
excitandi
et
adiuvandi:
ut
ipsi
libere
cooperemur.
Nempe
putidas
naenias
hic
audimus,
quas
in
scholis
deblaterare
sophistae
solent.
Ego
autem
quaero,
sitne
idem
excitare
voluntatem,
et
adiuvare
per
se
infirmam:
an
cor
novum
formare
in
homine,
ut
velit.
Respondeant
ergo,
an
cor
novum
creare,
ex
corde
lapideo
facere
cor
carneum
(quorum
utrumque
scriptura
testatur
Deum
in
nobis
facere)
(Ezech,
l
l
,
19
et
36,
26;
Psal.
51,
12)
nihil
aliud
sit,
quam
supplere
quod
deest
infirmae
voluntati?
Quod
si
minus
eos
movent
illa
testimonia:
respondeant,
an
qui
efficit
in
nobis
velle,
simpliciter
voluntatem
adiuvet
(Phil.
2,
13)?
Paulus
totum
Deo
vendicat:
isti
nihil
ei,
praeter
adminiculum,
acceptum
ferunt.
Sed
in
quo
hominem
Deo
socium
adiungunt?
Quia
gratiam
Dei,
quam
repudiare
posset,
libere
recipit,
et
spiritus
sancti
illuminationem.
Quantum
ex
Dei
virtute
detrahunt,
quae
a
propheta
describitur?
Dabo,
inquit,
legem
[pag.
170]
meam
in
corda
vestra,
faciamque,
ut
in
praeceptis
meis
ambuletis
(Ier.
32,
39;
Ezech.
36,
27;
Hebr.
8,
10
et
li),
16).
Sed
hoc
est
scilicet,
quod
alicubi
ab
Augustino
traditum
est:
Laborant,
inquit,
homines,
ut
inveniant
in
nostra
voluntate,
quid
boni
sit
nostrum,
quod
nobis
non
sit
ex
Deo:
et
quid
inveniri
possit,
ignoro.
3)
At
vero,
ut
alibi4)
tradit:
Si
relinqueretur
homini
sua
voluntas,
ut
in
adiutorio
Dei
maneret
si
vellet,
nec
Deus
etiam
efficeret
ipsum
velle:
inter
tot
ac
tantas
tentationes
infirmitate
sua
voluntas
succumberet.
Ideo
subventum
est
infirmitati
voluntatis
humanae,
ut
divina
gratia
indeclinabiliter,
et
inseparabiliter
ageretur:
efc
ideo,
quamvis
infirma,
non
deficeret.
1)
Add.
qui
est
de
nettoyer.
2)
Hoc
ultimum
comma
non
legitur
in
exemplari
gallico.
3)
Lib.
de
peccatoium
meritis
et
remissione
2.
4)
De
correptione
et
gratia.
|