25:444
mulet.
Etsi
enim
satis
apud
eos
valere
debebat
iurisiurandi
religio:
bis
tamen
inhumanum
ac
turpe
fuit
hospitae,
a
qua
liberati
fuerant,
non
referrre
gratiam.
Humanitatis
vero
est,
quod
de
patre
quoque
et
consanguineis
sollicita
est.
Naturale
id
quidem
:
sed
multi
ita
sibi
addicti
sunt,
ut
filii
patrum
morte
vitam
suam
redimere
non
dubitent:
tantum
abest,
ut
animum
et
studium
applicent
ad
eos
servandos.
14.
Anima
nostra
in
mortem.
Mortem
sibi
imprecantur,
nisi
Rahab
servandae
curam
fideliter
suscipiant.
Nam
quod
vertunt
quidam,
Trademus
animas
nostras,
videtur
remotum
vel
nimis
restrictum:
quando
non
aliud
propositum
est,
quam
se
coram
Deo
obligare.
Sese
igitur
tanquam
piacula
constituunt,
si
quid
adversi
patiatur
Rahab
eorum
negligentia.
Particulam
:
Pro
vobis,
ad
patrem,
fratres
et
sorores
referri
dubium
non
est.
Itaque
vitam
suam
obnoxiam
reddunt,
ut
ab
ipsis
exigatur
sanguis,
nisi
familia
Rahab
maneat
incolumis.
Atque
in
eo
sita
est
iurandi
sanctitas,
quamvis
impune
fallere
liceat
quoad
homines,
ut
Deus
tamen
interpositus
testis
rationem
perfidiae
reposcat.
Facere
misericordiam
et
veritatem
tantundem
Hebraeis
valet,
ac
fideliter,
sincere,
constanter
humanitatis
officio
defungi.
Exceptio
autem
inseritur,
modo
ne
Rahab
prodat
sermonem,
non
diffidentiae
causa,
ut
vulgo
exponunt:
sed
tantum
ut
melius
sibi
caveat
Rahab.
Fidelis
ergo
fuit
haec
admonitio,
et
ex
pura
benevolentia
manavit:
quia
periculum
erat,
ne
Rahab
suo
semet
indicio
proderet,
In
summa,
ostendunt
quanti
intersit,
rem
latere
quasi
sepultam
:
ne
mulier
pactum
inconsiderate
iactando,
sibi
mortem
accerseret.
Qua
in
re
ostendunt,
serio
eius
salutem
se
curare,
quando
mature
praeveniunt,
ne
sibi
eripiatur
beneficii
facultas.
Quod
distincte
etiam
praecipiunt,
ne
quis
domo
exeat,
seque
innoxios
fore
profitentur,
si
quis
in
publico
occisus
fuerit,
inde
utilem
doctrinam
colligere
licet,
sobrietatem
in
iuramentis
sedulo
colendam
esse,
ne
futiliter
quidlibet
promittendo
nomen
Dei
profanemus.
Consilium
Rahab,
ut
divertant
in
montem
illicque
triduo
quiescant,
ostendit
cum
fide
minime
pugnare
cautiones,
quae
manifestis
periculis
occurrunt.
Non
dubium
est,
quin
trepide
in
montem
obrepserint
nuncii
:
interea
tamen
fiducia,
quam
ex
notabili
Dei
auxilio
conceperant,
eorum
gressus
direxit
ne
quid
tumultuose
agerent.
Quaestio
rursus
a
quibusdam
movetur,
quum
crimen
sit
muros
transsilire,
an
licuerit
per
fenestram
urbe
egredi.
Verum
tenendum
est,
non
ubique
sanctos
fuisse
muros
urbium:
quia
non
ubique
fuerunt
Romuli,
qui
ad
fratres
necandos
praetextum
captarent.
Deinde
lex
illa
ut
Cicero
admonet,
aequitate
temperanda
est:
quia
praemio
quam
poena
dignior
est,
qui
repellendi
nostis
causa
murum
conscenderit.
Finis
legis
est,
|