7:442
recuperare,
sine
sacramento
poenitentiae:
et
prout
sancta
Romana
et
universalis
Ecclesia,
a
Christo
Domino
et
eius
Apostolis
edocta,
hucusque
professa
est,
servavit,
et
docuit:
Anathema
sit.
XXX.
Si
quis,
post
acceptam
iustificationis
gratiam,
cuilibet
peccatori
poenitenti,
ita
culpam
remitti,
aut
reatum
aeternae
[pag.
164]
poenae
deleri
dixerit,
ut
nullus
remaneat
reatus
poenae
temporalis
exsolvendae,
vel
in
hoc
saeculo
vel
in
futuro,
in
purgatorio,
antequam
ad
regna
coelorum
aditus
patere
possit:
Anathema
sit
XXXI.
Si
quis
dixerit:
Iustificatum
peccare,
dum
intuitu
aeternae
mercedis
operatur
bene:
Anathema
sit
XXXII.
Si
quis
dixerit:
Hominis
iustificati
bona
opera
ita
esse
dona
Dei,
ut
non
sint
etiam
bona
ipsius
iustificati
merita:
aut
ipsum
iustificatum
bonis
operibus,
quae
ab
eo,
per
Dei
gratiam
et
Iesu
Christi
meritum,
cuius
vivum
membrum
est,
fiunt,
non
vere
mereri
augmentum
gratiae
in
vitaml)
aeternam,
et
ipsius
vitae
aeternae,
si
tamen
in
gratia
decesserint,
consequutionem,
atque
gloriae
etiam
augmentum:
Anathema
sit
XXXIII.
Si
quis
dixerit:
Hanc
doctrinam
catholicam
de
iustificatione,
a
sancta
Synodo,
hoc
praesenti
Decreto
expressam,
aliqua
ex
parte
gloriae
Dei,
vel
meritis
Iesu
Christi
Domini
[pag.
165]
nostri
derogare,
et
non
potius
per
eam
veritatem
fidei
nostrae,
Dei
denique,
ac
Christi
Iesu
gloriam
illustrari:
Anathema
sit.
2)
IN
SEXTAM
SESSIONEM.
Doctrina
de
hominis
iustificatione
facilis
esset
explicatu,
nisi
falsae
opiniones,
quibus
praeoccupati
sunt
hominum
animi,
tenebras
clarae
luci
obducerent.
Haec
autem
praecipua
obscuritatis
causa,
quod
aegerrime
adducimur,
ut
uni
Deo
in
solidum
relinquamus
iustitiae
gloriam.
Cupimus
enim
semper
aliquid
esse:
et
quae
nostra
stultitia
est,
etiam
nobis
videmur.
Eiusmodi
superbia,
sicut
ab
initio
ingenita
fuit
hominibus,
ita
Satanae
ianuam
aperuit,
ad
eos
multis
impiis
pravisque
persuasionibus
imbuendos,
quibuscum
hodie
nobis
luctandum
est.
Et
exstiterunt
saeculis
omnibus
sophistae,
qui
in
extollenda
hominum
iustitia,
quod
sciebant
fore
plausibile,
stylum
exercerent.
Posteaquam
singulari
Dei
beneficio
factum
est
ut
communi
veteris
ecclesiae
consensu
Pelagii
impietas
repudiaretur,
non
tam
proterve
amplius
de
hominum
[pag.
166]
meritis
garrire
aussi
sunt;
mediam
tamen
viam
excogita-
1)
Edd.
nisi
ex
speciali
Dei
pr.
2)
Edd.
autem.
runt,
ut
in
homine
iustificando
neque
totum
Deo,
neque
nihil
darent.
Haec
moderatio
est,
quam
tenent
venerandi
patres,
ad
errores
corrigendos,
quos
de
iustificatione
hominis
nostra
aetate
exortos
esse
dicunt.
Sic
quidem
praefantur,
ut
initio
nihil
spirent
praeter
Christum:
sed
quum
ad
rem
ventum
est,
multum
abest,
quin
illi
relinquant
quod
suum
est.
Imo,
nibil
tandem
aliud
continet
eorum
definitio,
quam
tritum
illud
scholarum
dogma:
partim
gratia
Dei,
partim
operibus
propriis
iustificari
homines:
ut
aliquanto
se
magis
verecundos
ostendant,
quam
fuerit
Pelagius.
Quod
ex
re
ipsa
iudicare,
promptum
erit.
Nam
capite
secundo,
ubi
de
peccato
originali
disserunt,
liberum
arbitrium
pronunciant
viribus
1)
gratiae,
vitam.
2)
Sic
Beza
textum
constituit.
In
edit.
principe
et
ap.
Gallasium
legebatur:
Hanc
doctrinam
.
.
.
.
derogari
et
non
potius
Teritatem
.
.
.
.
illustrari.
In
Actis
ap.
Streitwolfium.
Per
hanc
doctrinam
.
.
,
.
derogari
et
non
potius
veritatem
.
.
.
.
illustrari.
|