25:440
Verum
exitus
in
diversam
potius
sententiam
nos
ducit,
Deum
ereptis
a
tanto
discrimine
nunciis
animos
populo
addidisse:
quia
in
illo
potentiae
suae
documento
palam
ostendit,
se
pro
salute
populi
et
feliei
in
terram
ingressu
excubare.
4.
Mulier
accepit
viros.
Coniicere
licet,
antequam
iussa
fuerit
Rahab
eos
repraesentare,
sparsum
fuisse
rumorem
de
eorum
adventu,
atque
ita
aliquantulum
temporis
datum
fuisse
ad
eos
occultandos.
Et
certe,
audito
regis
mandato,
nisi
rebus
ad
fallendum
probe
compositis,
non
fuisset
tergiversandi
locus:
multo
autem
minus
ausa
fuisset
tam
secure
mentiri.
Verum
quia
suos
hospites
sic
texerat,
ut
difficilis
esset
investigatio,
prodit
intrepide
in
medium,
et
callido
responso
se
expedit.
Iam
hic
quaeritur,
primum
fueritne
excusabilis
patriae
proditio
:
deinde
an
mendacium
vitio
caruerit.
Scimus
naturaliter
ingenitum
nobis
esse
patriae
amorem,
quae
velut
communis
est
mater.
Quum
ergo
sciret
Rahab
de
clade
urbis
agi,
cuius
indigena
et
alumna
erat,
detestanda
videtur
fuisse
inhumanitas,
speculatores
consilio
et
ope
iuvare.
Puerile
effugium
est,
nondum
professos
fuisse
hostes
bello
non
indicto:
quando
satis
liquet
in
civium
suorum
perniciem
conspirasse.
Ergo
sola
cognitio,
quam
Deus
animo
eius
indidit,
eam
eximit
a
culpa
tanquam
solutam
communi
lege.
Laudatur
a
duobus
apostolis
eius
fides
(Hebr.
l
l
,
31
et
Iac.
2,
25)
qui
simul
testantur,
officium
quod
speculatoribus
praestitit,
Deo
fuisse
gratum.
Non
mirum
igitur,
si
Deus,
ubi
mulierem
extraneam
traducere
dignatus
est
ad
populum
suum
et
in
ecclesiae
corpus
inserere,
a
gente
profana
et
maledicta
segregavit.
Quamvis
itaque
ad
eum
usque
diem
obstricta
fuisset
suis
popularibus:
ubi
tamen
cooptata
fuit
in
corpus
ecclesiae,
nova
conditio
quaedam
manumissio
fuit
a
iure
societatis,
quo
inter
se
devincti
sunt
cives.
Denique
ut
fide
transiret
in
novum
populum,
renunciare
oportuit
suis
popularibus.
Et
quia
tantum
Dei
iudicio
acquievit,
nullum
in
proditione
fuit
crimen.
De
mendacio
sic
habendum
est:
quamvis
in
bonum
finem
tenderet:
non
tamen
fuisse
extra
culpam.
Nam
qui
mendacium
officiosum
prorsus
excusant,
non
satis
attendunt,
quam
pretiosa
sit
Deo
veritas.
Ergo
quamvis
fratres
nostros
iuvare,
eorum
saluti
consulere,
et
ipsos
sublevare
propositum
sit:
nunquam
mentiri
fas
erit:
quia
rectum
esse
non
potest,
quod
Dei
naturae
est
contrarium.
Atqui
Deus
est
veritas.
Neque
tamen
ideo
virtutis
laude
exuitur
opus
Rahab,
quamvis
macula
sit
aspersum.
Saepe
enim
contingit,
dum
sancti
rectam
viam
tenere
student,
in
obliquos
tamen
circuitus
divertere.
Dum
Rebecca
filio
suo
Iacob
benedictionem
procurat,
oraculo
subscribit.
In
eiusmodi
obsequio
pius
et
laude
dignus
zelus
perspicitur.
Atqui
filium
Iacob
subornando
in
locum
Esau,
non
dubium
est
|